Op goed geluk naar het zuiden

Maandag 24-09-2012
Het was vroeg, grijs, nat en koud vanochtend. Jak!
Vannacht was ik om één uur nog bezig met het inpakken van de tas. Zoals gewoonlijk gaat er weer veel te veel mee, maar je wilt toch wat te kiezen hebben.  Door de korte nacht was ik niet heel vrolijk gestemd. Sinds kort speelt mijn maag namelijk op als ik te weinig slaap. 
Het enige mooie vooruitzicht was dat we naar de zon zouden gaan. Teminste... Dat was ons plan.
Aanvankelijk wilden we nog naar het reisbureau om toch iets te boeken. Onze held Dennis zou vast weer iets leuks voor ons hebben.  Een snelle blik op Booking.com (onze trouwe vriend tijdens onze trip in Amerika) liet weten dat dat een reisbureau overbodig was. We zouden op de bonnefooi gaan...

Toen we om even over achten naar mijn schoonouders gingen om te ontbijten en wat spullen af te geven was het 14 graden en kil.
Bij mijn schoonouders hebben we ter plaatse de laatste dingen geregeld: schadeherstelbedrijf gebeld, schoonvader geïnstrueerd over het ophalen van mijn auto, het doen van een boodschap en het pakketje dat wordt verwacht. Hij is er druk mee tijdens onze vakantie...
Snel nog even boodschappen gedaan voor onderweg, zodat er met een  mandje vol calorieën op weg konden. Bestemming: Italië. Locatie: onbekend. 
Voor het gemak hebben we maar even Rimini ingegeven, dus we hadden 1411 km in het vooruitzicht. 
Verrassend genoeg stonden we bij Eindhoven al in de file. Dan opeens valt op hoeveel vrachtverkeer er op de Nederlandse wegen rijdt. De rechter twee rijstroken stonden er vol mee en dan verwachten ze de komende jaren een tekort aan chauffeurs...?
Ondertussen stonden de frikandelbroodjes op te warmen op het dashboard in het zonnetje dat zich inmiddels liet zien. 
We gingen bij Venlo de grens over naar Duitsland; compleet met stopbord en stoplicht bij de landsgrens. Daarna hadden we een mooie route met onstuimig herfstweer. Terwijl de wind flink aan de auto trok en de bladeren tegen de voorruit vlogen, hadden we dan weer stortbuien, dan weer een stralend blauwe hemel, afgewisseld met een divers wolkendek. Duitsland is eigenlijk best mooi. Naarmate we voorbij Bonn kwamen, werd het alleen maar mooier; een heuvelig landschap met kerkdorpjes in de dalen en her en de een kerkje hoog op de heuvel. 
Wat me steeds weer verbaast als we door de bergen rijden, is dat je op het zicht naar beneden rijdt, terwijl je toch echt klimt. Afhankelijk hoe hard je klimt natuurlijk. 

Na een tijdje begonnen de Duitse snelwegen wel te vervelen, maar je moet toch door... 
Daar was Zwitserland... En tol... Niet met een creditcard of bankpas, maar contant. 40 Zwitserse Frank wel te verstaan. Euhhhhh... De man vroeger vervolgens om 40 Euro. Wij? Wij die nooit contant geld bij ons hebben? We waren blij met het briefje van 50 in onze portemonnee. We kregen zes Zwitserse Frank terug. Volgens mij werden we nu gruwelijk afgezet. Achteraf bleek het wel mee te vallen. 
We kregen ons vignet en mochten Zwitserland in. 

Basel was de eerste stad die we tegenkwamen. Op zoek naar internet... Dat was moeilijk te vinden en als het al ergens was, konden we de auto niet kwijt.
Daar was onze vriend Starbucks met het vertrouwde internet. We zochten naar hotels en sloegen stijl achterover van de hotelprijzen. Booking.com gaf aan dat het druk was en dat de prijzen hoger konden zijn dan gebruikelijk. Joh?!
Duitsland? Net over de grens? Hetzelfde verhaal... Frankrijk dan? Bingo! We gingen naar Mulhouse, 40km vanaf Basel. 
In de reserveringsbevestiging stond dat we tot 21.00 uur konden inchecken. Wat?? De reservering was pas om 21.27 uur gedaan! Op hoop van zegen... Het hotel was een typisch budget hotel, maar we hadden het in Amerika met slechtere kamers gesteld.
Inchecken was geen enkel probleem. Ik was blij met mijn paar woordjes Frans en groeide een stukje toen de dame achter de incheckbalie tegen haar collega zei dat ze zich beter tot mijn kon wenden, omdat ik goed Frans sprak. Nou ja... Goed? Als je je verstaanbaar kan maken, zijn de Fransen al snel tevreden. 
Afrekenen met creditcard? Geen probleem! American Express... Euh, dat was wel een probleem; die accepteerden ze niet. Gelukkig voldeed mijn eenvoudige MasterCard wel.
We kregen onze kamer gewezen die grensde aan vijf squashbanen. Zo'n vermoeden had ik al, want het hotel heet Squash3000. Het eerste dat we zagen was een trap naar boven. Het tweede was een schattig wit met rood (heel sportief) opgemaakt bed. Boven bleken nog vier ruime slaapplaatsen te zijn. We hadden een zes persoons kamer. 
Voor vannacht voldoet het prima, want ik ben ontzettend moe. 
Ik ga zo net als snurkmans uit een aangrenzende kamer, heerlijk naar dromenland. En morgen? Dat weten we nog niet...