11-06-2011 Dag 33: Vlucht en aankomst New York

We moesten al vroeg op, want we vertrokken naar New York en we hadden geen zin om straks volledig gestrest in het vliegtuig te zitten.
Alles verliep zowaar volgens schema. We leverden de auto in en bleken volgens de dame van de autoverhuur tweeduizend mijl te hebben gereden. 3218 km dus. Heel vreemd, want we hebben bij vertrek en bij het inleveren een foto gemaakt van de kilometerteller. We hebben precies 5100 mijl gereden, ofwel 8207 kilometer. Da’s niet verkeerd. Waar ze gebleven zijn weten we ook niet, maar we hebben dus aardig wat kilometers afgelegd.

Opeens moesten we ons autootje zomaar achterlaten. Zonder dat we afscheid konden nemen, was hij opeens weg. Ons trouwe toetertje, waar we vijf weken lang bijna in gewoond hebben en die ons overal naartoe heeft gebracht.
Opeens reed hij zomaar weg, zonder ons.
In New York moeten we het helemaal op eigen kracht doen. Geen toeter… Alleen taxi’s, bussen en de metro.
Maar dat was nog niet voor vandaag.

Op het vliegveld van San Francisco werden we verrast door een bord waarop stond dat je wapens mee mag laten vliegen. Weliswaar in je koffer die in het ruim gaat, maar toch. Dat zegt toch wel iets over het land en over hoe normaal wapens hier zijn.

Volgens de informatie van San Francisco Airport zouden we maar drie kwartier voor vertrek aanwezig hoeven te zijn. Gelukkig hebben we ons daar niet aan gehouden.
Ik heb de meest intensieve controle op een vliegveld ooit gehad; en dan is dit nog maar een nationale vlucht. Ik ben benieuwd hoe dat straks zal gaan als we Amerika uit gaan.
Ik moest mijn schoenen en riem uitdoen. Dat heb ik in Nederland nog nooit hoeven doen.
Vervolgens kreeg ik een vrouwelijke douanebeambte toegewezen. Ze trok schone handschoenen aan waar ik bij zat en vertelde me dat ook uitdrukkelijk.
Ze legde alle stappen uit die ze ging doen; wat ze ging doen met haar handpalm en wat ze zou doen met de rug van haar hand. Ze legde me uit dat ze alles zou fouilleren, ook in de buurt van mijn ‘private parts’ en hoe ze dat zou doen.
Als ik me onprettig zou voelen op welk moment dan ook, kon ik dat aangeven.
Nou euhm, ik voel me nu al redelijk onprettig. Dit is serious business. Ik werd gefouilleerd tot in mijn liezen en zelfs mijn billen ontkwamen er niet aan.
Volgens mij zou ik als ik een bh met vulling aan zou hebben gehad, ook nog naar de kleedkamer gemoeten zijn, om hem uit te doen.
Anyways, ik vraag me af wat ze met mensen doen die niet zo mobiel meer zijn. Dan staan ze toch voor een uitdaging.
Aangezien ik niks te verbergen had, hoefde ik me geen zorgen te maken, maar als je wel iets bij je draagt zou je je toch al snel erg ongemakkelijk voelen. Pakkans: 99%.

Na het fouilleren nam ze een monster van haar handen. Dat werd getest op sporen van drugs. Vervolgens deed ze hetzelfde met mijn stoel; zelfs de onderkant werd getest.
Alles was in orde. Rich vond het niet helemaal eerlijk, want als je ergens doorheen rijdt, dan zou dat dus een positief resultaat kunnen betekenen. Bij andere mensen werden hun schoenzolen en de onderkant van hun broekspijpen toch ook niet getest?
Mocht er nou onverhoopt toch iets gevonden worden, dan had ik hen uiteraard gewezen op mijn werk.
Terwijl ik dit type bedenk ik me, dat wanneer ik de zwerver van gisteren een hand zou hebben gegeven en hij zou een junk zijn, dan had ik nu wellicht positief gescoord op het monster. Leg dan maar eens uit dat je gisteren je boodschapjes gedoneerd hebt aan een lokale zwerver met zijn hond. Uhu…

