Weekendje Zuid-Frankrijk

Woensdag 8 mei vertrokken we samen met half Nederland voor een weekendje naar Marseille. Dit was weer zo'n laatste moment actie. We wilden weg, maar we wisten nog niet waarheen. Ja, naar de zon. Aanvankelijk stond Luxemburg op ons lijstje, maar daar zou het weer niet veel beter zijn dan in Nederland. We moesten dus verder weg.

Marseille dus; daar woont mijn voormalig collega Cindy met haar vriend Abel. Leuk om haar daar eens te treffen én om haar inmiddels beroemde vriend te ontmoeten.
We vonden een hotel en checkten of het een beetje gunstige buurt was. Dat was het, maar er was ook een Ibis Budget in de buurt. Dat scheelde zomaar honderd euro voor drie nachten. Cindy bood nog aan om het de volgende dag voor ons te gaan bekijken. Dat hoefde niet... Hoeveel kon er misgaan? Als het maar een behoorlijk bed en een schone douche zou hebben.

We hadden de vorige dag nog snel wat boodschappen gedaan. De bekende (ongezonde) spullen voor de nodige trek onderweg: cola, pakjes sap, Italiaanse bollen, pistolets, worst, roze koeken, muesli repen, chips, mini paprika's en tomaatjes. Ik hoef vast niet te zeggen wie wat heeft uitgekozen.
De spullen stonden klaar toen Richard thuis kwam, dus we konden redelijk snel vertrekken.
Nog voor we de straat uit reden hadden we vertraging. Ik ging de navigatie instellen, maar het hotel in de Ardennen was onvindbaar in de navigatie van de auto. Gelukkig hebben we altijd TomTom bij ons als we ver weg gaan. TomTom vond het wel. Good old Tom!
Vervolgens zochten we met behulp van de iPhone de locatie waar we heen moesten op de kaart van de autonavigatie op (die heeft file informatie), et voilà.

Terwijl we Amsterdam uit reden, leek er wel een tropische regenbui uit de lucht te komen. Oh, soleil, soleil... Ik kon niet wachten tot de wolken verdwenen waren.
We doken al snel gezellig met half vrij Nederland de file in. De navigatie raakte overspannen van het herplannen, ik van het bevestigen van alle meldingen die het ding genereerde.
Dan maar een broodje eten als echte Hollanders op de parkeerplaats bij een benzinestation. Ver weg, bij Beesd. Even later konden we weer.

Nachtelijke onrust
Net voor de grens van België hebben we de tank nog even volgegooid: de laatste tank van de baas. Die zou ons wel door België brengen.
We zouden een tussenstop maken in de Ardennen. Richard had dat ooit gewonnen. Dit was een mooi moment. Onderweg naar ons hotel kwam de inhoud van de supermarkt voorbij: Chaudfontaine, Spa, Bouillon, Bastogne, Jupille (de oorsprong van Jupiller). Dat maakt een ritje extra leuk.
Om 22.30 kwamen we aan in het hotel. De eigenaresse liet weten dat ze ons al niet meer had verwacht; normaal kwamen mensen 's middags al aan. Tsja, maar wij zijn niet geheel normaal. We kregen een prachtige, sfeervolle kamer, die schoner was dan ons huis. Niets dan lof en complimenten daarover. Het bed lag heerlijk, dus we sliepen al gauw. Tot een uur of drie tenminste...

Rond 03.00 uur werden we wakker van een hele irritante piep. Het klonk als een rookmelder met een lege batterij. Richard ging op onderzoek uit. Het bleek geen rookmelder, maar de pinautomaat bij receptie die een storing had. Het ding hield maar niet op en aangezien we de eerste kamer vanaf de receptie hadden, was het onmogelijk om nog in slaap te komen. We belden naar de receptie in de hoop dat we doorgeschakeld werden, maar een bandje gaf een noodnummer; ook daar kwam geen gehoor, want het nummer werkte niet. Bellen met onze mobiele telefoon had geen nut, want we hadden geen signaal. In andere omstandigheden zouden we wellicht de stekker eruit trekken, maar dat was toch wat te riskant. Voor je het weet zit je in een politiecel vanwege rommelen aan een pinautomaat. Uiteindelijk hebben we het apparaat ingepakt in een soort deken en wat kussentjes er op gelegd uit onze kamer. Het geluid was nog zachtjes hoorbaar, maar te doen, dus ik sliep snel weer. Rich werd wakker alsof hij die nacht een zombie was geworden.

Het ontbijt was heerlijk en bestond uit verse boterhammen en harde pistolets, eenvoudig maar voldoende keus beleg (zoet en hartig), roerei, zachte yoghurt, verse fruitsalade en verschillende ontbijtgranen, koffie, thee en sappen.
De ontbijtdame was een echte Belgische (Waalse), kleine, wat gezette dame, die scherp alles en iedereen in de gaten hield. Alles bleef goed gevuld. Terwijl wij ons ontbijt haalden had iemand anders ons plekje gepikt en had daar haar tas en glazen sap neergezet. De dame die het door ons geclaimde tafeltje herclaimde werd tactisch herplaatst door de ontbijtdame.

