21-06-2011 Dag 43: Terugvlucht

We zijn enigszins down vanochtend.
We hebben de wekker op tijd gezet, om rustig alles te kunnen doen, maar toen we eenmaal wakker waren, zijn we nog zo lang mogelijk blijven liggen. Om de simpele reden dat het moment dat we uit bed zouden stappen, het laatste zou zijn.
De laatste douche, de laatst keer onze tanden poetsen en dan aan het eind van de ochtend: voor de laatste keer de deur van ons appartement achter ons dicht trekken. Met de sleutel op de tafel…
We bedachten dat we de haak gewoon op de deur zouden laten zitten, zodat ze er niet in konden. Het appartement was toch pas over een paar dagen weer verhuurd.
Of dat we het slot konden dicht lijmen terwijl wij nog binnen waren. Maar dan zouden we uiteindelijk verhongeren.

De laatste wandeling naar Penn Station voelde anders dan al die andere wandelingen. Afscheid heet dat…
Met de trein naar Newark Airport. We hadden het allebei zwaar toen het landschap van NYC steeds verder verdween.
Vandaag vlogen we terug.

De terugreis was net als onze stemming… Minder.
Voor me zat een patserig modieus Portugeesje met veel te veel gel in zijn haren, die niet van zijn haren af kon blijven en de gelschilfers over de rugleuning bij mij op schoot liet dwarrelen en vervolgens zijn stoel naar achteren gooide, zodat ik nog ongeveer een onderarm lengte tussen mijn neus en zijn stoel had.
Achter mij zat een hele stevige Hollandse knul met zijn knieën in mijn rugleuning te porren. Deze nachtvlucht betekende weinig slapen…

Toen we eenmaal op Nederlandse bodem geland waren, voelde het weer gelijk vertrouwd… Het zonnetje scheen in ieder geval. We waren terug.

In de hal stond ons ontvangstcomité al klaar. Compleet met spandoek: “Welkom thuis Richard en Miranda”. Hoe schattig! Alsof we een jaar waren weggeweest.
Voor hen voelde dat ook zo. Voor ons niet…

Terugkijkend op ruim een week New York City kunnen we zeggen dat het druk en hectisch is, maar dat het snel went.
Het is fantastisch om te zien dat prachtige, bescheiden, oude gebouwen in schril contrast tegen de immens schreeuwende nieuwbouw staan.
Heel stiekem ga ik NY missen; de geluiden van de straat, zoals de brandweer die met sirenes en luid toeterend op kruispunten komt aanrijden alsof je in een computerspel zit, het overige verkeer wat ruimte moet maken en op een zelfde manier toeterend het kruispunt vrij maakt, maar ook de auto’s die naar elkaar toeteren als het even niet snel genoeg gaat (terwijl ze wel de voetgangers alle vrijheid geven, ook al lopen ze door rood).
De gele taxi’s die het straatbeeld bepalen en de rijen mensen die in de regen, in de rij, staan te wachten tot ze een ritje kunnen krijgen tijdens rush hour.
Ik ga het missen om op de straat (in plaats van op de stoep) te wachten tot het stoplicht op groen gaat, of bijna op groen gaat, om dan al te kunnen lopen en het snel nog over te steken als het stoplicht knippert (en dan geen boze automobilisten hebben als je net niet snel genoeg was).
De overdreven neonreclames en de hoge gebouwen. De grote, brede straten en kruispunten. De roosters in de stoep, waar een hete droge en muffe lucht uit komt als de metro door de ondergrondse tunnel rijdt.
Overal naar het toilet kunnen, zonder erover na te hoeven denken en daar dan vooral niet voor te hoeven betalen.
Ik ga de vriendelijke Amerikaan missen die tegen iedereen ‘excuse me’ en ‘sorry’ zegt. En al die mensen die keurig vragen of je in de rij staat, in plaats van er brutaal voor te kruipen en dan doen alsof ze gek zijn en niet hadden gezien dat jij ook stond te wachten.
Ik ga zelfs het overdreven aantal monumenten missen (marine, politie, brandweer, 9-11, Irak, etc.)

Tegen alle verwachting in geldt vanaf nu de walgelijke uitspraak ook voor mij: I Love NY!