10-06-2011 Dag 32: San Francisco

Vrijdag 10-06-2011 Dag 32: San Francisco
Vandaag was onze laatste dag San Francisco en dus ook onze laatste dag in het Westen van de States. Het is een beetje gek om hier weg te gaan. Vooral om weg te gaan uit San Francisco; we hadden hier nog zo veel kunnen doen.
Vandaag stond in het kader van de voorbereiding op onze terugreis. We moesten nog best wel wat dingetjes doen.

We begonnen met het overslaan van het ontbijt. We waren zo moe dat we besloten hebben om het ontbijt te laten voor wat het was en ons nog een paar keer om te draaien. We hadden nog niet echt een plan voor vandaag.
We besloten dat we hoognodig weer eens een was moesten doen, zodat we schoon naar New York zouden vertrekken.
Verder stond alleen nog de foto van de Bay Bridge op het programma. Niet veel bijzonders dus.

Deze waservaring was aanzienlijk anders dan de eerste keer. Deze wasserij was helemaal niet zo gezellig en de man die er rondliep was verre van aardig. Bovendien werkte de meeste machines met een kaart die drie en een halve dollar kostte en dan had je nog geen saldo. We moesten op zoek naar automaten die het op kwartjes deden, maar dat viel niet mee. Tenzij we een hele grote hadden genomen. In die grote machines kon een heel gezin gedoucht worden. Dus toch maar wachten tot de kleine vrij kwamen.
Tijdens het drogen van de was raakte ik aan de praat met een lokale bewoonster. Ze gaf een compliment over mijn kapsel.
We maakten een praatje over onze reis tot nu toe en wat we nog van plan waren. Tijdens het gesprek liet ik vallen dat ik erg onder de indruk was van het feit dat het leger hier zo belangrijk lijkt. Haar antwoord zette alles in een ander daglicht.
Het zou te maken hebben met de economie. De werkeloosheid schijnt hier momenteel enorm te zijn en al merken wij dat als toeristen niet zo, mensen raken hun baan bij bosjes kwijt. Als je langer dan een week vrij neemt, moet je al oppassen dat niet iemand anders je baan inpikt. Je bent hier vervangbaar en er is veel minder zekerheid voor werknemers.
Mensen willen zekerheid en dat kunnen ze krijgen ze door in het leger te gaan; het leger is voor Amerikaanse begrippen een goede werkgever. Ziektekosten en andere sociale zekerheden zouden geregeld worden. Tevens zouden je kinderen later een opleiding kunnen volgen, want ook dat zou deels betaald worden.
Wie in het leger kan en wordt aangenomen zou dit veelal doen.
Als je het zo bekijkt, dan begrijp ik wel dat het leger hier zo groot kan zijn en dus ook zo groot is.

Toen de was eenmaal klaar en opgevouwen was zijn we de auto maar eens gaan uitmesten. Wat verzamelt een mens een troep in vijf weken. Toen bleek ook opeens dat we nog best veel in de auto hadden liggen. Een greep uit de verzameling: negentien Capri-sonne’s in drie smaken, negen flesjes cola, twee gallon (zo’n 7,5 liter) water, drie appels, twee mango’s, een doos crackers, een pot chocoladepasta en jam, wegwerpbordjes, -bekers en –bestek en een bijna volle grote bak pinda’s van ongeveer driekwart kilo.
Daarnaast hadden we nog de nodige lege plastic tasjes. Van die ritseltasjes waar mijn schoonmoeder fan van is en die het prima doen als afvaltasje. Je krijgt ze per acht bij de supermarkt of zo. Dat doen ze hier overigens wel slim. Bij de kassa staat een carrousel met plastic tasjes, die ze heel handig open vouwen, zodat ze de boodschappen er zo voor je inladen. Als het tasje vol is draaien ze het vervolgens naar je toe, zodat jij het in je karretje kan laden en in de tussentijd vullen zij de andere kant met de nieuwe boodschappen.
Je kan zeggen wat je wil, maar ze hebben hier wel allerlei trucjes om zo efficiënt mogelijk te werken. Time is money.

