04-06-2011 Dag 26: Seaworld

Vandaag gingen we naar Seaworld. Het was tevens onze laatste dag in San Diego.
Tijdens het ontbijt ontmoetten we een Nederlands stelletje uit Vugt. Wesley en Lian.
Ze zouden eveneens naar Seaworld gaan.
Het zijn altijd grappige momenten als je opeens Nederlanders tegenkomt, want het is best gek, maar zo vaak gebeurt dat hier niet.

In Seaworld aangekomen betaalden we twaalf dollar voor het parkeren. We waren zo slim geweest om de invalidenparkeerkaart vast voor de ruit te leggen. De dame in het loketje vroeg ons om de gevarenlichten aan te zetten en links aan te houden. Niemand reed met gevarenlichten, waarom zouden we die aan doen? We besloten braaf te doen wat ze zei.
Even verderop bleek dat we naar een ander vak geleid werden. We konden de gevarenlichten weer uit zetten. Het parkeerterrein waar we de auto konden neerzetten was speciaal gereserveerd voor invaliden, of zoals ze het in Amerika noemen: for the disabled. Het terrein was ongeveer zo groot als een voetbalveld. Misschien was het wel groter. Heel bizar.

De entree kostte ons na aftrek van de korting die we dankzij de manager van het hotel hadden gekregen nog honderd dollar.
Bij de ingang wilden ze een foto van ons maken, net zoals ze dat in Nederland in de pretparken doen. Dat had ik voor de verandering nog wel gewild als er ergens zo’n groot bord met ‘Welcome at Seaworld’ of zoiets te zien was, maar dat was niet zo. Misschien zou dat er in geshopt worden. Dat zou me niet verbazen.
We hebben eigenlijk nergens een bord gezien waaruit bleek dat je Seaworld binnen kwam.
Ik vond het bijna jammer zelfs, hoewel ik toch echt geen fan ben van de entreekiekjes bij pretparken. Van die foto’s waar er altijd één van de twee belachelijk op staat, die vervolgens de hele dag bij de verkoopbalie hangt en waar dan iedereen naar wijst en om moet lachen, omdat je er zo onooglijk op staat. Nee dank je.

Direct na de entree stond een kraampje waar je armbandjes kon kopen, waarmee je de hele dag kon eten. Stel je er niet te veel van voor, want het waren van die papieren evenementen armbandjes. We wisten niet zo goed of dat verstandig was, aangezien ze behoorlijk prijzig waren, dus we besloten nog even te wachten. Er stond wel een lange rij, dus vermoedelijk was het toch wel interessant. We zouden er tenslotte twee keer eten.
Toen we de prijzen in de restaurants zagen, besloten we dat toch maar te doen. Als je hier twee keer moet eten dan loop je behoorlijk leeg. De bandjes kostten ons samen vijfenzestig dollar, maar je kon wel de hele dag eten en drinken. Daar viel ook het fruit onder, toetjes, water, frisdrank en de rest van het eten. Ik zou af en toe wat watermeloen te halen voor mezelf en drinken voor Rich.
Uiteindelijk zouden we zonder de bandjes wellicht minder gegeten hebben als nu. Aan het eind van de dag voelden we ons in ieder geval behoorlijk opgeblazen, terwijl ik niet het idee heb dat we zoveel hebben gegeten.
Tussendoor hebben we geen extra drinken en meloen meer gehaald, omdat we daar simpelweg geen tijd voor hadden. Bovendien hadden we genoeg aan het drinken bij het eten en onze buik zat behoorlijk vol, maar ach, het was handig dat we niet hoefden na te denken over wat we moesten afrekenen.
Wesley en Lian rekenden op hetzelfde moment af, waarna we besloten samen een hapje te eten. We hebben ook nog een show samen gekeken. Dat was heel gezellig.

Ik had een schemaatje gemaakt met welke shows wanneer plaatsvonden en welke we wanneer konden zien. Later bleek dat er ook gewoon zo’n programmaatje was uitgewerkt op de plattegrond van Seaworld. Maar stel nou dat dat niet het geval was, dan hadden we mooi de helft gemist. Nu hebben we alle shows gezien, op één na. Toen waren we aan het eten en die kregen we niet meer ingehaald. Overigens hebben we daar ook niet veel moeite voor gedaan.

We hebben twee shows van orka’s en twee shows met zeeleeuwen gezien.
Ik betrapte mezelf erop dat ik orka’s met een hoofdletter schreef. Vermoedelijk omdat de dieren zo’n indruk maken. Ze zijn zo gigantisch groot, dat we het erg knap vinden dat ze bepaalde dingen met hun logge lichaam kunnen. Heel bijzonder. Deze dieren zijn enorm sterk.
Dik respect ook voor de trainers van de orka’s, want het zal niet altijd even makkelijk gaan. Die shows hebben echt indruk gemaakt.
De shows met de zeeleeuwen waren erg leuk met veel humor. Er zat ook een otter in de shows. Fantastisch. Zeeleeuwen zijn zo cool.
De show met de dolfijnen vonden we wat tegenvallen. Er zat vooral veel show door mensen doorheen, maar daar kwamen we niet voor. We kwamen voor de dieren.
In onze beleving is er veel meer mogelijk met dolfijnen. Als ik terugdenk aan de shows in het dolfinarium, dan hebben ze hier wel wat laten liggen.
Er zaten wel wat verrassende elementen in met vogels die opeens vanuit alle kanten door de show heen vlogen. Maar we kwamen voor de dolfijnen.

