23-05-2011 Dag 14: Las Vegas

Dit was absoluut het favoriete bed van de hotels die we tot nu toe hebben gehad. Waarom? Het leek zo erg op dat van ons! En wij hebben een heerlijk bed; wat mis ik dat na vannacht. Hoe dan ook, dat bed zien we voorlopig nog niet terug, want we zijn nog vier weken onderweg.
En toch is het gek. We zijn nu twee weken weg, maar wat is het snel gegaan en wat hebben we al veel gezien. En dan hebben we nog zo veel tegoed.
We storten ons nog steeds elke avond vol overgave op het bed, om vervolgens als een blok in slaap te vallen. Dit kost behoorlijk wat energie.
Het is maar goed dat we een blog bijhouden, anders weten we straks echt niet meer wat er wanneer gebeurd is.
Wat is het trouwens leuk om te zien dat het thuisfront zo enthousiast mee leest. Zo is het net of jullie bij ons zijn.

We vertrokken van het ene hotel naar het andere. We konden nog niet direct inchecken, dus we hebben de auto illegaal in de parkeergarage van het nieuwe hotel gezet. Van daaruit zijn we De Strip overgelopen. Tenminste, na de Starbucks op een terrasje liepen we per ongeluk een groot winkelcentrum in. Daar hebben we ons even vermaakt. Best knap eigenlijk nog dat ik alleen iets heb gekocht bij de Victoria’s Secret.
Wat een superwinkel! Daar kunnen de Livera, Hunkemoller en alle andere lingeriewinkels nog een voorbeeld aan nemen. Van mij mag er één naar Nederland komen.
Er lopen daar tig verkoopsters rond. Normaal ben ik daar niet zo fan van, omdat ze je stalken. Hier niet. Ze vragen of je hulp nodig hebt en als je laat weten dat alles oké is laten ze je ook met rust. Wel laten ze weten dat wanneer je vragen hebt, je altijd terecht kan. Dat is ook echt zo. Ik heb tig vragen gesteld en heb geen moment het gevoel gehad dat ze me vervelend vonden. Ligt er iets niet in je maat? Dan vraag je het de verkoopster, die met een portofoon aan het magazijn vraagt het voor je na te kijken. Voor je het weet zit het in je shoppingbag.
Ik weet nu dus ook wat mijn Amerikaanse maat is, want ben ter plekke opgemeten. Dat was binnen tien seconden gebeurd. Heel handig. Wat ook handig is, is dat je een kaartje mee krijgt met je naam, maten en alle modelletjes die er te koop zijn.
Als je vervolgens iets wil passen dan word je warm overgedragen aan de dame bij de paskamer; er wordt doorgegeven wie je bent, wat je hebt uitgezocht om te passen en waar je wel of geen interesse in hebt.
De paskamerdame geeft je een eigen kamer (geen hokje met een gordijntje, maar een echte kamer, met een deur die op slot kan, drie immens grote spiegels, met aan weerszijden van boven tot onder verlichting en een royaal bankje om op te zitten.
Bovendien krijg je een laatje mee met daarin alle modellen die ze hebben (zes modellen in het zwart, waarop alles gebaseerd is in tig materialen en kleuren). Mocht je gekozen model niet goed zitten, dan heb je nog de andere modellen om te proberen; alles direct in de juiste maat.
Er zit ook een knop bij de deur om het lampje aan te doen voor het geval je assistentie nodig hebt. Dat wordt je ook uitgelegd: “Als je vragen hebt, druk dan op de knop om Vanessa te roepen”.
Als je die knop gebruikt (wat ik dus deed), dan staat Vanessa er binnen no-time om te informeren: Miranda? Had je ergens hulp bij nodig? Ja. Kan ik binnen komen? En tadaaaaa…
Aan het eind van je pasbeurt kruist Vanessa aan welke modellen je goed vond. Daarmee kun je dus in de winkel verder snuffelen naar soortgelijke modellen en kleuren. Als je twijfelt kun je je kaartje aan een willekeurige verkoopster geven, die je dan even vriendelijk weer verder helpt.
Een hele ervaring.

