05-06-2011 Dag 27: Carlsbad

Bij het ontbijt kregen we van de receptionist een briefje. Dat zou naar wat hij dacht voor ons bedoeld zijn. Er stond iets in het Spaans op, dus ik dacht dat de receptionist zich vergiste. Toen ik het briefje openvouwde zag ik dat het een berichtje was van Wesley en Lian.
We hadden elkaar niet meer gezien na de show die we gezamenlijk in Seaworld hadden gekeken en ze wilden ons nog even laten weten dat ze het heel gezellig hadden gevonden. Wat leuk! Wij ook.
Omdat we hen ook niet meer hebben gezien bij het ontbijt hebben we nog een kort briefje terug geschreven die we op de ruit van hun auto hebben geplakt.

Voor we vertrokken hebben we het bed snel zijn luier weer om gedaan. Stel je voor dat het vanavond zo verdrietig is, omdat wij er niet meer zijn, dat het tranen met tuiten huilt en dat het nat zou worden. Dat zouden we niet willen.

We vertrokken naar Oom Frits. Oom Frits is natuurlijk geen oom van ons, maar wel van vrienden. En aangezien Oom Frits al op leeftijd is en wij vinden dat we hem niet met alleen zijn voornaam kunnen aanspreken, noemen we hem ook maar gewoon Oom Frits.
Het duurde niet lang voor we het ressort gevonden hadden. Het is geen ressort, maar een trailerpark, maar als je ziet hoe het er daar uitziet, noem je het graag een ressort.

Oom Frits had ons voor vertrek in San Diego nog gebeld om de route door te geven. Eenmaal bij de beveiliging aangekomen, hoefden we alleen maar onze namen door te geven en we mochten doorrijden. We kregen instructies van de beveiliger hoe we bij Oom Frits moesten komen en kregen daarbovenop nog een kaartje dat Oom Frits had geschreven met de routebeschrijving op het terrein. Als het nu nog mis ging…
De woning was volgens het kaartje te herkennen aan de bloemen op de brievenbus.
Dan denk ik aan geschilderde bloemen, maar nee hoor, er stond een keurig bosjes namaakbloemen op de brievenbus. Grandioos.
Op het kaartje stond dat we de auto onder de carport moesten zetten, dus dat deden we. Hij had zelf zijn auto langs de weg gezet. De twee grote NL stikkers op zijn auto verraadden dat het zijn auto was.

Nog voor we de auto uit waren, stond Oom Frits al buiten om ons op te vangen. Oom Frits is een lange slanke man, met een enigszins Indonesisch uiterlijk. Hij is bovenop wat kalend en heeft dunne, grijze haren. Hij droeg een zwarte pantalon en een keurig gestreken overhemd en nette zwarte schoenen; hij is een echte heer op leeftijd.

Hij verwelkomde ons hartelijk en nam ons mee zijn woning in. We krijgen kort daarna een rondleiding.
Oom Frits verontschuldigde zich voor de rommel en liet weten dat hij nodig moest opruimen. Wij vonden het reuze meevallen met de rommel. Je kon je tenminste normaal door de woning begeven zonder je nek te breken over rondslingerende troep.

Zodra je de woning van Oom Frits binnen stapt, waan je je in een andere tijd.
Her en der liggen langspeelplaten, videobanden en cassettebandjes en overal liggen stapels met boeken, kranten en papieren. In het Nederlands en in het Engels. De boeken gaan vooral over de economie en gezondheid.
De meubels zijn van donker eiken, maar niet zo groot en log als je misschien zou vermoeden.
De televisie is verre van modern, maar doet het nog prima.
Er is een klein barretje met wijn en sterke drank, maar daar gebruikt hij zelf niets van. We mogen alles pakken wat er staat en ligt, moeten vooral doen alsof we thuis zijn en mogen vooral niets tekort komen.

Her en der staan namaakbloemetjes en af en toe staat er ergens een beeldje.
De foto’s die aan de muur hangen zijn al heel oud, net als de schilderijen in de donkere lijsten. De foto’s stammen vooral uit de tijd dat zijn ouders nog leefden.
Er stond een klein orgeltje, maar daar speelde hij eigenlijk niet meer op.
Toch heeft hij ook een dvd speler en een karaokemachine. Hij zingt graag en gaat regelmatig naar karaoke avonden.

