02-06-2011 Dag 24: San Diego

Het was enigszins verwonderlijk dat ik nog op een redelijke tijd wakker werd zonder wekker. Ik had per ongeluk de vrijdagwekker aangezet, in plaats van de dagelijkse.
We waren maar een half uur later dan normaal en konden dus zelfs nog ontbijten.

We hebben sinds kort bedacht dat we via internet naar de radio kunnen luisteren. Dan hebben we natuurlijk wel internet in het hotel nodig.
Evers Staat Op, is voor ons vervangen door Ruud de Wild. Dat is even wennen, maar het is best oké om af en toe een Nederlanse zender te horen. Zo blijven we ook nog een beetje op de hoogte van het nieuws in Nederland. Best handig.

Vandaag zijn we bij Cabrillo National Monument geweest.
Het monument geeft uitzicht over een marinebasis en over een groot deel van San Diego. Je ruikt hier echt de zee.
Je ziet verschillende marineschepen en legervliegtuigen komen en gaan. We hebben zelfs een onderzeeër zien binnenkomen. Behalve militaire vlieg- en vaartuigen komen er ook de nodige pleziervaartuigen en vliegtuigen voorbij.
Het valt ons op dat vrijwel overal waar we gaan wel een legerbasis gevestigd is. Het leger is hier echt enorm en neemt een belangrijke plek in op het gebied van werkgelegenheid.

Er zitten in deze regio ook behoorlijk wat eekhoorns. Niet echt vergelijkbaar met een legerbasis, maar zeker zo interessant. Ze zijn in ieder geval een stuk vredelievender.
Vandaag hadden we een eekhoorn die een showtje gaf, vlak voor onze neus.
Hij haalde allerlei kunstjes uit, balanceerde op verschillende takken om bij zijn doel te komen. Het is heel grappig om dat zo te bekijken.
Opeens kreeg hij het in zijn bol en ging hij er als een speer vandoor, om even verderop doodstil ergens onder een struik in de schaduw te gaan liggen. Hij deed me denken aan mijn katten. Als je ze zo bezig ziet zijn het net katten in een verkeerd lichaam.

Op de terugweg kwamen we langs een kerkhof van de marine. Het zag er best indrukwekkend uit. Tussen een paar oude, robuuste bomen stonden overal dezelfde witmarmeren grafstenen van hetzelfde formaat, keurig in gelijke lijnen opgesteld.
Bij de meeste stenen waren de teksten alleen gegraveerd; sommige stenen hadden zwart ingekleurde graveringen.
Er waren een vijftal verschillende lettertypes, maar de stijl van alle stenen was hetzelfde; ze hadden allemaal een kruis bovenaan, met of zonder cirkel er omheen. Verder stond er in ieder geval de naam met geboorte en sterftedag op, evenals de rang. Eventueel werd er vermeld wie de partner was. Daar hield het in de meeste gevallen op.
Slechts een enkeling had een steen met een gegraveerd wapenschild en daarin de tekst.
Er stonden stenen tussen van de eerste wereldoorlog, maar ook recentere stenen uit 2008. Al met al een bijzonder gezicht.

We gingen verder naar Balboa Park. Dat is eigenlijk een enorm park met allemaal verschillende thema’s. Er zijn diverse musea, theaters en tuinen. Er is een dierentuin en je kan er winkelen. Het park heeft dus heel veel verschillende functies.
Mensen die in San Diego wonen komen hier massaal hardlopen. Ze gaan eerst met de auto naar Balboa Park, gaan hun stukje hardlopen en gaan vervolgens met de auto weer terug naar huis. Dat is toch best gek.
Er zullen in Amsterdam ook best mensen zijn die met hun auto naar het Amsterdamse Bos gaan om te gaan lopen, maar vrijwel alle auto’s die hier staan zijn van hardlopers.