Na het shoppen was het tijd om in te checken in ons nieuwe hotel.
Wat een verschil! De kamer was donker en ondanks dat het een niet-rokers kamer was, rook hij enigszins naar rook. Of was het muf?
Het was best een deprimerende kamer eigenlijk. Het raam was pietepeuterig met grauwige gordijnen. Het zat in een hoek, waardoor je, als je naar buiten keek, eerst direct links het raam van de kamer naast je (haaks op je eigen raam) zag en je voor je een stuk muur had.
Tussen de muren zat een opening van ongeveer vijftig centimeter waar licht doorheen kwam.
De kleuren waren deprimerend. Eigenlijk was de kamer verre van luxe, terwijl het wel de luxe kamer moest voorstellen. Internet bewees dat het wel de juiste kamer was.
Gelukkig zouden we hier weinig zijn, want we gingen De Strip weer op.

De casino’s in de hotels zijn enerzijds allemaal hetzelfde, maar toch zit er veel verschil in. Een gokhal is natuurlijk een gokhal, maar kleine verschillen in belichting, temperatuur, muziek en interieur zorgen voor grote verschillen.
Bij aankomst werd ik gek van alle rinkeltjes, belletjes en andere geluidjes van de gokautomaten die boven de muziek uitkwamen. Gaandeweg de dag merkte ik dat ik ze eigenlijk niet meer opmerkte.

Vegas is leuk om doorheen te rijden en de neonverlichting van de casino’s te zien. Het is mooi om sommige hotels te bekijken die allemaal hun eigen thema hebben en delen van de wereld hebben nagebouwd, zoals New York, Paris, Venetië. Ze weten het zo te maken dat binnen het gevoel van buiten geeft; alsof je in het schemerlicht door de straten van Venetië loopt.
Aan het begin van de avond is de sfeer nog best gemoedelijk. Naarmate de avond vordert en er meer drank in het spel komt, mensen gaan verliezen, wordt de sfeer wat minder.
Overigens hebben wij geen last gehad van de zwervers in Vegas. Daarvoor werd wel gewaarschuwd op internet. Ze waren er wel, maar minder nadrukkelijk aanwezig dan in San Francisco en Fresno.
Je hebt wel veel waterverkopers op straat. Vooral jongens proberen (op een originele of minder originele manier) vanuit een koelbox vol ijs hun flesjes water voor een dollar te verkopen. Dat is overigens niet duur, want in een winkelcentrum betaal je drie dollar voor zo’n flesje uit de automaat. Het deuntje hangt nog in mijn hoofd: “Get your icecold bottles of water for one dollar”.

In plaats van gek te worden van de zwervers, werden we wel gek van de mannetjes voor de casino’s die ze je proberen te paaien voor gokpaleizen en escortservices. Die lui zijn echt irritant. Ze staan met hun kaartjes op visitekaartformaat te klapperen op straat. Elke twintig meter staan er wel een stuk of drie vier.

Wat we nog meer vervelend vonden, waren de enorme kruispunten waar je niet mag oversteken. Je moet dan via voetgangersbruggen naar de overkant van de straat. Begrijpelijk, aangezien de kruispunten daar acht banen breed zijn, maar wel heel irritant. Vooral als er een lift stuk is, je door een hotel/casino/winkel moet, daar alle richtingsgevoel kwijt raakt en vervolgens een heel stuk terug weer uitkomt en je alsnog bij dezelfde kapotte lift terecht komt.
Vooral als je moet opschieten om bij de laatste voorstellingen van de Bellagio-fonteinen te komen! Typisch, dat was het enige wat ik echt graag wilde zien in Vegas en dat zou ik missen. We hebben er nog net anderhalf kunnen zien, gevolgd door de afsluiting van de avond met het volkslied. Nice!

Het meest idiote is overigens wel dat je geen blikjes of flesjes met alcohol onbedekt over straat mag meenemen, maar je mag wel bij een kiosk op straat een soort vaas halen waar je alle drank in kan krijgen die je wil; in iets grotere hoeveelheden dan wat er in een flesje of blikje zit.
Als je nog een glasservies nodig hebt, moet je overigens later op de avond een rondje lopen over De Strip in Vegas; daar vind je overal op straat glazen in alle vormen en maten. Een wasrondje in de vaatwasser op de hoogste temperatuur is overigens aan te raden.

Tsja, Vegas… Het is niet onze stad, maar je wil het gewoon een keer gezien hebben.