21-05-2011 Dag 12: Death Valley

Wat hebben we heerlijk geslapen, met het orkest van de krekels op de achtergrond.
Het was onze tweede dag Death Valley, met een bezoek aan Scotty’s Castle, Ubehebe (spreek uit als Joe-bie-hie-bie) Crater, Zabriskie Point en Dantes View.

Scotty’s Castle lag in een groen hart tussen de bergen. Heel bijzonder om te zien dat hier opeens palmbomen en rozenstruiken groeien. Dat wordt vast goed gesproeid.
Een geinig weetje: Scotty had naar eigen zeggen het huis begin 1900 laten bouwen. Hij vertelde iedereen dat het huis gebouwd was uit de opbrengsten uit zijn goudmijn.
Deze goudmijn bestond echter niet.
In werkelijkheid had de mede-eigenaar van de fictieve goudmijn het huis laten bouwen als vakantiehuis voor hem en zijn vrouw. De man had de mijn nog nooit bezocht,
We hadden ons vooraf ingesmeerd met zonnebrandcrème, want ook in de schaduw verbrand je hier. Dat hadden we gisteren wel gemerkt toen Rich even wat plaatjes ging maken.
Er hingen een paar dramatische wolken in de lucht. Mooi zo tegen de blauwe hemel.
Het zonnetje kwam er goed door, waardoor het al snel 102 graden Fahrenheit (39 graden Celcius) werd.

We waren enigszins verbaasd toen we opeens een kamper met een Nederlands Kenteken zagen staan. Nieuwsgierig als we zijn, moesten we even gaan informeren. Ze hadden de camper laten overvaren naar een eiland ergens naast Zuid Amerika. De naam van het eiland ben ik alweer kwijt, maar dat is niet zo relevant. Van daaruit waren ze heel Zuid- en Midden-Amerika doorgereisd en waren ze op weg naar Alaska. Ze waren inmiddels al zeven maanden onderweg.
Beiden waren gepensioneerd; hij 71 en zij 65 jaar. Aan het eind van hun reis verwachten ze een jaar onderweg te zijn geweest. En wij vinden zes weken al heel wat!

We gingen door naar de Ubehebe Krater. Deze is ontstaan nadat er ruim 300 jaar geleden een vulkanische explosie plaatsvond, doordat er ondergronds onder hoge druk stoom vrijkwam.
De Krater is 600 voet (183m) diep en was werkelijk enorm. De stormachtige, warme wind maakte het nog indrukwekkender. De wind was zo hevig, dat de paardenstaart van een andere bezoekster recht naar achteren op haar hoofd stond.
Richard kon het natuurlijk niet laten om een hoger gelegen plek op te zoeken; dat werd een mooier plaatje. Juist ja. Ik zag hem in gedachten al in de krater storten; als in een nachtmerrie weliswaar. Je zou er nog verkeerde ideeën bij krijgen.

Na de krater zouden we Zabriskie en Dantes bezoeken. Dat wilden we beiden rond zonsondergang doen. Zabriskie was zo stijl dat ik er niet naar boven ben gegaan. Rich heeft zich uitgeleefd met zijn camera.
Dantes View was ondanks de dikke regenwolk die erboven hing, waar de zon zich achter verschuilde heel erg mooi. Aan de overkant zag je de bergen met hellingen die er uitzien als glijbanen. Als het regent komt het water hier in hoog tempo langs naar beneden.
Op de vlakte lag een groot opgedroogd meer, waardoor er een grillige zoutvlakte achter blijft. Met het zwakke licht van de zon achter de wolk zag het er fantastisch uit.

Aangezien de zon inmiddels verdween reden we door Death Valley, terug richting Beatty. Onderweg zagen we het in de verte onweren; het was bijna jammer dat we niet die kant van Death Valley in moesten.
Rich heeft nog twee overstekende haasjes van de dood gered, maar de hagedis heeft het niet gered. Daar is hij dwars overheen gereden. Die gekke beestjes zie je ook bijna niet.

Het was half tien toen we eindelijk konden gaan eten. We besloten opnieuw naar Sourdough Saloon te gaan, waar ik gisteren de ribbetjes had gegeten. De keuken was al dicht, maar we konden wel nog pizza krijgen.
We wilden achterin gaan zitten om te eten, waar we gisteren ook zaten. Daar stak Cherry (later bleek ze de ontslagen barvrouw te zijn) een stokje voor. Achterin was het saai volgens haar. Ze ging een plekje aan de bar voor ons maken. Cherry ging ons luidkeels voor en maakte een mooi plekje voor ons aan de bar. Van de nieuwe bardame kregen we, net als de vaste gasten, allebei een dopje voor een gratis drankje.

