Milaan: mode, scooters en Jimmy Choo's

Onze planning was aanvankelijk als volgt: 
Dinsdag: Milaan (enige mooie dag)
Woensdag: Venetië (samen met donderdag mooie dag)
Donderdag: Rimini (samen met vrijdag mooiste dag)
Vrijdag: terugreis via touristische route en overnachting in Duitsland
Zaterdag: terugreis vanuit Duitsland naar Nederland

Uiteindelijk hebben we dus besloten om in Milaan te blijven. Gewoon, omdat het kan en omdat het weer prima bleek te blijven, in tegenstelling tot de voorspellingen. Ja, voorspellingen zijn tegenwoordig nutteloos, maar toch wil je een beetje houvast...
We zijn wel verhuisd van het eerste hotel in het Zuid-westen van Milaan, naar het noord-westen. We wilden eigenlijk niet verkassen, maar de hotelkamer werd in één nacht twee keer zo duur. Dat doen we dus niet als echte Hollanders.
Het voordeel van dit tweede hotel was dat we Europese stekkers hadden, i.p.v. van die gekke stekkers waar de aarde tussen de twee poten in zit. 
Het ontbijt in het eerste (ik vermoed afgedankte Best Western) hotel bestond vooral uit zoetigheid; lees: typische Italiaanse droge cake, fruit uit blik en slappe koffie. "Slappe koffie in Italië?" zul je nu wellicht denken... Echt  waar... Het was maar voor de toerist die nog niet wakker was. Één ding is zeker: dat zou hij ook niet worden van die slappe bak. Ik hield het op cornflakes. Oh, en de buffetdame was slecht gehumeurd; de hele eetzaal was gedekt, maar toen ik ergens in het midden wilde gaan zitten, werd ik bijna gesommeerd om aan de eerste rij tafels te gaan zitten. 
Het tweede hotel daarentegen, was huiselijk, gemoedelijk en was bijzonder schoon. Het had verse espresso's, cappuccino's, croissants (die niet op konden tegen de verse croissants eerder deze week van de Franse bakker, maar toch...), broodjes  en een vriendelijke buffetdame; een heel verschil. 

Milaan dus... Modestad bij uitstek. 
 Je ziet hier de meest vreemde combinaties, maar wat vooral een trend is, zijn de bikerlaarsjes met of zonder studs. 
De Louboutins lopen naast de Zara's en de jassen en tassen van Chanel en Dior naast die van de H&M. Ze worden alleen nooit gecombineerd ;) Er zit dus een grens aan de mode-tolerantie. 
Rich en ik gingen naar een winkel die Rich eerder had gezien: ik geloof dat hij Excalibur heette. Bij binnenkomst zagen we vooral veel gadgets voor kleine prijsjes, maar ook grote prijzen. Rechts van de ingang zat een hele afdeling van Tiffany's en Co. Heel flauw dat ik daar niets mocht uitzoeken...
We gingen verder kijken. Toen we de über trendy lift uit kwamen zagen we direct een paar schoenen van de achterkant. Met rode zool. Rich stuiterde al direct, ik riep nog dat tegenwoordig alles volop wordt nagemaakt.
Eenmaal verder in de winkel bleek het geen namaak. De Louboutin's stonden hier in het wild. Duh! Dit is Milaan! Geen Turkije of China... Natuurlijk waren het echte Louboutin's. Net als dat de varianten van Manolo Blahnik echt waren. Rich wilde dat ik een paar Louboutin's zou passen. Geen haar op mijn hoofd dat daaraan dacht. Stel je voor dat ze me als gegoten zouden zitten? Dan zou ik nog maar één keer in de vijf jaar schoenen kunnen kopen, omdat de enige plek dan nog de PC Hooft zou zijn... Echt niet!
Ik zag een paar laarsjes dat me beter beviel en waar ik direct verliefd op was. Jimmy Choo's... Natuurlijk... Toch maar niet...
Rich heeft me alle keren dat hij kon gepest met die laarsjes en schoenen. Hij had ze wel voor me willen kopen als ik ze had gepast. Dat kon hij nu wel zeggen :) Deze had ik niet eens gewild. Helemaal niet meer toen internet me later vertelde dat de laarsjes 'maar' 875 euro kostten. 
Al met al ben ik met kleding èn schoenen (niet de Jimmy Choo's) vertrokken uit Milaan. En dan te bedenken dat we nog niet de helft van de winkels gezien hebben. Het winkelgebied is belachelijk groot!
Typisch eigenlijk, de hotelkamer moest zo goedkoop mogelijk, om vervolgens (binnen de perken) los te gaan met shoppen. Typisch vrouw?

