12-06-2011 Dag 34: New York; aankomst appartement

We waren zo moe dat we besloten de wekker later in te stellen en het ontbijt over te slaan. Toen we uiteindelijk wakker waren, besloten we ons te gaan haasten om alsnog het ontbijt te kunnen redden. Dat lukte; we waren er tien minuten voordat het ontbijt zou sluiten.
Er waren geen vrije tafeltjes meer, dus we konden aanschuiven bij het stel dat gisteren als laatste was opgehaald. We wisselden ervaringen uit over onze reis en zij vertelden over hun plannen. Ze gingen een cruise maken van vijf dagen. Ze zouden vertrekken vanuit Canada, dus waren een paar dagen in New York.
Het stel was bijna in shock toen ze hoorden dat we na zo’n lange vakantie gewoon weer aan het werk kunnen. In Amerika zou dat ondenkbaar zijn. We bespraken de overeenkomsten en verschillen, of eigenlijk alleen de verschillen, want er zijn geen overeenkomsten.
Elke keer als we iemand tegenkomen die naar onze reis vraagt, voelen we ons bezwaard om te zeggen dat we zo lang vrij hebben. Dat kennen ze hier echt niet. Ze hebben hier drie weken vakantie die ze verspreid over het jaar moeten openen. Flexibiliteit is er niet bij. Wat hebben we het eigenlijk goed.

We moesten erg haasten om nog op tijd te kunnen uitchecken. Uiteindelijk ben ik de sleutel vast ging inleveren om twee minuten voor elf, terwijl Rich nog bezig was met de laatste controle van de kamer en het dichtritsen van de koffers.
Omdat het nog wat vroeg was voor vertrek, de receptie geen ruimte bood om te blijven zitten met onze koffers en de buurt er niet naar was om buiten te gaan zitten met ons hebben en houwen, hebben we de ontbijtdame gevraagd of we daar een half uurtje mochten bivakkeren. Waarschijnlijk vond ze dat niet zo’n goed idee, want ze zei dat ze moest schoonmaken, maar wij nuchtere en gebekte Hollanders zeiden dat we daar geen enkele moeite mee hadden. De arme vrouw kon geen “Nee” meer zeggen.
Daar besloten we dat we ons door de shuttle zouden laten terugbrengen naar het vliegveld, om daar een taxi te nemen. De Yellow Cabs mogen vaak niet bij hotels voor de deur parkeren, omdat taxi’s door de hotels zelf geregeld worden. Daarvoor worden bedrijven gebeld die hen een deel van de opbrengst geven. Dan moet je vervolgens gaan onderhandelen over de prijs, wat weer een hoop gedoe oplevert. Nee, daar hadden we geen zin in. Dan liever een echte taxi uit New York, waarvoor de tarieven vastliggen.
En zo geschiedde.

Alle verhalen over taxichauffeurs in New York zijn waar; de chauffeurs zijn doorgaans immigrant die nauwelijks Engels spreken en rijden als idioten door de stad. Je hoeft dus geen praatje met ze te beginnen.
In dit geval hadden we een chauffeur die wel goed de weg kende in de stad. Gelukkig maar. Hij liet weten dat hij een alternatieve route nam, vanwege opstoppingen. Was dat om een langere route te kunnen rijden, of omdat het echt zo was? Op de kaarten van onze iPhone zagen we dat de man gelijk had.
Het is echt verstandig om in New York geen auto te huren. Je kan nergens parkeren, behalve in privéparkeergarages. Er rijdt veel politie die controleert op foutparkeerders en het is gewoon een gekkenhuis. Daarbij vergeleken stellen Amsterdam en Parijs niets voor.
Veertig dollar armer (inclusief fooi) stonden we bij het appartement. We werden keurig voor de deur afgezet.
Het eerste wat we zagen was de Starbucks in het pand naast het appartement. Hoe grandioos was dat. Sinds ik een Caramel Frappucchino verslaving heb, kunnen ze niet dichtbij genoeg zitten.

We belden voor de deur met Elijah dat we er waren. Hij deed keurig de deur voor ons open. Elijah was een echte homo in zowel uiterlijk als gedrag en uitdrukking. Hij had kort, donker haar en een keurig geschoren baardje langs zijn kaaklijn, maar geen snor. Hij droeg een Alain Clark petje, een wit t-shirt en een katoenen donkerbruine broek.
Hij begroette ons enthousiast en vertelde tussen de bedrijven door dat hij in de Bay Area (omgeving San Francisco, San Juan om precies te zijn; een paar dagen terug zeiden Rich en ik nog dat er daar altijd iets aan de hand is) was opgegroeid. De laatste jaren had hij veel gereisd en had al veertig van de tweeënvijftig staten bezocht, tot hij vorig jaar in New York terecht kwam. Toen wist hij dat hij hier thuis hoorde en is hij verhuisd.