We werden voorgesteld aan de complete locale bevolking. Ik zat naast Neill. Neill was een beetje een vreemde snuiter die een even vreemd drankje dronk. Het was iets heel sterks met flink wat limoen erin. Hij had er al flink wat op, want hij bleef maar zeggen dat de Amerikanen een vreemd volkje zijn en dat de rest van de wereld hen niet mag. Dat zou hen volgens hem niets uitmaken. Ze zouden gemeen zijn en nog veel gemener worden. Hij doelde vast op Afghanistan.
Ongeacht wat ik zei, hij bleef het maar herhalen, waarop ik besloot hem maar te negeren.

Aan mijn andere kant zat Rich, die weer naast twee Duitse touristen zat en druk in gesprek was. Gelukkig bood Cherry me regelmatig de nodige afleiding van de man.
Cherry vertrouwde me toe dat ze straf had en niet mocht werken. Nieuwsgierig als ik was, wilde ik natuurlijk weten wat ze had uitgespookt. Ze vertelde dat ze het bed gedeeld met een klant en had daarvoor acht dagen in de gevangenis gezeten. Daarvoor ga je hier dus naar de gevangenis. Ze wist niet of ze nog terug mocht komen om te werken, maar ze hoopte van wel. Aan de andere kant kan ze niet beloven dat ze het nooit meer zal doen. Het was een portret…

Dan hadden we nog een man die geheel in een soort zwarte wild-west-outfit (zo één waarmee mensen gaan lijndansen, met een zwarte broek, puntlaarzen, licht overhemd en een zwarte hoed met zo’n koordje onder je kin), compleet met grijze lange haren, baard en snor. De man kwam zich even voorstellen, maakte een praatje en gaf me een heuse kus op mijn hand. Toen hij naar Beatty kwam werd hem gezegd dat her achter elke boom een mooie vrouw zou staan, waarop ik lachte dat hij dan wel verrekt veel pech had aangezien er hier geen bomen staan. De man was een charmeur en vond het fijn dat er zo nu en dan nog eens een mooie vrouw op bezoek kwam in het dorp, waarop er weer een kus op mijn hand volgde.
Zodra de man weg was kwam het grijze vrouwtje met de rimpels van gisteren bij me staan. Ze moest even kwijt dat de man een klootzak was. Waarom dan? Wat heeft hij gedaan? Ze antwoordde met de opmerking dat ik beter kon vragen met wie hij het niet had gedaan. Aangezien ze beiden van dezelfde leeftijd waren, gokte ik dat de man haar had belazerd. Ook hier is kommer en kwel.

Als je denkt dat de hele klantenkring uit ouderen bestaat, dan heb je het mis. De lokale jeugd komt hier tegen elf uur binnen en begint dan met de oude garde mee te zuipen. Ze hebben allemaal een even grote bek.

Iedereen was verbaasd dat we een hele pizza per persoon hadden. Wisten wij veel dat we ook een halve konden nemen. Dat stond nergens.
Vervolgens werd het natuurlijk een prestigekwestie om zoveel mogelijk van die pizza op te eten. We aten tot we niet meer konden en tegen het punt van misselijkheid aan zaten.
Vanaf nu is pizza nooit meer hetzelfde. Wat moeten Amerikanen die in Nederland komen, onze pizza’s vies vinden.
Deze pizza was zo heerlijk belegd! Het was een laag deeg, daarna een vulling van ham en ananas met kaas (ik had de Hawaï). De kaas was als een dun knapperig korstje over de pizza gesmolten. In het midden van de pizza lag de kaas gewoon lekker kazig te zijn, met dikke, lange slierten als je er een punt uit haalt.

Bij het afscheid wilden Cherry en de oudere dame nog even een knuffel. Ze vonden het echt jammer dat we gingen; of ze hebben het goed geacteerd. We gaan liever uit van het positieve.

Het is wel duidelijk dat onze maag en darmen niet gewend zijn aan zoveel en vet eten; die avond hadden we allebei buikkrampen.

Overigens hebben we natuurlijk ook even een dollarbiljet volgekladderd en opgehangen in de saloon. Boven het bord waarop met grote letters ‘Food’ stond.
Heel toepasselijk voor ons.