07-06-2011 Dag 29: Los Angeles

Na het ontbijt vertrokken we bij Oom Frits richting Los Angeles. Voor we vertrokken wilden we natuurlijk nog wel even met Oom Frits op de foto. Dat vond hij leuk.
We maakten een foto op het trappetje van zijn woning en vertrokken.

Oom Frits had ons voor vertrek nog even de halve voorraad fruit meegegeven. Bepakt met mango’s, bananen, appels en cranberry’s gingen we op pad. Oh en we mochten de speculaasjes niet vergeten mee te nemen. Of we ook nog sandwiches mee wilden nemen voor onderweg? Nee dat hoefde echt niet. Maar dan hoefden we onderweg niet te stoppen om iets te halen vond Oom Frits. We verzekerden hem dat hij zich geen zorgen hoefde te maken.
Of ik wel ook de bodylotion en zonnebrand had meegenomen? Ik zou niet durven dat te vergeten.

We mochten echt niets terug doen, dus we hebben op het hart gedrukt dat wanneer hij in Nederland is en in de buurt van Amsterdam op zoek is naar een slaapplek, dat hij ons dan altijd kan bellen.
We hebben hem beloofd dat als hij in Nederland is, hij van ons tompoezen met bakkersroom krijgt. Niet die met slagroom, want die zijn volgens Oom Fris minder lekker. Tompoezen kennen ze bijna niet in Californië. Die verkopen ze blijkbaar alleen in de Franse winkeltjes en vrijwel alleen op speciaal verzoek.
In Nederland kun je ze zelfs bij de HEMA krijgen, dus als we hem daarmee gelukkig kunnen maken, krijgt hij van ons een doos tompoezen.

We namen de snelste route naar Los Angeles. De route langs de kust (Pacific Coast Highway, Route 1) moest maar even wachten tot na Los Angeles, want we zaten in tijdnood.
Tsja, Los Angeles. Eigenlijk is het in één woord te beschrijven als chaos.
De mensen zijn hier ongeduldig en ze zijn dol op hun toeter. Het autoverkeer is dramatisch. Het loopt overal vast en er is vrijwel nergens parkeerplek aan de openbare weg, tenzij je drie dollar per kwartier betaalt. Verder kun je je auto op verschillende plekken kwijt bij de privé-parkeerterreinen. Het was dus best lastig om zomaar ergens een leuke foto te maken.
Verder hangt in Los Angeles alles aan elkaar met lucht. Alles wordt heel groot gemaakt, terwijl het eigenlijk allemaal niet zo heel bijzonder is. We hadden meer glitter en glamour verwacht.

De Walk of fame is eigenlijk gewoon een winkelstraat waar beroemdheden een eigen stoeptegel hebben gekregen. Hij is lang, maar niet bijzonder groot te noemen. We zijn er in ieder geval niet voor uitgestapt.

Het Hollywood Sign is grappig om gezien te hebben. Vooral de weg er naartoe is leuk; of misschien hebben we die zelf leuk gemaakt door alle willekeurige straatjes in te rijden en daar de woningen te bekijken en ons te vergapen. De letters zelf zijn natuurlijk maar letters. Niets meer of minder. Ik denk dat weinig mensen dat zullen bestrijden.

We hebben vast heel veel gemist in Los Angeles, maar wij hebben ons vooral vermaakt met het rondrijden in Beverly Hills en de Hollywood Mountains.
Wie zit er nou te wachten op een huis in IJburg of op het soortgelijke schiereiland in San Diego als je hier een huis kunt betalen? Mijn hemel, wat zit hier een geld en wat is het hier mooi. Er wordt echt nergens op bezuinigd.
Een rondje door Beverly Hills leverden ons in ieder geval een aantal geinige herinneringen op: de hulp in een lichtblauw outfitje met zo’n wit gekarteld schortje, knotje achterop haar hoofd (op de ouderwetse manier opgestoken) en het inmiddels klassieke brilletje op haar neus, liet op haar zwarte, zo goed als platte schoentjes het (ogenschijnlijke) vuilnisbakkenrasje uit. Wij hebben erbij bedacht dat het vast het hondje is van de kinderen, omdat die zo graag een hondje wilden, maar er niet voor willen zorgen. Nu is de ‘maid’ vast de klos om het mormel elke dag vier keer uit te laten.
Een andere hulp van een paar huizen verderop stond naast het huis, buiten het zicht van de camera’s te bellen met haar mobieltje.
De flatscreen tv waarvan we gokken dat hij groter was dan degene die bij ons in de woonkamer hangt, stond bij het grofvuil langs de kant van de weg. Daarbij hebben we bedacht dat zoonlief van acht een nieuwe televisie nodig had voor zijn nieuwste spelcomputer.