Milaan is naast een modestad ook de stad van chaos in het verkeer. Er zijn geen of nauwelijks rijstroken, maar er worden vaak drie rijbanen gecreëerd. De auto's rijden als scooters; ze duwen hem overal tussen, als het nodig is onder luid getoeter. 
Het aantal scooters is hier ontelbaar en ze rijden overal waar je kan kijken; op de trambaan, op de rijbaan, rechts en links inhalend, of slingerend tussen de auto's. Er komt er niet eentje voorbij, nee je krijgt ze met zijn vieren of vijven tegelijk, langs alle kanten...
Ik snap ook wel waarom de Italianen zo graag scooter rijden: het is snel, goedkoop, je kan hem overal kwijt en je hebt geen raam dat gewassen kan worden door één van de vele Roma's die de gebieden rondom de stoplichten terroriseren, om ongevraagd je raam te wassen en om direct daarna je uitzicht te vernielen als je niet betaalt.  
Later bleek daar een trucje voor te zijn: in plaats van je auto bijna naadloos in je voorganger te parkeren, hou je een paar meter afstand tot je voorganger. Zodra de ongevraagde-ramenwassende-Roma met haar wisser en lege lampenoliefles, gevuld met water en afwasmiddel je auto nadert geef je een beetje gas, zodat je haar voorbij rijdt. Het werkt! 
De enkeling die dat niet deed en probeerde om de vrouw stoïcijns te negeren, kreeg een schone voorruit. Zodra bleek dat hij niet voornemens was om te betalen, kreeg hij een veeg over de smerige zijruit, waardoor het zicht naar links ernstig belemmerd werd. 

We hebben twee dagen gegeten bij het Replay restaurant. Geen trendy tent zoals je zou verwachten bij de naam, maar we hebben er heerlijk gegeten. 
De laatste dag besloten we dat we naar huis zouden gaan, zodat we nog een dagje thuis zouden zijn voor we weer aan het werk moesten. Ik leefde volledig in de veronderstelling dat het vrijdag was en wilde terug. 
Nadat we hadden uitgecheckt in het hotel, wees Rich me erop dat het pas donderdag was. Huh? Nee, echt niet... Het bleek inderdaad donderdag. Shit! Nu had ik me al ingesteld op vertrek en bovendien hadden we geen internet meer om op zoek te gaan naar een ander hotel. Toch maar naar huis... We zouden onderweg wel kijken of we nog ergens gingen overnachten.

Na een stop in Zwitserland, vertrokken we tegen kwart voor zes weer richting Duitsland. 
Ik begin echt te denken dat Zwitsers afzetters zijn. In Zwitserland hebben we voor twee simpele McD menu's 22,50 betaald! Voor eten dat zo vol conserveringsmiddel zit, dat het zelfs na een jaar nog niet is verteerd... Eten dat de muizen nog niet willen hebben... Eten dat je eigenlijk geen eten mag noemen, maar wat we toch als zodanig hebben beschouwd.

Omdat het twee uur later al donker begon te worden, besloten we dat we in één keer zouden doorrijden naar huis. Die ene overnachting zou het verschil niet meer maken en bovendien schiet een ritje Duitsland altijd bijzonder op.
De terugweg door Duitsland verliep echter minder voorspoedig dan verwacht door alle wegwerkzaamheden waar we maar 80 of 100 mochten. Uiteindelijk hebben we de tijd die we daardoor verloren wel ingelopen door op sommige stukken het gas flink in te trappen. Rich weet nu eindelijk ook hoe hard zijn auto kan. Geloof me... Er zijn auto's die nog veeeeeel harder kunnen ;)
Uiteindelijk kwamen we om iets over drieën 's nachts, met een dubbel gevoel thuis; het was heerlijk om thuis te komen (dat is het altijd weer), maar het had toch ook heel fijn geweest om er nog een extra dagje te zijn... Als mijn interne agenda maar niet zo van slag was geweest... :)

We zijn een paar dagen heerlijk weggeweest. Het voelt ook echt als vakantie. Maar wat is dit anders in Europa dan in Amerika.
We hebben ons voorgenomen om de volgende keer een web te gaan spinnen: een paar dagen op één plek, om van daaruit het gebied daaromheen te verkennen en door te gaan naar de volgende plek voor weer een paar dagen. Tot dan!