03-06-2011 Dag 25: San Diego

Het eerste wat ik vanochtend zag toen ik wakker werd, was een mail over het omboeken van het ticket. Dat kon. Fijn! Tegen een bedrag van 175 euro omboekingskosten. Daar hadden we min of meer op gerekend. Per ticket. Wat?? Zijn ze wel helemaal lekker?
Even verderop in de mail stond dat er vervolgens ook nog eens 250 euro bij kwam voor de andere vlucht. Jawel, per ticket.
De kosten kwamen daarmee (per ticket) op 425 euro, waarmee het totaal zou neerkomen op 850 euro. Dit is duidelijk een ontmoedigingsbeleid. Wat een afzetters!
Voor dat geld wordt het wel een heel dure verlenging van ons uitje naar New York.

We besloten onze held weer in te schakelen: Dennis van Arke.
Dennis heeft ons wederom gered. Hij heeft een betaalbaar ticket voor ons gevonden naar New York. Weliswaar met een tussenstop in Minnesota, maar het is een mooie optie.
Het appartement heeft ons nog wat korting gegeven op de overnachting voor de twee extra nachten en het hotel in San Francisco was al omgeboekt voor het gunstigere tarief. Eigenlijk was daarmee alles geregeld. We vliegen dus de 11e naar New York.
Dat betekent wel dat we wat minder tijd overhouden voor ons vervolg, maar zonder cabrio is dat ook minder erg.

Normaal gesproken zouden we vanaf vandaag de cabrio hebben. Tot nu toe treuren we er nog niet om dat we hem niet hebben; het zonnetje schijnt hier heerlijk, maar de temperatuur ligt rond de twintig graden. Vanuit de auto lijkt het fantastisch weer, maar zodra je de auto uit gaat bibber je uit je kippenvelletje als je geen jasje aan hebt.
Er staat hier best veel wind en die komt over zee.

Vandaag was mijn schoonvader jarig, dus Richard heeft hem verblijd met een prachtig verjaardagslied. We waren hem niet vergeten, ook al zitten we in een andere tijdzone.

We hadden nog een ander mailtje. Het verzoek van vrienden om even contact op te nemen met hun oom Frits. Oom Frits woont in een seniorenpark tussen San Diego en Los Angeles. Hij zou uitkijken naar onze komst.
We puzzelden even hoe onze vervolgreis eruit zou gaan zien en besloten oom Frits te vragen om zondag bij hem te kunnen overnachten.
De vriendelijke, maar enigszins slecht horende man, liet weten dat we van harte welkom zijn. De beveiliging zou al op de hoogte zijn van onze komst. Hij liet al weten dat we zo lang konden blijven als we wilden. Dat was aardig van hem. We spraken af dat we zondag omstreeks twaalf uur bij hem zijn.

We zwerfden wat door San Diego. Onderweg hoorden we opeens een nummer van Ben Saunders op de radio. Dat was gek. Een Nederlandse artiest die nog niet zo lang bekend is, nu al op de Amerikaanse radio.
Het is opvallend dat we steeds de kant van de haven en Gaslamp (een buurt in San Diego) opzoeken. Dat is volgens ons ook de leukste kant van de stad. Verder ziet het er naar uit dat er niet zo veel te beleven is.
Er zit aan die kant ook een soort IJburg; een schiereiland vol fantastische woningen, in dit geval in Amerikaanse stijl, die je onmogelijk kan betalen. Best grappig om eens doorheen te rijden en in gedachten een huisje uit te kiezen.