We gingen dus de koffers inpakken en besloten dat we alles wat we niet konden meenemen, maar bovenop de televisiekast zouden zetten voor de schoonmaaksters. Het was zo zonde om het weg te gooien. Dat kon altijd nog.

Omdat ik zo’n muts ben en graag de tickets toch wilde uitprinten (het reisbureau had laten weten dat we geen papieren versie mee hoefden te nemen), ging Rich bij de receptie vragen of dat bij hen kon. Geen probleem. We waren alleen vergeten te bevestigen dat we mee wilden. Dat kan 72 uur van tevoren. Typisch iets voor ons.
De bevestiging voor de terugvlucht vanuit New York terug naar Amsterdam had ik al in mijn agenda staan, maar deze natuurlijk niet. Deze was er last minute nog even bijgekomen.
De receptioniste zou dat wel even voor ons doen. Alleen doordat we zo laat waren, waren er nog maar twee stoelen beschikbaar en die zaten niet naast elkaar. Jammer joh, maar het was niet anders.
Daarnaast bleek dat de bagage niet op het ticket vermeld stond en dat we per koffer 25 dollar zouden moeten betalen. Wat is dat dan weer voor rariteit?
We hebben het reisbureau dus maar weer een mail gestuurd met de vraag of zij daar iets vanaf weten en of het een foutje is of niet. Dat zal wel niet, maar wellicht is er iets mis gegaan. Ik ga er vanuit dat wanneer ik op reis ben en een ticket boek, dat ik dan ook mijn bagage mag meenemen en als ik daarvoor moet bijbetalen, dat ik dat dan hoor, zodat ik dat in mijn overweging kan meenemen.
Het is niet dat we met een budgetmaatschappij vliegen en dat je dat mag verwachten; we vliegen gewoon met Delta.
Even afwachten dus.

Vervolgens reden we voor de laatste keer naar San Francisco. Voor de laatste keer over de Bay Bridge.
Terwijl Rich zijn plaatjes stond te maken was het feest op de brug; vijf politieauto’s en drie brandweerauto’s waarvan één ladderauto hadden haast om op de brug te komen. We konden natuurlijk niet zien wat er aan de hand was.
Niet veel later kwam er een heli aan; vermoedelijk van een nieuwszender. Met een beetje geluk kunnen we morgen tijdens het ontbijt op het nieuws zien of lezen wat er aan de hand was.

Het is een gek idee dat we morgen opeens in New York zitten. We verwachten een hele andere stad met een hele andere sfeer. We laten het op ons af komen.
Stiekem vind de vlucht van morgen wel een beetje spannend. Dat vond ik al vanaf het moment dat we “Ja” zeiden tegen het ticket. Dat heeft te maken met de tussenstop in Mineapolis. We hebben ongeveer vijf kwartier overstaptijd. Dat zou moeten lukken, maar het is best krap. Fingers crossed dat alles goed gaat.
Ze weten dat we er aan komen, dus met een beetje geluk staat er een mannetje klaar die ons wegwijst. Met een beetje pech is dat niet zo. Het scheelt dat het een continentale vlucht is. We’ll see.
Anders zullen we moeten overnachten op het vliegveld in Mineapolis haha. Er is vast een zwever die een plekje met ons wil delen in ruil voor euhmmmmm… Tsja, we hebben net alles achtergelaten in San Francisco. We zijn net zulke arme sloebers als hij…
Geen plekje bij de zwerver dus…

We komen naar verwachting morgen (zaterdag 11-06) om 22.52 uur aan in New York.
Onze vlucht is de DL 2305: vertrek om 12.05 uur naar Mineapolis; aankomst 17.52 uur. Daarna gaan we verder met vlucht DL 1596: vertrek om 19.04 uur en aankomst 22.52 uur op La Guardia. Dat is gunstiger dan wanneer we via JFK zouden komen, want dat ligt stukken dichter bij het centrum.
We hebben nog geen hotel geboekt voor morgen nacht, omdat we niet zo zeker zijn van de aansluiting. Als we niet op tijd bij de tweede vlucht zijn, dan kunnen we niet meer annuleren. De prijzen zijn nou niet zodanig dat we dat voor lief nemen.