Rondom de veel te dure huizen staan bordjes van het beveiligingsbedrijf. Soms zelfs van meerdere beveiligingsbedrijven. Hoe ik me dat moet voorstellen weet ik niet. Misschien doet de ene de voorkant en de andere de achterkant? Of het ene het hek en het andere het pand? Het was een beetje vreemd.

De auto’s die voor de woningen geparkeerd staan, zijn vermoedelijk de helft van ons huis waard. Sommigen zullen zelfs nog duurder zijn. Dan houden we er al rekening mee dat de auto’s in Amerika stukken goedkoper zijn dan bij ons, want anders waren ze vast meer waard dan ons huis.
De muziek die uit de speakers van de auto’s komt, klinkt beter dan de muziek uit onze home cinemaset thuis. Ik bedoel maar.

We hebben al veel geinige brievenbussen gezien tijdens onze vakantie, maar vandaag zagen we een over de top brievenbus; hij was volledig van glas en er zat een liftsysteem onder, waardoor de bewoners niet naar de straat hoeven te lopen, maar gewoon rechtstreeks vanuit hun bed, met hun haren keurig gekamd, tanden gepoetst (niet dat ze überhaupt iemand zouden tegenkomen tijdens het ophalen van de post, maar je weet maar nooit), met dichtgeknoopte badjas waaronder hun satijnen slaapgoed zit, hun post uit de brievenbus halen.
Het is natuurlijk veel leuker om te bedenken dat ze met hun haren ongekamd, tanden ongepoetst met een witte boterham met pasta in hun linker hand, in hun flanellen pyjama of in hun boxershort, ongegeneerd met hun rechter hand op hun rug krabbend, terwijl ze de rochel uit hun keel proberen te hoesten, de post gaan ophalen.
Want al staat er een kast van een huis, met een belachelijk grote auto voor de deur, ik ben ervan overtuigd dat de mensen die in deze huizen wonen allemaal hun onhebbelijkheden hebben. Die onhebbelijkheden overdrijven maakt het alleen maar leuker.

Bij de bedrijfsruimtes verderop liep de beveiliger al bellend de dode takjes riet uit de grond te plukken.

We hebben ons flink vergaapt. Ik heb wat filmpjes gemaakt, maar op de één of andere manier voelde ik me er toch wat ongemakkelijk bij als mensen zagen dat ik aan het filmen was. Ik had laatst namelijk van Rich begrepen dat je privéterrein niet zou mogen fotograferen. Hij had dus bedoeld dat je niet op het terrein mag fotograferen. Wist ik veel. Ik dacht dat het strafbaar was of zo. Jammer joh, anders had ik gewoon ongegeneerd doorgefilmd.

We hebben in ieder geval dikke pret gehad terwijl we ons rondje reden in ons simpele Chevroletje. De cabrio zou hier nog onder de maat geweest zijn, maar was vast wat minder uit de toon gevallen dan onze Chevy HHR.
We zijn meer dan eens aan de kant gegaan voor de dikke Bentley’s, Porsches en andere asociaal grote en dure auto’s die hier overduidelijk thuishoorden. Wij wilden rustig door de straten rijden en de boel bespioneren.
Één keer dacht Rich net zo hard te kunnen optrekken als de Porsche. Los van het feit dat hij dat dus niet kon, protesteerde de auto daarna direct door een onverdraaglijke stank te produceren. Volgens mij was dat het signaal dat dat iets te enthousiast was.

Aan het eind van de avond zijn we bij een uitkijkpunt in het Griffith Park nog wat foto’s gaan maken van de skyline van Los Angeles. Het is jammer dat je in Nederland zo weinig skylines hebt, want het blijft mooi.
Daarna zijn we naar ons hotel in Camarillo gereden.
Morgen komen we gewoon weer terug om vanaf Venice Beach langs de Route 1 naar boven te rijden.

In en om het hotel in Camarillo stonk het ontzettend naar urine. Gatver, wat was dat smerig.
De receptionist achter het nachtloket (we kwamen vijf minuten over elf aan), was de meest onfatsoenlijke die we tot nu toe hadden gehad. Ik voelde me net een bajesklant. Ik heb vakantie hoor; ik hoef niet herinnerd te worden aan mijn werk.
De man snauwde ons toe vanuit zijn glazen hok: vul dit in, teken hier, hier en hier. ID, creditcard. Je hebt kamer 115. Hij wenste ons niet eens meer gedag, nadat wij dat wel hadden gedaan.
De stank werd erger naarmate we de kamer naderde (net als de herrie van de snelweg). Gelukkig kwam het van buiten, dus we hebben snel alles dicht gemaakt. Ik vermoed dat het uit de bloemen van de boom kwam. Er zaten kleine paarse kelkbloemetjes in de boom die er uit vielen en waar mensen overheen liepen.
Het doet er ook niet toe. We konden slapen, dat was het belangrijkste. Oh, en het was verder super schoon. Dat mag gezegd worden.