17-06-2011 Dag 39: New York

Om vijf minuten over vijf vanochtend was ik in één keer wakker. Het onweerde, en hoe. Het donderde tussen de gebouwen en de flitsen waren duidelijk zichtbaar.
Jammer dat het al schemerig was; een kwartier later zou de zon opkomen, dus het was al te licht om er foto’s van te maken.
Ik heb nog geprobeerd om er een filmpje van te maken, maar de accu van mijn cameraatje begaf het vlak voor een mooie flits en harde donderslag.
Nou had ik natuurlijk de tweede accu kunnen pakken, maar daar was mijn eigen accu het niet zo mee eens. Ik besloot het er maar bij te laten en mijn ogen weer dicht te doen.
Voor vandaag was er voor de hele dag onweer en regen voorspeld. We hoefden ons dus niet te haasten.
Rich, die vanaf gisteren de wekker zou zetten, omdat ik de mijne alleen maar steeds uitstel en vervolgens weer in slaap val, had vandaag geen wekker gezet. Dus…
Toen we om tien uur wakker werden scheen de zon gewoon. Niet te enthousiast, maar ze scheen. Dat was wel even jammer. Ik was graag wat eerder wakker geweest en wat eerder op stap gegaan.

We besloten naar het verste punt van New York City te gaan waar je met de metro kon komen; Staten Island Ferry.
We draaien inmiddels onze hand niet meer om voor de metro. Sterker nog, als het OV in Amsterdam wat meer toegankelijk zou zijn, zouden we daar vermoedelijk wat meer gebruik van maken.

Eerst moesten we nog even bij de winkel die net over het kruispunt zat (drie huizen verderop dus) even kijken of zij wellicht cola verkopen. Het leek een Kruidvatachtige winkel, maar zowaar… Ze hadden Coca Cola. In flessen van twee liter nog wel. Wij blij, want de twee liter fles was goedkoper dan wat we bij de McD kwijt zijn voor een beker met een derde van zo’n fles. Bovendien kun je bij deze flessen ook nog de prik behouden.
Ze hadden er ook M&M’s. Voor acht dollar had je ruim een pond. Ze hadden niet alleen de standaard M&M’s die wij kennen, maar ook die andere ‘speciale’ soorten die ze in de M&M’s World hadden en waar we eerder dertien dollar voor minder dan een pond betaalden.
Ach, we kochten nog maar een zak met amandelen. Omdat het kon.

Staten Island Ferry en omgeving dus.
Onderweg stond er een jongen bij ons in de metro die mijn cliënt had kunnen zijn. Hij moest naar het gerechtsgebouw en of we wisten hoe hij daar kwam. Het moest bij de City Hall liggen dachten we. Daar hadden we het gisteren ergens gezien.
Toen we bij Staten Island Ferry aankwamen was het nat. Echt waar. Het regende. Dat was pech. We besloten de volgende metro terug te nemen, maar bleven zonder reden een tijdje hangen om het publeik te bekijken.
Er was een knul die vroeg of we uit New York kwamen. Nee, dat kwamen we niet. Elders uit de US dan? Nee ook niet. Daar waren we mooi vanaf. Even later bleek dat hij handtekeningen verzamelde van mensen die voor het homo-huwelijk zijn. Als iemand dat is, zijn wij het wel.
We spraken de jongen aan; of we niet gewoon mochten krabbelen? Nee, je moest echt een inwoner van de US zijn. Pech. Wat voor gegevens had hij dan nodig? Een adres in de US en nog wat andere gegevens. Oh, maar dat hadden we wel. Al was het een tijdelijk adres. Helaas, er zou een kaart naartoe gestuurd worden en daar moest je dan vervolgens weer iets mee doen. Jammer joh, we hadden graag ons steentje bijgedragen.
Dat bleek duidelijk, want de knul bedankte ons voor onze steun.
Het viel ons op hoe kleingeestig de meeste Amerikanen zijn. We hebben de jongen een half uur, drie kwartier van een afstand gevolgd. Hij kreeg de meest nare verwensingen naar zijn hoofd gesmeten. De meest akelige was van een jonge vrouw van begin twintig die zei dat ‘zijn soort’ het leven niet waard is. Walgelijk dat iemand op die manier denkt en het zelfs nog durft te zeggen. Het enige wat de jongen haar had gevraagd was of ze voor het homo-huwelijk was. Daar had ze toch ook met een simpel “Nee” op kunnen antwoorden?
De blikken en antwoorden die de knul kreeg waren ronduit bedroevend. Gelukkig had hij her en der ook succes. Het verrassende was dat dat regelmatig bij medelanders van andere afkomst was. Dat was leuk om te zien. Er is dus nog hoop.
’s Avonds zagen we op het nieuws dat er een senator is die probeert om het homo-huwelijk in de wet op te nemen. Hij streeft er tevens naar om de ondernemers die daarmee gemoeid zijn te verplichten hieraan mee te werken. Ze mogen dan niet meer weigeren. Nu zijn er nog diverse partijen (denk aan bakkers of verhuurders van zalen) die weigeren mee te werken aan de totstandkoming van een homo-huwelijk.
Belachelijk.

