20-05-2011 Dag 11: Death Valley

Earl was in geen velden of wegen te bekennen. We denken dat hij door de MIB is uitgeschakeld.
We hebben ons vanochtend nog even verbaasd over de treinen die hier nonstop voorbij komen, waarbij je het idee hebt dat er een vliegtuig pal boven je kamer vliegt.
Er rijden hier treinen met drie locomotieven voor en drie locomotieven halverwege het treinstel. Heel bijzonder.

We vertrokken naar Death Valley.
Onderweg reden we door Red Rock Canyon. Overal zag je bergen in alle vormen, maten en kleuren; het ene moment waren ze zandkleurig, dan weer bruinrood, donker bruin en bijna zwart. Sommige zagen eruit als grote bergen bouwpuin, andere als heuvels. We kregen zelfs sneeuwtoppen. Alles was bruin en verdord, maar opeens zagen we een paar groene bomen. Dat was gek. Nog geen drie minuten later doemde er opeens een groen meertje op. Dat verklaarde de boompjes.

Death Valley naderde.
Het is heel gek als je bij Death Valley denkt aan woestijn en vervolgens hoofdzakelijk versteende heuvels ziet.
Als je verder gaat nadenken dan klopt het natuurlijk wel. Een vallei ligt tussen de bergen. Goede voorbereiding jongens... Jaja, we weten het. Al met al waren er een stuk minder duinen dan we ons hadden voorgesteld.
Naarmate de middag vorderde werd het steeds mooier in Death Valley; de zon zakt, dus er ontstaan schaduwen in de bergen, waardoor het meer gaat ‘leven’.

Onderweg in Death Valley zagen we twee opvallende auto’s: wit met heel veel zwarte Duc-tape. Ze waren behoorlijk afgeplakt. Onder de tape zat duidelijk extra materiaal om de vorm te verdoezelen. Het waren prototypes van nieuwe auto’s. We doen een onderbouwde gok naar twee nieuwe modellen van Kia en kijken ernaar uit.

Halverwege Death Valley stond een onbemand hokje waar je entree moest betalen. We twijfelden of we dat braaf zouden doen, of dat we zonder te betalen door zouden rijden.
Wat nou als er verderop een controlepost zou staan en we zouden niet hebben betaald? Dan stonden we flink voor paal en moesten we ongetwijfeld terug. Of misschien moesten we dan wel ter plekke een toegangsbewijs kopen dat nog duurder was.
We besloten braaf de 20 dollar te betalen. Er volgde geen controlepost. Ach, liever braaf de regels volgen, dan later in de problemen zitten. Bovendien gaat 80% van de opbrengst daadwerkelijk naar het park. Dat stelde ons gerust.
Het ticket is ook weer een week geldig, dus we kunnen het morgen ook nog gebruiken. Morgen gaan we zeker nog wat andere routes van Death Valley bewonderen.
Bij het verlaten van Death Valley verlaten we eveneens Californië. Vanaf nu verblijven we in Nevada, met bijbehorende temperaturen.
Het welkomstbord verwelkomde ons hartelijk met de nodige kogelgaten erin.

We slapen vandaag in Beatty in de Death Valley Inn. Beatty is een klein dorpje met niets. Er is geen mobiel telefoonverkeer en internet bij het hotel gaat nog via een snoertje.
De hotels zijn altijd weer een verrassing. Het is altijd afwachten wat je krijgt. We waren echter zodanig verrast over de sfeer en de staat van de kamer dat we ter plekke besloten er nog een nacht bij te boeken.
Door alle wijzigingen liggen we voor op schema, dus we kunnen best een dagje rustig aan doen. Rustig is het hier zeker. We horen in plaats van verkeer en treinen alleen maar krekels. Doordat het hier zo donker is kun je miljarden sterren zien.
Er staan meer dan 900 rozenplantjes op het terrein en er is een zwembad met een jacuzzi. Die laatste gaan we misschien morgen maar eens proberen.

We hebben gegeten bij Sourdough. We hebben geloof ik iets met die naam.
De dame achter de receptie van het hotel liet weten dat de spareribs daar beroemd waren. Daar ging ik dus voor.
Zodra we de auto parkeerden zagen we al dat dit de plaatselijke kroeg was. We keken onze ogen uit. Er stond zowaar een heuse cowboy in vol ornaat, inclusief pistool in holster. Zijn vrouw droeg een matchende outfit. Alle overige mannen droegen minimaal een cowboyhoed, maar de meesten droegen ook de laarzen en een overhemd in stijl.

Alle heren begroetten me vriendelijk met een knikje vanonder de hoed; het kenmerkende gebaar, waarbij ze de hoed aan de voorkant even vastpakken en je dan vriendelijk toeknikken. Dat was beter dan dat de pistolen uit de holsters gehaald werden.
Her en der hingen bordjes dat vuurwapens niet zichtbaar gedragen mogen worden.
Een oudere dame met lang, droog en dof, grijs haar, diepe groeven in het gezicht, cowboylaarzen en zo’n broek die bovenaan wijd valt en onderaan de pijpen smaller wordt, liet ons weten dat het eten achterin was.
We kwamen in een soort vreetschuur, met pooltafels en TL-verlichting en hier en daar een spotje. De vreetschuur was volledig in stijl ingericht. Overal hingen en stonden auto-onderdelen ter decoratie. Aan de muur hingen wieldoppen met persoonlijke boodschappen van de vorige eigenaar, bij de haard stonden complete autovelgen en op de schouw stonden kilometertellers uit een auto.
Overal aan de muur hingen dollarbiljetten vastgeniet met berichten van bezoekers uit de hele wereld.

Rich houdt niet van kluiven, dus die ging voor de hamburger van een half pond. Mijn ribbetjes waren lekker gaar. Je trok het vlees zonder moeite van het bot. Jummm. Mijn ribbetjes kwamen met een dikke snee zuurdesembrood, een kuipje boter en drie plastic minibakjes; bonen, een frisse salade en een pittige salade met stukjes kip.
Rich had een grote burger, met twee hamburgers en patat.
Het eten werd geserveerd in van die donkergroene plastic mandjes met een rood-wit geblokt papieren inlegvel. Daarbij het matchende zwarte, plastic bestek.
Het meisje dat onze bestelling opnam liet weten dat we voorin de zaak drank konden halen. In de automaat zat fris. Fantastisch!
De oudere dame met de grijze haren kwam nog even informeren of alles smaakte. Ze was blij met mijn keuze; hun ribbetjes waren volgens haar inderdaad beroemd.

Morgen meer Death Valley… En meer ribbetjes.