Door de gehele woning ligt vloerbedekking. Van die besmettelijke crèmekleurige. Hij had kennelijk zo nu en dan koffie gemorst bij zijn wandeling van de keuken naar de woonkamer. Er zaten de nodige donkere druppels op de vloerbedekking. Het zag ernaar uit dat hij deze geprobeerd had schoon te boenen, want om de druppels zaten brandschone plekjes. Het zag er grappig uit, want na verloop van tijd had de rest van het kleed natuurlijk niet meer zijn oorspronkelijke kleur.

Oom Frits stond zijn slaapkamer met aangrenzende badkamer aan ons af en ging zelf in de logeerkamer slapen, waar hij zelf nog een eigen badkamertje had. Ja, echt waar.
De woning van Oom Frits beslaat zomaar 130 vierkante meter. En dan hebben we de tuin en de oprit nog niet meegerekend.
In de badkamer hingen een roze en blauwe handdoek op ons te wachten.
Overal stonden drinkbekers en boxen met tissues; aan weerszijden van het bed, links en rechts naast de wastafels.
En overal lagen stukjes keukenrol onder. Hij zou goed bij mijn schoonmoeder passen.

De grote roze fauteuil was voor mij bedoeld. Zelf ging hij in een zelfde blauwe fauteuil met kleurig kleed erover zitten.
Oom Frits herhaalde dat hij het leuk vond dat we er waren en dat we zo lang konden blijven als we wilden. Hij was duidelijk toe aan gezelschap.

We raakten aan de praat met over hoe hij hier terecht is gekomen. Eigenlijk over zijn leven in een notendop. Al snel werd duidelijk dat Oom Frits heel wat heeft meegemaakt. Hij heeft de oorlog in Nederlands Indië met de Japanners meegemaakt, is krijgsgevangene geweest, is ontsnapt uit de twee kampen en heeft alles wat hij bereikt heeft op eigen kracht bereikt.
Uiteindelijk is hij mechanisch ingenieur geworden. Na de slechte tijden heeft hij ook de goede tijden meegemaakt. Hij heeft er uit gehaald wat er in zat en doet dat nog steeds.
Toch heeft Oom Frits heeft een sombere kijk op de toekomst; hij denkt dat alles kapot gaat en heeft daar duidelijke filosofieën over. De wereld hangt volgens oom Frits aan elkaar van leugens en dat maakt alles nog verder kapot. Hij laat weten dat ze hem gelukkig nooit voor de gek kunnen houden met die leugens.

Het viel ons op dat Oom Frits ondanks zijn leeftijd, die hij zogezegd vergeten is, maar aan ons toch wil verraden, bijzonder fit is. Het geheim is dat hij vijf ochtenden per week tennist en elke week tafeltennist. Daarnaast danst hij elke twee weken.
Dat laatste doet hij volgens ons alleen maar vanwege de leuke dames.
Hij probeert gezond te leven, maar houdt ook heel erg van zoetigheid en zondigt regelmatig.
Ik heb dik respect voor deze man met zijn geboortejaar ergens in het begin van de jaren 30, dat hij dit allemaal nog doet.

Hij verwacht op termijn terug te keren naar Nederland. Zijn gezondheid zal niet eeuwig zo blijven en in Amerika is hij maar alleen.

Na de eerste kennismaking kregen we nog een rondleiding over het terrein. Het park is ruim opgezet, goed onderhouden en staat volop in bloei.
Hij laat ons het zwembad en de jacuzzi zien. Er wordt veel georganiseerd voor de bewoners. Ze hoeven zich hier niet te vervelen. Van pottenbakken tot filmavonden en tafeltennis.
Als je je dan nog verveelt, kun je je altijd nog in de bibliotheek vermaken. Ja het is hier naar wonen als je op leeftijd bent.