Na een tijdje besloten we toch maar terug te gaan. Overigens zag het Vrijheidsbeeld er vanaf hier nog steeds niet al te groot uit. Los van het feit dat er mensen naar boven kunnen en dat het dus groter moet zijn dan het lijkt, is het nog steeds niet erg indrukwekkend.
Toen we uitstapten bij Penn Station (de metro waar wij op en af stappen) hoorden we Lorenzo Laroc weer spelen. Hij had vandaag voor een ander station gekozen.
We moesten toch weer even blijven kijken en luisteren. Het klinkt echt geweldig in de holle hallen van de metro.
Bijzonder ook hoe de man zo vaak hetzelfde nummer kan spelen en het nog steeds vol overgave kan doen. Rich merkte terecht op dat hij hier zijn brood staat te verdienen, maar toch… Je moet het maar kunnen.

Bij buitenkomst was het droog, al had het eerder wel flink geregend.
We besloten naar B&H te gaan; een mega grote winkel voor alles wat te maken heeft met fotografie en film. De snoepwinkel voor Rich dus.
B&H was gesloten. Hoe kon dat nou? Het was nog geen vier uur. Ze bleken op vrijdag om twee uur te sluiten. Morgen zijn ze ook niet open, want het is een Joodse winkel.
Zondag maar eens een nieuwe poging doen.
Aangezien het droog was besloten we nog maar een rondje te lopen door het deel waar we nog niet waren geweest. In de verte zagen we een donkere wolk aankomen, dus we besloten rustigaan terug te lopen. Echt veel hadden we niet gezien deze ronde.
Toen we halverwege waren, barstte het los. We kwamen enigszins doorweekt thuis, waarna ik mijn kleren te drogen heb gehangen en op internet een pizza heb samengesteld.
Rich wilde hem toch gaan halen. De metro stopt hier letterlijk voor de deur en hij stopt ook bij Domino’s voor de deur, dus dat was zonde van de 2,50 bezorgkosten en dan nog drie dollar fooi. De metro ging gratis met onze weekkaart.
Op het moment dat Rich de deur uit liep, leken de wolken open te breken. Het ging goed los.
Rich bracht een lekker pizzaatje mee terug, zonder al te nat te zijn geworden. De eigenaren van het appartement hebben meerdere paraplu’s en poncho’s beschikbaar gesteld, dus er zijn voorbereidingen getroffen.

Je kan in Amerika tien minuten een film kijken. Daarna krijg je vier minuten reclame, die hier qua volume, net als in Nederland, stukken harder is dan de film waarnaar je kijkt.
Als je in Amerika om acht uur ’s avonds een film op de tv bekijkt (in dit geval “Behind Enemy Lines”) wordt de film gewoon aangepast aan de tijd van uitzending. Daar begint de film dus ook gewoon mee; de aankondiging dat het een aangepaste versie is.
Hoe beschermend zijn ze en hoe erg is dat in strijd met hun wapenbeleid? Dat is net zoiets als sofdrugs legaliseren, maar het telen ervan niet. Regering is soms moeilijk te begrijpen.
Overigens noemen ze je in de US wel met naam en adres in de krant als je je schuldig hebt gemaakt aan enige vorm van kinderporno. We hoorden dat er in Nederland gisteren ook een bericht naar buiten ging over het netwerk dat hier in NY is opgerold.
De volgende dag stond keurig een plattegrondje van NY in de krant, waarop alle adressen waren ingetekend.
En mijn cliënten maar mopperen over privacy. Hoezo privacy?