We werden twee keer uitgehoord over het nachtelijke avontuur. De eigenaresse vond het zo vervelend; dat gingen we nog een keer over doen. We zagen het al helemaal gebeuren dat we een nieuwe bon voor overnachting zouden krijgen. Dat hadden we overschat; het werd een bon voor 25 euro korting op een volgende overnachting binnen een jaar. Dan blijft er nog een fikse kamerprijs over met 70 euro per persoon, per nacht... Maar de omgeving is er prachtig en het hotel krijgt er een wellness bij met prachtig uitzicht over de omgeving. Zo ver we ons kunnen herinneren zijn we nog nooit in de Ardennen geweest, dus wie weet gaan we er toch nog gebruik van maken.

Bij vertrek scheen het zonnetje over over de dalen. We reden door Luxemburg en besloten de tank weer even te vullen voor we Frankrijk in reden. Dat dachten de overige reizigers ook; het leek wel gratis. Maar zeg zelf: even aanschuiven voor een liter diesel voor 1,18 of doorrijden en een paar km verderop voor 1,46 tanken. Die keuze was snel gemaakt.

Budget-budget
We kwamen rond 20.50 uur bij het hotel aan in Marseille. Het inchecken duurde eindeloos. Omar van de receptie had wat gedoe met een andere gast. Om 21.45 uur hadden we de spullen op de kamer en kon Richard de auto bij het andere Ibis (300m verderop) parkeren.
Voor we in Marseille waren, werden we al door Cindy en Abel gewaarschuwd voor het feit dat er geen parkeerplaats te vinden zou zijn. Dat hebben we al zo vaak gehoord en dan bleek het best goed geregeld te zijn. Cindy en Abel hadden geen woord overdreven. Elke plek op de straat, of die nou bedoeld is als parkeerplaats of niet, wordt een parkeerplaats. Auto's staan letterlijk bumper aan bumper, op verdrijvingsvlakken en voor op- en afritjes bij stoepen in de bochten. Ze rijden over het fietspad, om hun auto achter de paaltjes te zetten, die daar niet zonder functie staan... Maar er wordt niet gehandhaafd. De Marseillais is vreemd als het op verkeer of parkeren aankomt. Een auto is hier niet meer dan een stuk blik dat je van a naar b brengt.

Het hotel was inderdaad erg budget. De kamer was voldoende ruim en redelijk schoon, maar had een plank (echt!) en dun matras als bed.

Er zat een vreemde geur in het matras, of was het het dekbed? De airco werkte niet en de kluis was stuk, maar tot onze grote verbazing bleek de douche ook über budget... Ken je nog de zwembaddouches? Die vervelende douche met een knop die je moet indrukken, die steeds na een minuut of zo stopt met water geven? Zo één waarvan je de temperatuur nooit echt goed kan regelen? We hadden precies zo'n douche! Maar Richard had een trucje... Er zat een trappetje naar het derde bed (stapelbed), dat er vanaf kon. En dat trappetje kon precies tussen de beugel die in de badkamer zat en kon dan de doucheknop ingedrukt houden. Voilà, une douche acceptable...

We werden vrijdag gebroken wakker. Maar we hadden wel geslapen. Na de douche besloten we wat lekkers te halen bij de lokale bakker, om daarna het huis van Cindy en Abel te bewonderen. Hoe leuk is het om iemand in een geheel andere omgeving te zien, die daar haar nieuwe leven heeft en los van de omgeving, gewoon dezelfde blijft. Hoe grappig is het ook om een rondleiding volledig in het Engels te krijgen, omdat Cindy zo gewend is om in het Engels met Abel te praten? Na de rondleiding door het huis van Cindy en Abel hebben we daar ons ontbijt opgegeten, gevolgd door ander snaaispul van de bakker.
We kregen uitgebreide informatie over wat we waar konden vinden in Marseille en gingen op verkenning.

We liepen richting de oude haven en verder, verder en verder... Lang Du palais du Pharo, Monument aux morts de l'armée d'orient, uitzicht op Château d'If, dat ooit gebruikt werd als gevangeneneiland.
We wilden niet dezelfde weg teruglopen, dus we besloten via de hels stijle Rue d'Endoume terug te gaan. Onderweg hebben we dan toch maar een kop koffie gedronken bij een lokaal terrasje om verder terug te gaan in de richting van Cours Julien, waar we een uur later terugkwamen om een hapje te eten met Cindy en Abel. Al met al hebben we die dag bijna 21km gelopen. En hoe... De Zeven Heuvelenloop is er niks bij ;)

Aan het eind van de dag waren we goed verbrand. Er stond een hele harde wind waardoor we de zon niet zo gevoeld hebben. We kropen op onze plank en sliepen tot de volgende dag 09.00 uur.