We vertrokken pas om 12.50 in plaats van om 12.05 uur. Had iemand zich vergist en de cijfers omgedraaid soms? De aankomsttijd zou vanwege gunstige wind vrijwel ongewijzigd blijven.
Uiteindelijk hadden we iets meer dan een uur over voor de overstap. Dat zou zonder problemen gelukt zijn, als we niet ruim een kwartier op onze burger hadden moeten wachten.
Het voordeel is dat je tussen de gates nog kioskjes hebt waar je eten en drinken kan halen. Dat mag je gewoon meenemen het vliegtuig in.
Ik mocht al boarden, terwijl het eten nog niet klaar was. Dat was balen. We hebben het nog net gered voor de anderen. Onze burger hebben we in het vliegtuig opgegeten. Gelukkig was er nog een medepassagier die hetzelfde probleem had.

De vlucht was prima. We zaten naast de 22-jarige Nelson, vol plannen en dromen om bij zijn vriendinnetje in Indianapolis te gaan wonen. Het arme schaap wilde alleen maar weg bij zijn ouders. Hij dacht binnen een maand uit huis te zijn. Enthousiast.
Het was een gezellige knul, met veel dromen. De vlucht was dus wel oké.

Bij aankomst in New York was dat wel even slikken. Dat was heel wat anders dan het gezellige Schiphol. Wat een akelig nest. Het was alsof je ergens in een achterbuurt terecht was gekomen.
Aankomst en vertrek zijn hier overigens dezelfde hal en zelfs dezelfde gate. Je ziet de mensen gewoon uit de gate komen. Je kruist elkaar.
In de aankomsthal word je door allerlei louche figuren aangesproken of je een taxi nodig hebt. De officiële taxiplaats is iets buiten de hal.

We moesten nog een hotel zoeken, dus we zochten zo snel we konden het hotel dat ik gisteren nog snel had bekeken en boekten direct online.
Er zat een gratis shuttlebus bij, dus we moesten bellen met het hotel als we de koffers hadden opgehaald. Dat kwam goed uit, dat hadden we inmiddels gedaan.
Ik kreeg een man aan de lijn die niet te verstaan was. Na drie keer herhalen heb ik hem maar gezegd wat ik had verstaan en of dat klopte. Steeds in kleine stukken gehakt en om bevestiging gevraagd.
Het ophalen verliep niet helemaal soepel; ik kreeg telefoon dat de shuttle er al stond en dat hij ons niet kon vinden. We gingen direct de hal uit, vroegen het alle shuttles, maar geen van hen was van het hotel. We belden het hotel weer. De man liet weten dat de chauffeur ons niet kon vinden en dus was weggereden. Dussss… Hij zou weer terugkomen. Dat leek ons een goed idee.

Toen we werden opgehaald bleek de man die er ook stond te wachten (hij stond er al voor ons), naar hetzelfde hotel ging. Even verderop werd een ander stelletje opgehaald dat ook al een tijd stond te wachten. Het zal wel. De kerel was vast bij de McD gestopt in plaats van bij de hal.
De chauffeur dacht dat hij Niki Lauda was, maar we hebben het heelhuids gered tot het hotel.
Het was net alsof de vliegtuigen het hotel in zouden vliegen, zo dicht kwamen ze over. Heel bizar.
Het inchecken duurde een eeuwigheid. Iedereen stond te zuchten en wilde naar bed. Het zorgt wel voor verbroedering in zo’n klein halletje.
Toen we de sleutel van onze kamer kregen, zei de receptionist dat het kamer 411 was. Ik vroeg of dat op de vierde verdieping was. Nee, het was in de kelder. In de kelder? Gingen we nou echt een tombe in? Werden we opgewacht door Dracula die al het leven uit onze aderen zou zuigen?
De kamer was klein, maar schoon en had een heerlijk bed. Daar ging het om. Het ontbijt was tot half elf, dus dat was luxe. We konden morgen uitslapen.
De vliegtuigen die overkwamen maakten flink herrie, maar dat was steeds maar heel kort. Doordat ze zo laag overvliegen, is het geluid ook zo voorbij. Bovendien waren we uitgeteld.
We mogen morgen vanaf half één onze koffers afgeven in het appartement, dus dat sluit best aardig aan.