Rich was op jacht naar een specifiek uitzicht om een foto te maken van de vliegtuigen tussen de gebouwen, dus we hebben de nodige rondjes gereden. Ik had het vermoeden dat de aanvliegroute van de vliegtuigen wellicht anders was dan hij zou willen. Rich gaf niet op. In de tussentijd was ik op zoek naar mijn cactustuin die ook ergens in Balboa Park zou moeten liggen. We vonden hem, maar pas nadat Rich geïnformeerd had waar hij ergens zou moeten liggen.
In de cactustuin stonden onvoorstelbaar grote cactussen. We vonden ook alle cactussen die we zelf hebben. Het wordt een onmogelijke klus om ze zo groot te krijgen als hier. Bovendien hebben we dan een ander huis nodig, want er zou niet eens ruimte zijn voor één cactusplant.

Tijdens onze tocht door Balboa Park zagen we bij het Science Center dat er een film zou draaien over en door stormchasers die we laatst op Discovery channel hadden gezien. Deze mannen zitten achter tornado’s aan en proberen om beelden te verzamelen vanuit de kern van een tornado.
Tijdens de uitzending op Discovery zagen we dat de ploeg een onverantwoorde inhaalmanoeuvre maakte en op het matje werd geroepen. De vraag was of ze de film mochten afmaken. Blijkbaar hebben ze alleen een waarschuwing gekregen en mochten ze doorgaan met hun productie.
Die film willen we graag zien, maar voor vandaag was er geen voorstelling meer. Morgen wel. We kunnen die van zeven uur nemen, dus dat wordt ons doel.

Terwijl we ergens buiten Balboa Park nog steeds op de uitkijk stonden om een foto te maken vond er op het kruispunt pal achter ons een aanrijding plaats. De ene bestuurder had zich vergist in de voorrangssituatie op een kruispunt, net als wij dat een paar minuten eerder op een zelfde kruispunt even verderop hadden gedaan.
Aangezien de Amerikanen met 'tanks' rijden, gaat het allemaal net iets harder dan wanneer er een Twingo en een Astra op elkaar knallen.
In dit geval heeft de auto van formaat Honda Jazz (wellicht een fractie groter) de vijf keer zo grote Jeep een zodanige opdonder verkocht dat de Jeep de lantaarnpaal uit de grond heeft gereden, waarna de palmboom het moest ontgelden.
Zo’n klein autootje , kan blijkbaar zoveel teweeg brengen. Of zegt dat iets over de manier waarop de lantaarnpalen hier in de grond staan?
Nog geen minuut later stonden de kapster en haar klant met haar haren in de folie op de hoek van de straat en binnen vijf minuten na de aanrijding waren de brandweer en ambulance ter plaatse. Iedereen was ongedeerd.
Hier rijden de hulpdiensten nog met hoorbare sirenes. Je kan ze niet missen.

We hebben vandaag gegeten bij een Dönnerzaak. Shoarma zoals wij dat kennen, kennen ze hier niet. Ze kennen hier wel Shawarma, maar ook dat is een soort dönner.
Wat bij ons drie euro kost, kost hier ongeveer twee en een half keer zoveel.
Wel komt hier de bekende keuzevragenlijst weer. Bij ons krijg je standaard patat bij een schotel. Hier krijg je de keuze uit patat of rijst. Daarnaast moest je je salade kiezen uit acht verschillende salades. De vraag of je er fetakaas of nog diverse andere toevoegingen bij wil volgt ook. Maar als je knoflooksaus wil (hier yoghurtknoflooksaus) dan moet je daar speciaal om vragen. Heel apart.
Mijn kipdönner smaakte in ieder geval erg lekker en ik geef toe, hij was enorm.

We zijn nog even richting het oude centrum gegaan, maar daar was een wedstrijd van één of andere sport bezig, waardoor het erg druk was. Er was geen parkeerplek te vinden, dus we zijn teruggereden naar het hotel.

We hebben nog geen reactie op ons verzoek om ons ticket om te boeken.
Ondertussen hebben we wel al het hotel bij San Francisco omgeboekt. Dat was min of meer per ongeluk, want ik had gezegd dat ik wilde informeren of het mogelijk was. Voor ik het wist had ik een omboeking te pakken. In het ergste geval moeten we het wederom omboeken. We wachten nog even af.

Eenmaal op de kamer heb ik het programma van Seaworld uitgepluisd en alle shows in een planning gestopt. Nu nog zien of het haalbaar is. Onze planningen veranderen namelijk nogal eens. Waarom plannen we eigenlijk nog?