06-06-2011 Dag 28: Carlsbad

Het was gek om na alle gehorige motelletjes, gisteren in een kamer te liggen waar je helemaal geen omgevingsgeluid hoort. Maar dan ook helemaal niets. Het was doodsstil.
Geen wind, geen auto’s, geen vliegtuigen en geen treinen. Helemaal niets.
Je gaat je concentreren op mogelijke geluidjes. Een hele enkele keer hoorden we heel even geritsel op het dak. Dat was vast een vogeltje.

Al met al hebben we best prima geslapen. Het bed van Oom Frits was wat harder dan we gewend zijn en daar hadden de broze botten van Rich wat moeite mee.

Na ons ochtendritueel was het tijd om richting het ontbijt te gaan. Het is heel gek om door iemands huis te lopen als die persoon er niet is. Oom Frits was tenslotte tennissen.
Hij had keurig de tafel voor ons gedekt. Daarbij lagen twee brieven van aankondigingen van lezingen die hij in het verleden had gegeven. En een kaartje waarop stond hoe we naar Nederland konden bellen. Dat was volgens Oom Frits heel goedkoop, maar we voelden ons toch enigszins bezwaard. Het was wel schattig dat hij dat allemaal had klaargelegd.

Toen we net klaar waren met het ontbijt kwam Oom Frits terug van het tennissen.
Na een praatje zijn Rich en ik ergens op een plek waar we internet hadden de vervolgroute gaan uitstippelen. We moesten echt morgen gaan vertrekken als we nog iets wilden zien onderweg naar San Francisco. En we wilden ook nog naar Los Angeles. Daar hadden we nog maar een dag voor.
Hoe moesten we dat Oom Frits vertellen? Die vindt het wel gezellig met ons.

Ik heb gisteren in Seaworld een dollarbiljet gekregen dat geregistreerd is. Op een website kun je kenbaar maken dat jij het dollarbiljet hebt gekregen (er staat een code op) en je kan registreren waar je het hebt gekregen, wanneer en hoe het er uitziet (dus in welke staat het biljet verkeert).
Ik heb me natuurlijk even aangemeld, want als ik het biljet uitgeef en iemand anders registreert het vervolgens ook weer, dan krijg ik bericht. Zo kan ik zien waar het biljet (genaamd George) naartoe gaat.
Ik vond het wel een leuk initiatief en ik ben benieuwd waar George naartoe gaat en hoe zijn conditie tijdens zijn reis is.

We waren als beloofd om één uur bij hem. Hij stond al op ons te wachten. Waar kennen we dat toch van?
We gingen eten bij de Hometown Buffet, waar je in buffetvorm kan eten.
Het was grappig dat 95% van de bezoekers 65+ was. De overige 5% waren kinderen of kleinkinderen die met hun ouders of grootouders mee gingen.
Oom Frits maakte ons wegwijs door het buffet. Hij zou hier het liefst elke dag komen eten, zo liet hij weten. Het is maar goed dat hij dat niet doet, want dan zou hij niet meer zo slank zijn.
Ik had toch weer net iets teveel had opgeschept (ik eet nou eenmaal normaal geen voor-, hoofd- en nagerecht (dat laatste iets te veel). Buffetten zijn alleen geschikt voor mensen met heel veel zelfdiscipline en als het om eten gaat, ontbreekt het mij daar nog wel eens aan.
Na ons eten heeft Oom Frits nog een rondje met ons door de omliggende dorpen gemaakt, waarna Rich en ik weer naar Oceanview zijn gereden voor de zonsondergang.

Bij thuiskomst moesten we Oom Frits nog vertellen dat we de volgende dag echt moesten vertrekken. Hij begreep het, want hij had inmiddels ook uitgerekend hoe ver het was en hoe lang we daar over zouden doen.
Zijn reactie was geruststellend.
Hij vroeg wel of we dan nog wel het fruit en de speculaasjes wilden meenemen, want hij had meer dan genoeg.
Oh, en hij was bij de 99 cent winkel geweest en had een fles bodylotion die hij zelf altijd gebruikt voor me meegenomen. Met het oog op dat ik verbrand was. Die moest ook mee. Hoe schattig is dat?

Hij had nog een dvd’tje opgetrommeld met een interview voor de televisie. Hij vertelde daarin over zijn leven tijdens de oorlog. Heel leuk om te zien, maar jammer dat de man zo slecht interviewde. Als ik op die manier met mijn cliënten in gesprek zou gaan, denk ik dat ik snel op zoek mocht naar een andere baan. Die man kan geen gesprek voeren. Hij heeft geen idee waarover hij praat. Oom Frits was het met me eens.
Hij had nog een dvd, maar die duurde een uur. Dat zouden we vandaag niet meer redden, dus we besloten te gaan slapen.