Verder hebben we nog een show in de stijl van Cirque du Soleil gezien en een 4D film van Sesamstraat. Die was zo grappig.
Voor wie niet weet wat 4D is; met 3D zie je diepte in een film. Alsof sommige dingen heel dichtbij zijn en andere dingen heel ver weg. Bij 4D komt daar nog gevoel bij. Tijdens de film voelden we regen, wind en trillingen. Heel grappig.
Het is heel gek om film te kijken en opeens waterdruppels te voelen. En ondanks dat we het al wisten, want het werd vooraf aangekondigd, schrokken we toch.
Het was ook super leuk om al die kindjes in de lucht te zien graaien op het moment dat er een monsterkoek in stukken uiteen spatte, waarbij het leek alsof de stukken koek op je af kwamen.

Het turtlereef (schildpaddenrif) was nog niet officieel geopend, maar we konden wel aan een voorproefje krijgen.
Je loopt door een verduisterde tunnel waar (normaal links en rechts, maar nu alleen rechts) de schildpadden om je heen zwemmen in een rif.
We kregen direct het ‘Finding-Nemo’-gevoel. Ze zwemmen zo vredig en heerlijk sloom door het water dat je zelf helemaal rustig van wordt.
Er was ook een gedeelte waar de schildpadden over je heen zwommen. Het turtlereef was ontzettend gaaf om te zien. We hebben toch een beetje een zwak voor schildpadden, maar deze dames en heren waren nog veel leuker dan Stuntel en Stoffel en Sukkel. Dit waren echte zeeschildpadden.
Het was jammer dat het rif pas halverwege de maand open gaat, maar het was wel tof dat we vast een sneak preview konden krijgen.

De dag werd afgesloten met vuurwerk. We hoorden van voorbijgangers dat Seaworld al wekenlang adverteerde met het vuurwerk. Ze dachten dat het dus wel heel spectaculair moest worden. Na afloop vonden ze het ‘awesome’, oftewel ‘gaaf’.
Nou vragen wij ons dus af wat voor vuurwerk de Amerikanen gewend zijn. Wij verwachten van Amerika, waarin alles groots en overdreven wordt aangepakt, een knallend vuurwerk waarvoor je alleen maar heel veel respect kan hebben en waarbij je achteraf een luid applaus geeft. Zo’n vuurwerk waar je het de hele terugreis over hebt en waarover je iedereen wilt vertellen.
Er werden wat pijlen afgeschoten, maar het gaf geen ‘wauw’-gevoel. Het gaf meer een ‘was-dit-het-nou?’-gevoel.
We hebben het jullie bij deze dus verteld, want we kunnen er niet veel meer over zeggen dan dat het voor ons enigszins tegenviel, al komt dat misschien doordat we best al mooi vuurwerk hebben gezien in Nijmegen en in Keulen.
Het was aardig.

Na het vuurwerk gingen we volledig uitgeput terug naar het hotel.
Niet dat het park bijzonder groot was, (het was aanzienlijk kleiner dan bijvoorbeeld de Efteling) maar we werden geen wijs uit de indeling.
Zelfs met de plattegrond vonden we het soms lastig om te zien waar we precies zaten en hoe we bij het volgende onderdeel konden komen. We hebben dus de nodige extra kilometers gemaakt.
Gelukkig waren wij niet de enigen die aan het einde van de dag nog steeds met de plattegrond in de rondte zeulden, want om ons heen zagen we voortdurend mensen met kaart zoekend in de rondte kijken.

Afgezien van het vuurwerk was alles in Seaworld over de top.
De shows hebben overdreven veel drama en de muziek is of overdreven vrolijk, of overdreven zoetsappig. De humor en de grapjes waren erg Amerikaans en te flauw voor woorden. Toch had het stiekem wel wat.
Dat het leger hier op handen gedragen wordt, werd vooral erg duidelijk toen er bij aanvang van één show aan het publiek werd gevraagd of degenen die in het leger zitten of gezeten hebben, wilden gaan staan.
Vervolgens werd de show onder luid applaus aan hen opgedragen, omdat zij helden zouden zijn. Je zou er bijna bang van worden.

Al met al was het een geslaagde dag die zijn geld waard was.
Bijkomend minpuntje: ik ben voor het eerst tijdens de vakantie verbrand. Dat wordt morgen lange mouwen dragen.