13-06-2011 Dag 35: New York

We hebben wederom uitgeslapen. We liggen ook steeds zo laat in bed.
Vandaag hebben we een metrokaart gehaald voor de hele week.
Onze eerste indruk van de metro? Het is warm, klef, muf, het stinkt en het is een doolhof. Waarom we dan toch die kaart hebben gehaald?
We kunnen niet alles lopen en zullen ook soms verder weg gaan. Dan is het toch fijn dat je de metro kan pakken, want een taxi wordt erg prijzig. Er staat gelukkig op de plattegronden welke stations toegankelijk zijn, maar het gaat een gepuzzel worden, dat is duidelijk.

We hebben heerlijk door de omliggende straten geslenterd en hebben even in Bryant Park rondgehangen. We hebben alles even goed bekeken onder het genot van een grote Caramel Frappucchino en een flinke kop koffie voor Rich.
Het park stelt weinig voor, vooral nu er werkzaamheden zijn.
Overal in het park staan ronde groen gelakte tafeltjes en dito stoeltjes; het oogt een beetje Frans. We moeten toegeven dat het wel gezellig oogt.
Het grote publiek is zakenman of –vrouw; ze zitten te bellen of met hun laptop in de schaduw van een boom. Dat kan prima, want Bryant Park heef een gratis eigen wifi-netwerk.
Als maaltijd zijn een salade en een sandwich erg populair. Ook de Starbucks doet goede zaken.
De toerist valt op door de zak met de McDonalds maaltijd.
Meer dan één parkbezoeker gebruikt het park voor een middagdutje.
We blijken dus al aardig ingeburgerd met onze Starbucks.

Opmerkelijk is dat vandaag de zon scheen, maar we hoofdzakelijk in de schaduw hebben gelopen. De gebouwen zijn hier zo hoog, dat ze het zonlicht verbannen.
Misschien is dat ook maar goed; het zou hier snel erg warm kunnen worden tussen de gebouwen.

We liepen langs een winkeltje waar je zelf je eigen beer kan samenstellen. Mijn interesse werd gewekt door een medewerker die een hondje op rolschaatsen met zich mee trok. Het beestje was volledig aangekleed en zag er erg grappig uit.
In de winkel hadden ze erg veel beren die er op het eerste gezicht niet zo bijzonder uitzagen. Als je verder keek, zag je overal kleertjes, schoenen, accessoires en zelfs pruiken. Dit was maf.
We zijn even blijven hangen om te zien hoe het werkt: je kiest een beer, of eigenlijk een leeg velletje. Dat velletje ga je vullen bij de vulmachine. Je blaast er zogezegd leven in. Vervolgens pak je een hartje (letterlijk in de vorm van een hart), dat wrijf je warm, wrijft het over je eigen hart en geeft er een kus op. Nadat je een wens hebt gedaan voor de ontvanger, stop je het hartje in de beer en wordt de beer dichtgemaakt. Heel aandoenlijk.
Vervolgens kies je de kleren, schoenen, ondergoed, tasjes, accessoires, rolschaatsen, auto’s, huisjes, mandjes, etc. Je kan het zo gek maken als je wil en geloof ons, dat doen mensen ook.
Als de beer klaar is, wordt hij geregistreerd en krijgt de eigenaar een geboortecertificaat mee. Echt overal is aan gedacht. Grandioos!
Het was fantastisch om te zien wat mensen maken en hoe de kids er mee bezig zijn. Ze gaan er helemaal in op; ze blazen natuurlijk hun eigen vriendje of vriendinnetje leven in. Precies zoals zij het willen.

Toen we de winkel uit liepen kwamen we wat straatverkopers tegen. Ik liep ze straal voorbij. Rich werd getriggerd doordat één van hen een cd’tje uitstak. Rich pakte het aan en was de pineut. Hoe we heetten? Het cd’tje werd gesigneerd. Pas daarna vertelde de knul dat het twintig dollar kostte, of wat je er voor over had.
Rich haalde vijf dollar uit zijn zakken. Gelukkig had hij iets in zijn zakken; want dat heeft hij doorgaans niet. Ik heb de portemonnee met het geld.
Of we niet wat meer konden missen. Rich informeerde of ik nog iets bij me had, maar ik zei gelijk dat ik dat niet had. Voor de verandering was ik een keer scherp met dit soort dingen. Normaal gesproken is dat andersom.
Toen de knul weg was konden we er hartelijk om lachten dat we zo te grazen waren genomen.

Oh, gisteren zijn we nog bij de Macy’s geweest. Dat is een winkel waar je tegen moet kunnen; wat een hel. Het is gigantisch; acht of negen verdiepingen, dat zijn we kwijt. Elke verdieping heeft een dubbel of misschien wel drie dubbel vloeroppervlak van dat van één verdieping van de Bijenkorf in Amsterdam.
Alle merken hebben een eigen stand die ze met hart en ziel vertegenwoordigen. Je kan je dus niet door één iemand laten adviseren over meerdere merken.
Het is een gekkenhuis, iedereen gaat er als een dwaze stier doorheen en de schoenen liggen meer naast dan in de uitverkoop rekken. Echt heel onbeschoft.
Je moet precies weten wat je wilt hebben en vooral weten waar het ligt. Dan nog wil je het alleen halen als het aanzienlijk goedkoper is dan in een andere winkel.
Het is echt niet mijn winkel, al zullen anderen het ongetwijfeld oneens met me zijn.

