26-05-2011 Dag 17: Antelope Canyon

Om half acht ging de wekker. Douchen en ontbijten; daarna konden we rustig de koffer inpakken om te gaan. Vandaag bleven we dicht bij huis. Richard ging namelijk een fototour doen in Antelope Canyon hier bij Page.
Ik had besloten dat ik die dag bij de McDonalds ging doorbrengen. Daar zat ik koel, had ik internet, eten en drinken en een wc. Wat wilde ik nog meer?

De was die we te drogen hadden gehangen was zo goed als droog, maar nog te vochtig om in de koffer te stoppen. Die moest dus even naar buiten in de zon.
Richard heeft snel de auto gewassen, waarna die kon dienstdoen als droogrek. Het was binnen een half uurtje droog.

We vertrokken richting de McDonalds, dronken nog wat samen, zochten een plekje voor mij om met de laptop te kunnen zitten en hebben een goede daad gedaan door een dakloze die rustig zat af te koelen van de warmte buiten een drankje aan te bieden. Een grote frisdrank (geen idee of dat 750cl of zelfs meer is) kostte maar 1,19 (85 eurocent), dus ik heb de beste man mijn wisselgeld dat ik van twee dollar terug kreeg er ook maar bij gegeven.
De man was dolgelukkig, want frisdrank mag je in Amerika gewoon weer vullen als hij leeg is. Onze goede daad was weer gedaan.

Rich vertrok naar de fototour. Ik leefde me uit met de laptop.
Maar eerst heb ik gezellig zitten kletsen met twee Nederlandse studenten die een half jaar op reis waren door Noord-Amerika. We bespraken wat we allemaal hadden meegemaakt en waar we nog naartoe gingen. Ze lieten weten dat we niets hadden gemist door niet naar Monument Valley te gaan. Zij vonden het net als wij een oersaaie weg. Op de bestemming aangekomen moest je tien dollar betalen, waarna je met nog negenenveertig andere fotografen met statief, je plaatje mocht schieten. Verder was er niets te doen. Ze vonden het een melkkoe.

Na het uitwisselen van verhalen heb ik tijdens het meevolgen van de Skypegesprekken met het thuisfront, het vervolg van de route opnieuw gepland.
We gaan alsnog niet via Phoenix. Het is daar onnoemelijk heet en er is niets wat we wilden zien. Het zou alleen een overbruggingspunt zijn om langs de Mexicaanse grens te rijden. Daar hebben we al vanaf gezien, omdat het er volgens veel Amerikanen onveilig is en dat er niets te zien is.
Dat zal sommige thuisblijvers ongetwijfeld gerust stellen.
Daarna ben ik begonnen met de eerste selectie van de foto’s die we tot nu toe hebben. Dat was ook hoog nodig. Helaas gaat het ons niet meer lukken om de foto’s tijdens onze reis uit te zoeken en te plaatsen. Dat zal na thuiskomst nog moeten gebeuren.
Dat was een ambitieus plan, maar de prioriteiten liggen anders.

Rich was een uur later dan gepland terug van zijn tour. Ik moest de groeten hebben van de dame die we gisteren tijdens het wassen hadden gesproken. Gisteren bij het afscheid zei ze nog dat ze ons nog zou zien, waarop ik antwoordde dat die kans klein was.
Ze had dus deels gelijk, want ze zou Richard nog zien.
Hij heeft het erg naar zijn zin gehad. Hij heeft de hele middag stof gehapt en kan overal stof uit vandaan halen. De heen- en terugreis waren hobbelig. De route ging over hoge zandbanken. Het was dus niet gek dat we vanochtend een auto van de operator bijna voor de helft uit elkaar gesloopt in de garage zagen staan.
In de grot zelf kwam ook op verschillende plekken zand naar beneden vallen.

Het groepje waarmee Rich mee was bestond uit twee Indonesiërs en de begeleider. Dat was een fijn klein clubje.
De grot was zo’n 300m lang en er liepen twaalf groepen van verschillende grootte doorheen die allemaal wilden fotograferen. Wat een lol!
De gids dacht dat hij de enige was die de mooie plekjes wist te vinden, maar had blijkbaar toch een paar plekjes nog niet gevonden.
Met veel verbeeldingskracht zouden er in de rotsen van de Antelope Canyon gezichten verborgen zitten; Rich zag ze niet, maar dat is niet zo gek aangezien hij niet weet hoe de voormalige presidenten Washington en Lincoln eruit zien.
De tourbegeleiders met laserlichtjes waren volgens Rich heel irritant. Ze wezen steeds met hun laserlampjes naar bepaalde plekken, waardoor het lastig was om goede platen te schieten.
Toch zou het de moeite waard zijn geweest, dus ik ben heel benieuwd naar de foto’s.

Daarna zijn we naar Flagstaff gereden, waar we de nacht doorbrengen. Onderweg kwamen we langs een park dat is opgebouwd op vulkaangrond; lava en as.
Rich heeft een paar foto’s gemaakt en heeft door de as gebanjerd. Hij zegt dat het zwaar loopt; je schijnt er in weg te zakken.

Uiteindelijk hebben we zeven minuten voor sluitingstijd (om tien uur ging het zaakje dicht) nog eten gehaald bij een redelijk prijzig restaurantje; maar wat was het lekker. De tagliatelle was zijn geld waard, net als de carrotcake. De porties waren ook echt Amerikaans. Ik eet er twee keer van, dus heb de helft in de koelkast gezet voor morgen.