08-06-2011 Dag 30: Monterey

Wat hebben wij slecht geslapen. De kamer is erg vochtig. Alles voelt klam en plakkerig en kleding, handdoeken en lakens voelen alsof ze nog een kwartiertje in het zonnetje moeten drogen. Maar dan koud.

Gisteren zagen we dat er naast het hotel een enorm outlet winkelcentrum zit (Camarillo Premium Outlets); een plein met zo’n 120 merkwinkels ter grootte van 42.000 vierkante meter.
We besloten dat we daar één of twee uurtjes zouden gaan doorbrengen en alleen de echt interessante winkels te bezoeken.
Bij aankomst zag Rich een uil op het dak van het winkelcentrum zitten. Daar moest hij dus even een plaatje van maken. Bij terugkomst, vier uur later, zat het beest er nog steeds. Ik moest ontzettend lachen toen ik zag dat het een beeld was. Op de andere hoek zat ook een zelfde uil op dezelfde plek. Toen we verder reden, bleek er op elke hoek van het gebouw een uil te zitten. Het was ook wel heel opmerkelijk dat het beest er om tien uur ’s ochtends nog zo bij zat.

Uiteindelijk hebben we vier uur in het winkelcentrum rondgelopen en heb ik alleen drie shirtjes gekocht bij Ed Hardy. Rich heeft Rich alleen een spijkerbroek gekocht bij Levi’s.
De rest van de winkels was gewoon niet zo interessant voor ons. Soms vonden we de prijzen toch tegenvallen. Bovenop het prijskaartje moet je namelijk nog 9,4% belasting tellen.

Wat voor ons heel gek was, was dat in vrijwel alle winkels de paskamers op slot zitten. Je kan dus alleen passen als ze de paskamers voor je open maken. Als je vervolgens je kleding buiten de paskamer komt showen en de deur valt dicht, dan zul je weer aan de verko(o)p(st)er moeten vragen om de deur open te maken, want zodra hij achter je dicht valt, zit hij op slot. Dan kun je hem nog alleen vanuit binnen open maken.
Dat doen ze op zich wel slim, want zo houden ze zicht op hun klanten en wat ze mee de paskamers in nemen. Tegelijkertijd maken ze even persoonlijk contact met je, want als je vragen hebt, dan kun je het hem of haar vragen. Zijn/haar naam is…
Ze stellen zich werkelijk allemaal aan je voor. Alsof ik na vier medewerkers nog weet welke naam bij wie hoort. Ik zie die mensen daarna nooit meer; ik heb wel wat anders te doen dan al die namen te onthouden.

Na het shoppen gingen we verder richting Monterey. We gingen over Route 1, de kustroute die zo legendarisch is.
We hebben vrijwel de hele route bewolking gehad. De zon heeft zich maar op een klein deel van de route laten zien. Het was eigenaardig weer.
We reden langs Santa Barbara en besloten bij de kust te gaan kijken. Er staan daar allemaal strandhuisjes, waarvan het lijkt alsof ze volledig zijn uitgewoond. Er is meer te huur dan bezet en overal hangen grote borden met ‘Roommates wanted”. Dit is duidelijk een studentenbuurt. Achteraf bleek ook dat de school een paar blokken stad inwaarts lag.
Tussen de huisjes door kon je naar de zee lopen en direct aan het einde was de zee. Niks strand. Als je een stap van het weggetje af zou zetten, zou je met één been in het water staan.
Hier vond je geen dikke dure auto’s, maar afgeragde, oude barrels, die meer gedeukt en geroest waren dan iets anders. Maar, de meeste auto’s waren nog steeds in formaat pick-up, zodat de surfplank kon worden meegenomen.

We reden verder langs allerlei dorpjes met meer en minder charme.
En wederom kwamen we langs een legerbasis. Dit keer was het een luchtmachtbasis in Lompoc. Het lijkt wel alsof de halve kust door het leger wordt ingenomen.

Toen we door Guadalupe reden begon het opeens vreselijk te stinken. Het was een hele smerige geur die we niet konden plaatsen. Een minuut of twee later dook er opeens een beeldentuin op. Nou ja, beeldentuin? Het bleek een kerkhof; een heel bijzonder kerkhof, want op de graven stonden grotere en kleinere beelden. Sommige waren reusachtig groot. We weten het natuurlijk niet zeker en eigenlijk willen we het helemaal niet weten, maar we zouden bijna zeggen da