We zijn nog even bij de Apple Store geweest. Deze winkel is zeven dagen per week, 24 uur per dag geopend. Jawel, 365 dagen per jaar. Dat betekent dan ook tijdens de jaarwisseling?
De winkel was een desillusie voor mij. Ik had me er totaal niet in verdiept, maar ik had van Rich gehoord dat hij volledig van glas was. Ik had een plaatje gezien wat er wel gaaf uitzag.
Toen we daar aankwamen bleek de glazen kubus op een plein te staan. Ik geef toe dat het wel mooi was om te zien, maar ik vond hem wel wat klein. Dat was ook niet verwonderlijk, want de winkel zat onder de grond. We gingen met een ronde, glazen lift naar beneden; dat was wel gaaf, want zodra de deuren dicht gingen, leek vrijwel al het geluid buitengesloten.
Eenmaal beneden was het erg vol en druk; het was erg chaotisch. Als je hier iets wil kopen, moet je heel goed weten wat je wil, want er is chronisch personeel tekort. Hier kun je niet tegenop.
Ik heb nog even gespiekt naar een headset voor mijn iPhone. Eentje waarvan de dopjes wel in mijn oren blijven zitten. Degene waar ik uiteindelijk voor gekozen zou hebben, waren welgeteld zes euro goedkoper dan in Nederland. Daarvoor ga ik natuurlijk niet moeilijk doen. Dan koop ik ze lekker thuis, zodat ik me nog eens goed kan laten informeren en als er iets mis is, kan ik tenminste in Nederland naar de winkel om mijn beklag te doen.

We liepen verder en kwamen op Times Square. Dit is op en top New York; hier ademt alles New York. Als je midden op Times gaat staan, omhoog kijkt en een rondje draait, verdrink je bijna. De elektronische billboards zijn zo massaal aanwezig en ze zijn, net als de gebouwen, zo enorm groot en hoog, dat het behoorlijk indrukwekkend is. Dit is hoe je je New York voorstelt.
Tussen de straten ligt een soort straat op zich (ze noemen het ‘place’) met tafeltjes en stoeltjes waar je gewoon rustig kunt gaan zitten en de sfeer kan opsnuiven, of waar je je drankje of hapje kan verorberen dat je in één van de vele kleine zaakjes hebt gehaald.
We hebben een tijdje rondgeslenterd voor we weer naar het appartement terug gingen en wisten in ieder geval zeker dat we hier nog een keer naartoe komen.

Vrijwel aan Times Square zit een M&M’s World. Een winkel met drie verdiepingen met in totaal ruim 2300 vierkante meter oppervlakte, waar je niets anders ziet dan M&M’s.
M&M’s als Vrijheidsbeeld, kussens, handdoeken, schaaltjes, bekers, dispensers, beeldjes, pluche M&M’s, enz. Noem maar op. Er schijnen meer dan vierduizend verschillende artikelen te zijn.
Er is zelfs een M&M’s schaakspel en een jas met Swarovski stenen. Je kan het zo gek niet bedenken.
En… er zijn heeeeeel veel kokers met alle kleuren M&M’s die je je kan voorstellen. Van zwart tot wit en alles wat daar tussen zit. Los van de bekende M&M’s met chocolade en pinda zoals we die kennen, waren er ook met pretzel, pure chocolade, pure chocolade met pinda, amandel en…pindakaas. Echt waar.
Aangezien ze dertien dollar voor nog geen halve kilo waren (ongeacht de smaak of kleur), besloten we alleen van de ongewone M&M’s wat mee te nemen. We waren 18,81 armer voor 610 gram M&M’s. Wat een afzetters.
We zagen laatst bij de Wallmart een kilozak voor negen dollar.
En wat was er met de Bounty-M&M’s gebeurd die ik laatst had gegeten? Waarom zaten die er niet bij?
Het was wel heel geinig om er even rond te wandelen.

We hebben vandaag veel gelopen; tot 57th street (wij zitten op de kruising Seventh Avenue met 29th Street), net onder Central Park, terwijl we er niets van gemerkt hebben. Het is min of meer vanzelf gegaan. Dat zijn 28 blokken heen en terug, plus de extra kilometers tussen en in de winkels, want we hebben behoorlijk gezwalkt.

Op de terugweg stopten we bij het zaakje waar we vanochtend ontbijt/lunch gehaald hadden. Rich had toen al zin in een pizzapunt. Hij bestelde er twee; twee hele dikke, maar had zich enigszins vergist. Ze waren niet alleen veel dikker en groter dan hij had verwacht, maar ook veel duurder. Twee punten kostten vijftien dollar. Daarvoor had hij net zo goed een hele pizza kunnen nemen. Maar… Ze waren erg lekker. Vooruit dan maar.

Vandaag viel ons op dat veel Amerikanen opmerkelijk bellen. Ze hebben dopjes in hun oor en houden de telefoon horizontaal voor hun mond. Lekker nuttig dat je dan dopjes in hebt. Dat zal vaste zijn om het omgevingsgeluid te verbannen, maar dan denk ik; neem dan ten minste een setje waarmee je gewoon door je microfoontje van je oortjes kan praten.
Verder lopen veel dames aan het einde van de werkdag of tijdens de pauze op sportschoenen onder hun mantelpakje. Je ziet dure pakjes met lelijke Nike hardloopschoenen voorbij komen. Tsja… Geen gezicht, maar vast heel praktisch.

We hebben nog steeds geen boodschappen gedaan. Misschien moeten we dat morgen maar als eerste doen.