De twaalfde kunnen we vanaf 12.30 onze spullen kwijt in New York, waarna we om 15.00 uur officieel kunnen inchecken in het appartement. Het tijdsverschil is dan overigens nog maar zes uur.
Op naar deel twee van ons avontuur.

Onderweg terug naar ons hotel zagen we de vele zwervers onder de bruggen. Opeens kreeg ik het geniale idee dat we onze overgebleven boodschappen niet moesten achterlaten voor de schoonmaaksters, maar dat we ze aan de zwervers moesten geven.
Rich vond het een goed plan, dus we reden naar ons hotel, haalden de overblijfsels op en gingen ermee naar de brug. Ja hoor, daar stond er één met hond bij het vertrouwde stoplicht.
We zochten een plekje om hem de spullen te geven, maar het zat niet mee. We hebben zes of zeven rondjes gereden, maar telkens stond of het stoplicht op rood, of zat er een agent achter ons, voor ons of naast ons. Ze zaten nog net niet boven of onder ons. Op het moment dat we de auto langs de kant van de weg zette om het stoplicht te timen (we wilden immers dat het op rood zou staan als we daar kwamen), was de man met zijn hond weg. Typisch!
Een paar seconden later zagen we dat hij ons aan de goede kant van de weg tegemoet kwam lopen. Hij hield het blijkbaar voor gezien, wat fijn was voor ons.
Ik deed mijn raam naar beneden en riep hem. De man was eigenlijk nog maar een jonge knul van een jaar of vijfentwintig. Hij had een Amerikaanse Stafford bij zich; zo’n relatief kleine hond, met een breed lijf en een beetje o-benen. Ze waggelen een beetje als ze lopen. Zo’n lijf waar geen vet op zit, maar alleen maar spieren, met een kop die bikkelhard is. Als ze hun kop stoten, reageren ze niet eens. Oh en vast is vast tussen de kaken. Van die honden die als agressief worden bestempeld en altijd de pineut zijn als er iets mis gaat. Ze werden meerdere keren verboden, of bijna verboden in Nederland.
Of hij nog boodschappen kon gebruiken? Het leek wel alsof de zon ging schijnen, zo groot werden zijn ogen; ze straalden helemaal. Nou dat kon hij zeker.
Ik liet weten dat we weg gingen en dat we het niet konden meenemen.
Hij pakte dankbaar de tas met spullen aan. Ik zag dat zijn vingers bijna zwart waren.
In het avondlicht leek het alsof ze er ieder moment af konden vallen door het rottingsproces. Dat was een naar gezicht.
Kon hij dan ook nog water gebruiken? Het zag er niet naar uit dat hij veel met zich mee kon nemen. Ja, zeker, hij was wel toe aan een watershot. Lol, dit was duidelijk een junk.
We gaven hem de twee gallon water. Enigszins bezwaard vroeg ik of hij dan ook de laatste fles nog kon gebruiken. Daar zat nog ongeveer een derde in. Absoluut!
Waar we naartoe gingen? Ik voelde me bezwaard en wilde niet zeggen dat we naar New York gingen. Richard redde me door te zeggen dat we terug gingen naar Nederland.
Hij wenste ons een goede terugreis, bedankte ons wel vijf keer en ging gelijk door de boodschappen snuffelen wat er allemaal in zat. Fantastisch om te zien hoe blij hij ermee was. Die waren duidelijk goed terecht gekomen.

We gingen met een goed gevoel terug naar ons hotel, waar ik eerst mijn handen heb gewassen.