De schoonmaakster was nog bezig met de schoonmaak, maar was al bijna klaar.
We lieten de koffers achter, betaalden de huur, kregen de sleutels mee (Rich een blauwe, ik een rode), kregen uitleg over wat we waar konden vinden en vertrokken weer. Elijah ging door naar het andere appartement.
Een deel van het plaatje klopte, alleen hadden we verwacht dat hij zelf de schoonmaak zou verzorgen. Dus niet.

We zijn vertrokken en hebben wat rondgestruind in NY. We zitten in het Fashion District en kwamen dus al snel uit in een winkelcentrum. Daar hebben we een tijdje rondgestruind en hebben we wat kleding gekocht bij een winkel die vergelijkbaar is met de Villa in Nederland. We hebben het heel beschaafd gehouden.
Het servicegehalte in de winkel was in ieder geval erg hoog. Ze liepen zich suf om je zo goed mogelijk te helpen.
Daarna zijn we nog een stuk doorgelopen over Broadway. Dit is feest. Alle grote merken zitten hier. Dat zou nog wel eens lastig kunnen worden. Mijn budget is niet onuitputtelijk, dus er zullen duidelijk keuzes gemaakt moeten worden. Ik zal kritisch moeten zijn. Dat is ook maar goed, want anders word je hier heel hebberig.

Op de terugweg haalden we noodles bij een chinees restaurant, waarvan we dachten dat het even verderop was. We dachten dat we al bijna bij het appartement waren, maar dat viel nog best tegen; we moesten nog een flink stuk lopen.

Toen we eenmaal bovenin het gebouw waren, wisten we eigenlijk niet meer welke deur we moesten hebben. We waren dit keer uit een andere lift gekomen. We gokten op de middelste. Jammer joh. Die daarnaast dan? Ook niet. De deuren gingen in ieder geval niet open toen we de sleutel in het sleutelgat staken en probeerden om te draaien.
Opeens herinnerde ik me dat het appartement A was. Dat zat uiterst rechts.
Gelukkig ging die deur wel open.

We aten onze noodles op de bank en op de één of andere manier voelden we ons direct op ons gemak. Het was wel comfortabel hier.
Na het eten hebben we in alle vrijheid het appartement verkend.
Het was eigenlijk precies zoals ik me had voorgesteld, maar kleiner dan Rich had gedacht. Rich denkt bij penthouse direct aan een verdiepingsgroot appartement. Dat is dit dus niet; we denken dat het zo’n 45-50 vierkante meter is. Dat is al heel veel meer dan een gemiddelde hotelkamer in dezelfde prijsklasse.

Bij binnenkomst in het appartement had de hal een ingebouwde voorraadkast en kledingkast. Rechts zat de badkamer met bad. De badkamer was overigens best ruim. Bovendien had het een raam, dus er was veel licht en het was keurig verzorgd en schoon. Er hingen ook heerlijk zachte, spierwitte, grote badlakens. Die zou ik vast om me heen kunnen wikkelen. Dat had ik tot nu toe niet gekund met de handdoeken van de hotels waar we waren geweest.
Recht vooruit in de hal zat de keuken, met een enorm gasfornuis en een immens grote oven en magnetron. De magnetron had een ingebouwde afzuigkap. Heel apart.
Achterin, dus aan de straatkant zat de woon/slaapkamer.
Het slaapgedeelte werd van de keuken gescheiden door een wand van ongeveer 1.80 hoog. Het plafond is lekker hoog, dus er komt nog genoeg licht in de rest van het appartement.
Het zitgedeelte is heel eenvoudig, met een bank die tevens als bed gebruikt kan worden (overigens wel heel stevig), twee vierkante tafeltjes van Ikea en een ladekastje waarop de televisie staat. Gewoon nog een ouderwetse, zilvergrijze televisie met een toeter achterop.
Doordat er een extra hoek in het zitgedeelte zit, heeft het best sfeer.
Alles bij elkaar heeft het slaap/zitgedeelte zeven hoge ramen. Ze hebben allemaal een wit gordijn dat met een zwart bandje in het midden bij elkaar gebonden is.
Er is zelfs een wekker waar je iPod of iPhone op kan.
Het was comfortabel. Zoveel ruimte en kasten heeft een mens helemaal niet nodig. We hebben gewoon veel te veel troep thuis. Maar goed, dat is een eindeloos verhaal.

Ik heb nog snel wat spullen klaar gezet voor de volgende dag, waarna we zijn gaan slapen. We hadden nog geen boodschappen gehaald, wat wel de bedoeling was. We hebben na onze vlucht namelijk helemaal niets meer.
De Starbucks beneden was helaas al dicht, maar de Starbucks even verderop kon ons voor nu nog even vooruit helpen.
We gingen onze eerste nacht doorbrengen in ons onderkomen voor de komende week.