San Diego is een paradijs voor iedereen die van vliegtuigen en de marine houdt. De vliegtuigen raken net de toppen van de bomen niet, zo dichtbij vliegen ze over.
Straaljagers zien er opeens wel heel dichtbij en echt uit. Dat is erg gaaf om te zien.
Ik heb besloten dat ik eerder zou kiezen voor San Francisco dan voor San Diego.
Je hoeft hier dan geen tol te betalen, maar het verkeer is hier echt chaotisch en er staat op sommige stukken altijd file; in dat opzicht is het net Nederland.
Je wordt steeds weer naar de freeway (grote doorgaande weg) gestuurd, waardoor de wijken worden ontzien van verkeer; maar wij vinden de straten binnendoor juist leuk.
San Diego ziet er zoals ik eerder al ergens schreef, overdag was grijzig uit. ’s Avonds heeft het wel charme, vooral ook omdat je volop palmbomen hebt. Maar dan nog zit die charme alleen in bepaalde delen van de stad.

Het lijkt wel of je haar hier sneller groeit dan in Nederland. Ik had het liever andersom gezien. Hoewel, dat betekent dat ik dan vaker zou moeten laten harsen in Nederland, terwijl ik hier veel korter ben. Dan maar liever zo.
Vandaag kreeg ik een complete harsbehandeling.
We hadden op internet een harssalon gevonden die dat ook met suikerpasta doet, net zoals ik in Nederland gewend ben.
Daar ging ik. Een kleine Iranese dame van een jaar of vijfenveertig werd mijn harsdame.
Ze was dol op Nederland, want ze had er zes jaar gewoond; in Amersfoort. Haar zus zou daar nog steeds wonen en had daar een eigen harspraktijk. Ze liet weten dat ze dol is op kaas en dat ze in Nederland dus behoorlijk aankwam in gewicht. Dat was ze dan nu vast weer kwijt, want je kon haar niet dik noemen.
We hadden een heel gesprek over het in Nederland of in San Diego wonen. Zij zou niet anders meer willen dan hier wonen. Ik koos juist voor Nederland.
Ik ben haar naam alweer kwijt (ik zou natuurlijk op haar kaartje kunnen kijken, maar ik heb eigenlijk geen zin om het te pakken), maar de harsdame harstte als een tornado.
Hier gebruiken ze dus verwarmde suikerpasta. Weer heel anders dan de pasta die altijd wordt gebruikt in Almere. Aangezien ze geïnteresseerd is in de andere harsmanier, spraken we af dat ik haar de website van mijn harsmevrouw zou mailen: dan kon ze het filmpje bekijken.
De harsdame ging als een dolle dwaze met de hars aan de slag. Ze deed haar best, maar ik ben gewoon verwend. In Nederland word ik helemaal in de watten gelegd. Daar wordt mijn huid eerst met alcohol ontsmet, ingesmeerd met talkpoeder, geharst, nogmaals schoongemaakt om de achtergebleven pasta te verwijderen en vervolgens ingesmeerd met bodylotion die geruime tijd kan inwerken. Hier begon ze zonder enige voorbehandeling van mijn o zo tere huidje en ging gaandeweg toch nog wat talkpoeder gebruiken. Dat was het.
Ik trok al plakkend en enigszins bekaf mijn broek weer aan en vertrok.

We hadden ons gisteren voorgenomen om vandaag naar de film Tornado Alley te gaan. Die begon om zeven uur. Doordat we er op tijd waren konden we mooi nog even de tentoonstelling bezoeken die er op dat moment plaatsvond (niet dat we dat van tevoren wisten, maar het was leuk meegenomen).
De tentoonstelling ging over de cellen van het menselijk lichaam. Dat klinkt heel saai, maar het was eigenlijk heel leuk. Op verschillende manieren kon je, door zelf actief te zijn, een soort reis door je lichaam (op celniveau) maken. Dat ging van 3D afbeeldingen, tot een virtueel spel wat doet denken aan de WII.
Rich heeft vervolgens (refererend naar de film) nog even in een windtunnel gestaan die een tornado moest simuleren, maar behalve dat hij er met een soort plat Frankensteinhoofd uit kwam, was er niet zo veel aan.
Elders kon je een foto van jezelf maken en dan zou de computer berekenen hoe je er als je oud bent uit komt te zien met of zonder blootstelling aan roken, drinken of uv-straling.
Het duurde een paar minuten, maar ook na die paar minuten gebeurde er niets, behalve dan dat je opnieuw kon beginnen. Jammer joh.
Ik had wel eens willen weten of het nou echt nut heeft dat ik mezelf dag in dag uit insmeer met een crème die beschermt tegen uv-straling, of dat het alleen een verkooppraatje is.
Wat in ieder geval wel helpt is de oogcrème die ik thuis heb. Ik zie mijn wallen met de dag groter worden en dat is niet omdat ik te weinig slaap. Als ik er een paar prostituees op zou laten lopen, dan zou ik nog wel even op vakantie kunnen blijven.
Het is altijd fijn om bevestigt te krijgen of iets wel of niet werkt. Het zou alleen zo fijn zijn als je dat ziet op het moment dat je het gebruikt en niet pas op het moment dat je het niet meer gebruikt.

