14-05-2011 Dag 5: San Francisco

Ons ontbijt begint steeds later en duurt ook steeds langer. Vandaag is het zaterdag en dat is goed te merken aan de drukte aan de ontbijttafel.
Er is een vrouw die samen met een andere vrouw haar echtscheiding zit door te spreken; ze heeft straks een rechtzaak.
Even later schuift ook David aan. Hij is samen met zijn moeder en zus onderweg naar een graduation (diploma-uitreiking van een neef). Ze wonen zelf in LA.
Verder zit er een airmarshal aan de eettafel en een stelletje waarvan we vermoeden dat ze net als wij een rondreis maakten. Al met al een gemêleerd gezelschap. We missen onze Jim (de man bij wie we incheckten) met zijn gezucht en gesteun. Later blijkt dat hij een dag vrij heeft voor administratief werk. Wat je vrij noemt! Jim had ons gisteren al verteld dat hij niet de eigenaar is, maar er wel zes dagen per week van 07.00 tot 22.00 uur werkt. Overigens blijkt dat heel gewoon voor de Amerikanen. Opeens voel ik me bevoorrecht met mijn vier dagen tellende werkweek van 08.00 tot 17.30 uur.

We hebben trouwens geluk gehad met onze kamerprijs. Onze kamer zou dit weekend 179 dollar per nacht kosten. Het gezelschap van Oracle (computerbedrijf) schijnt in SF te zijn en de halve stad af te huren. De kamerprijzen zijn daardoor skyhigh.
Lang leve Booking.com, waardoor wij diezelfde kamer voor 84 dollar hebben. Geen slechte prijs voor het gebied waar we zitten.

Na het ontbijt en wat aanmodderen besloten we boodschappen te halen voor de komende dagen. We vertrekken morgen immers naar de volgende locatie.
Maar eerst tanken. Voor een Europeaan een ervaring op zich. Nergens staat dus dat wanneer je niet met je creditcard betaalt, je eerst binnen moet betalen om later af te rekenen. Gelukkig hadden we dat wel al gehoord van Tinne en Michel. Binnen hebben we 100 dollar achtergelaten, getankt en het wisselgeld weer opgehaald. Heel geinig, maar wel gek voor een achterdochtige Amsterdammer als Richard.

Voor het boodschappen doen lag het natuurlijk voor de hand om naar Wallmart te gaan. Daarvoor gingen we naar Oakland. Als we daar dan toch waren, konden we net zo goed gaan bekijken welke trein er de hele dag en nacht luid toeterend voorbij komt. Het bleek de Amtrack; de grote broer van de ICE, maar dan alleen voor Amerika. Fijn treintje, maar verder weinig bijzonders.

Wallmart was overigens ook niet echt bijzonder. Het is eigenlijk gewoon een Makro voor particulieren. Ik geef toe dat we op een zaterdagochtend zijn geweest; een dag waarop de Makro en AH de hel op aarde zijn, maar die voor de gemiddelde Amerikaan dus gewoon een werkdag is.
Ik vind Wallmart een groot warenhuis waar je alles in gezinsverpakking moet kopen, maar waar je geen gewone katoenen sokken vindt; alleen sneakersokken en dikke sportsokken. Van die foute dikke, witte.
Dat past ook wel bij het straatbeeld. Overal zie je sneakers, of eigenlijk vooral de foute Nike’s. Hakken zie je nauwelijks. Overigens heb ik nog wel een compliment gekregen over mijn laarzen. Amerikanen hebben dus toch smaak!
Herinnering voor mezelf: keukenrol opmeten thuis. Volgens Rich is die net zo goot als die in Nederland, volgens mij is deze rol aanzienlijk groter.
Even verderop raakten we aan de praat met een oude dame die ons vroeg of we wisten waar ze Root Beer kon vinden. Geen idee mevrouw, we zijn voor het eerst in Wallmart. Zij ook. Ze begon te praten en hield niet meer op.
Ze was gek op Root Beer, walgde van Wallmart, maar had nu toch twee dingen gevonden die ze nergens kon kopen en al lange tijd zocht. Ze had ook een hekel aan Starbucks; omdat Starbucks zo groot is geworden en alle andere kleine ondernemers kapot maakt. Ik denk dat ze vast ook een hekel zou hebben aan AH, Coffee Company en Bagels & Beans.
Ze vertelde rustig verder dat ze veel heeft gereisd, aangezien ze voor Penham heeft gewerkt. Ze had tijdens één van haar reizen Amsterdam bezocht en kon ons nog vertellen dat ze aan Singel verbleef. Enige tijd later gingen we beiden onze eigen weg.
We gingen nog een dagje naar SF. Onze laatste dag. Op zich jammer, want we zijn de stad wel gaan waarderen. Het voelt heel gemoedelijk en we hebben ons nog geen moment onveilig gevoeld. De stad heeft eigenlijk heel veel te bieden.

Richard vermoedt dat de Amerikanen in België zijn geweest om daar af te kijken hoe je wegen bouwt. Ze hebben het alleen niet zo goed afgekeken, want ze doen het hier zo mogelijk nog slechter. Overal zitten scheuren en gaten in het asfalt en er zitten wegen bij waarvan je vermoedt dat er nog een toplaag overheen moet. Blijkbaar toch niet.

We gingen speciaal nog even terug om Russian Hill te bekijken, maar daar waren we vermoedelijk al geweest. We besloten tijdelijk te bivakkeren in Chinatown bij een kapotte parkeermeter aan het eind van Fresno bij een pub die Saloon heet. Richard heeft zijn plaatje gemaakt van de ‘Transamerica Pyramid’ die vanuit een groot deel van SF te zien is en herkenbaar is aan zijn spitse piramidevormige top.
In de tussentijd probeerde ik uit te vogelen wat de lokale regelgeving bij kapotte parkeermeters is. We mochten blijkbaar onbetaald parkeren voor de termijn die op de meter stond; 30 minuten dus. Rich nam zijn tijd, maar er was niets aan de hand.
Daarna hebben daar heerlijk mensen gekeken. Het was uiterst vermakelijk.
Van een oud gebocheld omaatje die eruit zag als een kreupele Hettie de Heks tot de schilder die na zijn werk een paar glazen teveel op heeft, de backpacker, de typische Amerikaan in jeans, overhemd en bruine schoenen en de monnik. We hebben ze allemaal voorbij zien komen en nog heel veel andere vreemde snuiters.
Voor wie naar SF gaat en gek is op vis, is Restaurant ‘The House’ op de hoek bij 1230 Grand Ave tussen Fresno street en Columbus Ave.
Rich eet geen vis, dus wij hebben gekozen voor Noodles van de King of Noodles. Onze afhaalmaaltijd hebben we opgegeten met uitzicht over het water aan Marina Boulevard.

Wat me wel is opgevallen is dat er veel zichtbare armoede is in en om SF. Er zijn veel zwervers, die veelal met humor proberen om geld te krijgen om de dag door te komen. Ook onderweg naar Alameda en bij winkelgebieden buiten de stad staan veel zwervers met bordjes als ‘Hungry and broke. Anything will help.” Ondanks mijn werk heb ik daar toch moeite mee.

Tegen de tijd dat we naar Conzelman Road (Hawkeye viewingpoint) konden voor onze avondfoto die we gisteren wilden maken, regende het. We zijn toch gegaan.
Rich heeft daar nog net een paar foto’s kunnen maken, voor we weggestuurd werden door de parkranger die het gebied ging afsluiten. We hebben nog niet kunnen kijken of de foto’s ook zijn geworden wat we ervan hadden gehoopt.