Na deze rondleiding gingen Rich en ik de omgeving verkennen. We reden langs het strand richting Oceanview; een stadje aan het strand met vooral veel wannabees.
Terwijl Rich door het zand banjerde, heb ik heerlijk mensen gekeken. Met mijn lange mouwen uiteraard, want ik ben gisteren verbrand.
Ik viel niet uit de toon overigens. Naast de bikini’s en de zwembroeken, waren er ook de nodige lange mouwen te vinden. Twee uitersten door elkaar heen en niemand kijkt raar op.
Er rijdt en loopt hier van alles wat, maar er komen vooral veel surfers en skaters.
Daartegenover heb je de dikke auto’s met verkeerde figuren in auto’s die we in Nederland pooierbakken zouden noemen die langzaam over de weg pal langs het strand rijden.
Raampje open, muziek (over het algemeen R&B) goed hard aan en dan vooral zo onverschillig mogelijk kijken is de kunst. Als je dan nog vrienden op de achterbank hebt, is het natuurlijk heel stoer dat die in het raam gaan zitten. Hier kan dat, want de achterramen van de auto’s gaan gewoon helemaal naar beneden. Niets kinderveilig.
Fietsen is hier heel populair. Die heb je in alle vormen en maten; van familiefietsen tot Johnny Loco fietsen, skelters, hele hoge fietsen waarmee je overal bovenuit torent en van die kleine BMX-fietsjes waarop de met de krant gooiende krantenbezorgers uit de film altijd rijden.

Terwijl we in Oceanview waren kregen we een mailtje van vrienden over dat stadje. Ze hadden een hele nuttige tip, namelijk dat er een hele lekkere ijssalon zat.
Die moesten we opzoeken. We hebben een heerlijke wandeling langs het strand gehad, onderweg naar de ijssalon die in het centrum zat. We denken tenminste dat het degene was die zij bedoelden, want hij zat naast de bioscoop; Coldstone Creamery heette het zaakje. Wat hebben die een goddelijke ijsjes.
Naast het gewone ijs en wafels kun je ook specials laten maken. Jummm. Ze mengen dan bijvoorbeeld een stuk koek (onder andere brownie of cheesecake, maar er was nog veel meer) door bepaalde ijssmaken heen. Dat doen ze met twee grote lepels op een koude steen, want anders zou je ijsje ter plekke smelten. Je kan er slagroom overheen of doorheen krijgen.
Ik had pech; ik had een medium ijsje besteld, maar ze had teveel gemaakt, waardoor ik een grote kreeg. Heel verschrikkelijk.
Dat ijsje heb ik maar ter plekke als mijn avondeten beschouwd, want daarna zat ik best vol. De wafels roken overigens ook erg lekker, maar die hebben we maar niet meer genomen.

Na ons ijsje zijn we maar teruggereden naar Oom Frits. We vonden het niet netjes om de man direct na de kennismaking al de hele avond alleen te laten.
Achteraf hadden we nog prima even kunnen blijven, want er was een programma op de televisie dat hij elke zondagavond kijkt. Het was net begonnen.
Ach, nu had hij nog iemand om tegenaan te kletsen tijdens de reclames.

Na het programma gingen we, net als Oom Frits, vroeg naar bed. Maar eerst wilde Oom Frits nog even alle opties doornemen voor de volgende dag. Wat we allemaal konden gaan doen.
Hij kreeg op heel veel plekken korting vanwege zijn leeftijd en mocht dan in die korting nog iemand meenemen. Hij opperde diverse dingen en we voelden ons enigszins bezwaard om te zeggen dat dat niet echt binnen onze planning of behoeftes lag.
Aangezien we Oom Frits niets mogen betalen voor ons verblijf, stelden we voor om hem mee uit eten te nemen. Hij wist wel een plek waar we naartoe konden.
Hij liet weten dat hij altijd ’s middags warm eet, dus we zouden om één uur bij hem kunnen zijn. Of we daarvoor eventueel mee wilden naar een lezing over aardbevingen? “Nee, dank u. Dat is niet zo interessant voor ons.” Hij verontschuldigde zich voor het feit dat hij wel wilde gaan, maar wij vinden het ook heerlijk om enigszins onze eigen planning te volgen.
Misschien konden we dan daarna nog even naar het wilde dierenpark? We spraken af dat we dat morgen na het eten zouden bekijken.

Rich en ik overwogen nog even om de jacuzzi in te duiken, maar zeelucht maakt slaperig volgen Rich. Stadskind...