De film was in het Space Theater in Balboa Park. Dat blijkt het grootste naadloze IMAX-scherm te zijn dat tot nu toe werd gemaakt. Voor de film begon kreeg je nog een kijkje achter het scherm. Letterlijk dus. Doordat ze de spotverlichting per onderdeel aan deden kon je zien welke techniek er achter het scherm zit en waar en hoeveel speakers en subwoofers er achter het doek zitten. Dat zie je ook niet bij elke film.
Rich en ik kregen voorkeursstoelen. Pal naast de projector, met grandioos uitzicht over het hele scherm. We waren allebei nog niet naar een IMAX-voorstelling geweest (mijn schuld), dus het was een leuke ervaring.
Doordat het scherm rond is en voor de helft over het plafond loopt, zit je de hele tijd om je heen te kijken. We probeerden ons voor te stellen hoe dat zou zijn in IMAX-3D. Dat moet fantastisch zijn. Dan moet je het gevoel hebben dat je in de film zit en niet dat je er naar kijkt. Dat is dan natuurlijk het mooiste met een gruwelijke triller. Ik ben in ieder geval voor een 3D-film op IMAX.

Na de film hebben we nog snel wat plaatjes gemaakt van de Coronado Bridge met een stuk skyline van San Diego, om vervolgens op onze inmiddels nieuwe etenstijd bij de In-N-Out een burger te scoren.
Overal waar we komen zeggen ze dat we naar de In-N-Out moeten om een burger te eten. Dat hadden de Nederlandse studenten die we in Flagsgtaff waren tegengekomen ook al gezegd. We zijn er al heel vaak langsgekomen, maar waren er nog niet gestopt.
Vandaag besloten we daar maar eens heen te gaan.
Het zaakje was met gezellige TL-balken verlicht alsof het een ziekenhuis was. De kleuren wit, rood en grijs versterkten deze fantastische sfeer, al moesten we toegeven dat het er best goed rook.
Het voordeel was dat ze maar keuze uit drie burgers hadden. De keuze was dus makkelijk. Toen we onze burger eenmaal hadden moesten we concluderen dat het eigenlijk heel erg tegenviel. Het was de minst lekkere van alle burgers tot nu toe. Zelfs minder lekker dan die van de McD. Het enige voordeel was dat hij spotgoedkoop was. Als je echt op je geld moet letten, dan is dit natuurlijk een mooi alternatief.
Het zaakje zat vol met Mexicanen. Volgens mij waren wij de enigen met een andere nationaliteit. We hoeven helemaal niet meer naar de grens. Dit is Mexico!
We vonden het sfeertje allerminst prettig. De gezellige, huiselijke sfeer versterkte dat gevoel alleen maar. Misschien had het te maken met het feit dat het Mexicaans niet zo vriendelijk klinkt en ze om ons heen nogal onsmakelijk en uitgehongerd hun eten naar binnen werkten. Het zag er best smerig uit eigenlijk. Al werden de tafeltjes goed schoon gehouden.
We weten nu in ieder geval wat de In-N-Out is. Dat is ook echt wat de naam zegt: Binnen en Buiten. Meer tijd moet je er vooral niet willen doorbrengen.