Kustritje
We zijn de dag weer gestart bij de bakker van gisteren, waar we ontbijt en lunch hebben gehaald. Fijn om te horen dat ze morgen weer open zijn. Dan kunnen we onze voorraad halen voor de terugweg.
We besloten om niet in Marseille te blijven. Het is een prachtige stad, maar vrijwel onmogelijk met de rolstoel. We gingen een kustritje maken richting Cassis. We reden langs de Calanque Blanche, via Cap Croisette, naar Cassis. Wederom geen parkeerplaats te vinden in de verste verte. Uiteindelijk heb ik in mijn beste Frans aan een paar agenten naar een invalidenplek gevraagd. Opeens gingen de hekken open en mochten we door het voetgangersgebied naar een parkeergebied. Daar zou plek kunnen zijn. Voor de zekerheid kochten we toch maar een kaartje bij de automaat. Dat was maar goed ook, want de auto naast ons had bij terugkomst een bon. Later hoorden we dat zo'n bon doorgaans 17 euro is. Dan loont het om geen kaartje te kopen!
We waren te laat voor de lunch en veel te vroeg voor het diner, dus we deden het met een drankje en een ijsje. Ons tafeltje had rechtstreeks zicht op het strand en de zee. Het was helemaal perfect geweest als ik niet al was verbrand en met een ventje mijn armen moest bedekken. Suf als ik ben!

Vanuit Cassis reden we richting La Ciotat, met een tussenstop bij een punt met een enorm uitzicht over La Ciotat. Het oorspronkelijke uitzichtpunt via Route de Crêtes was dicht vanwege de enorme wind, maar we vinden altijd een alternatief. Dit alternatief kostte wel een flinke klim omhoog met een verbruik van één op 2.7, maar vooruit.
Verder door de wijnstreek; château na château. In La Ciotat hoefden we niet zo nodig te parkeren, maar daar was plek zat. We hadden genoeg van de dorpjes en besloten op het laatste moment een kennis van Richard te bezoeken in Cannes.
Zo gezegd zo gedaan. We kregen instructies waar we de auto konden parkeren en hebben heerlijk gegeten in een pub.
Cannes is wel even een andere stad dan Marseille. Althans, het deel dat wij in het doorgaan hebben gezien. Eigenlijk hebben we nauwelijks iets gezien, maar wat we hebben gezien was behoorlijk goed begaanbaar.

Om half twee kwamen we uitgeteld terug in het hotel. We konden deze laatste nacht de auto bij het hotel parkeren had Omar gezegd. De code werkte alleen niet, terwijl die het eerder wel deed. In de bevestigingsmail stond dat de receptie niet meer geopend zou zijn. Ik hield mijn hart vast, maar de jongen achter de receptie loste het keurig op. Gelukkig bleek er 24 uur per dag iemand aanwezig.

Au revoir soleil
Zondag gingen we voor de laatste keer naar ons bakkertje. Gek hoe een stad na een paar dagen vertrouwd gaat voelen, ook al is het niet de stad waar je dolenthousiast over was.
De stank op straat lijkt te verminderen, de hondenpoep neem je voor lief (onbegrijpelijk dat mensen in een stad als Marseille een hond nemen!) en de veelvuldige prostitutie op straat is niet meer overweldigend. Het parkeerprobleem en de smalle stoepen die opeens nog smaller worden, blijven dingen waar ik niet aan wen.
We pakten onze spullen in, namen afscheid van Cindy en Abel toen we onze achtergelaten spullen daar ophaalden, gingen naar de McD voor koffie voor Rich en tankten de auto vol bij de benzinepomp daarnaast, voor we weer naar de regen gingen.
Zoals verwacht kwamen we weer in de file terecht. Met het lekkers van ons bakkertje en de extra verrassing die Cindy en Abel in de koeltas hadden gestopt, hoefden we in ieder geval niet te verhongeren. Al met al hebben we iets meer dan twee uur verloren door vertraging. Uiteindelijk rolden we om half drie in ons eigen vertrouwde (zachte) bedje.

Leermomentje
Wat hebben we geleerd van deze trip?
- Boek geen hotel dat geen foto's van de kamers op internet heeft staan.
- Boek een kamer maar voor een nacht, of met annuleringsoptie, zodat je nog kan bijboeken of kan afwijken van je plan (dat doen we meestal).
- Zorg ook bij spontane trips dat je informatie hebt over de stad en omgeving. Print het desnoods uit voor onderweg, anders mis je veel moois.
- Zorg dat je je talenkenners bijhoudt! (Iemand nog een goede digitale cursus Frans waar ik weer even zonder officieel certificaat mee aan de slag kan?)