15-06-2011: Dag 37 New York

Richard is vanochtend om vier uur opgestaan. Hij had gisteren een sunset/sunrise (zonsondergang/-opkomst) gehaald voor de Top of the Rock bij Rockefeller Center en wilde voor zonsopkomst aanwezig zijn, zodat hij zijn spullen kon klaarzetten.
Rich was dus vroeg opgestaan. Hij begon de dag met koud water, want er was blijkbaar geen warm water op dat moment.
Om zeven uur was hij alweer terug. Dat vond ik wel erg vroeg en verdacht. Ik had mijn wekker namelijk om acht uur gezet, zodat ik tegen de tijd dat hij terug kwam, zo goed als klaar was.
Het gebouw bleek pas om acht uur open te gaan. Dat was echt balen, want hij had ruim een half uur gelopen om er te komen. Ik had echt met hem te doen.
We hadden ook geen van beiden de openingstijden gecontroleerd. De National Parks waren allemaal al vanaf half vijf ’s ochtends open en we waren er eigenlijk vanuit gegaan dat dat hier ook zo was. Anders heb je geen kaartjes voor sunrise… Dat lag dus even anders.
Rich kroop nog even bij me in bed, waarna ik vervolgens de wekker die om acht uur stond tot twee keer toe heb uitgesteld en bij de derde keer maar helemaal heb uitgezet. Resultaat: we waren pas om half tien wakker.

Terwijl ik me klaarmaakte om te vertrekken bedacht ik me opeens iets.
Ik heb gisteren een artikel gelezen over een medewerker van Starbucks die, in het bijzijn van de klanten, gruwelijk onbeschoft werd behandeld door zijn leidinggevende, vanwege het feit dat hij homo is.
Starbucks heeft een ‘zero tolerance’ beleid voor wat betreft discriminatie in welke vorm dan ook.
Opeens werd me helder waarom de jongen in de winkel laatst niet aan zijn collega vroeg of ze dat shirt had gevonden voor de dame in de rolstoel. Hij vroeg namelijk of ze het shirt al had gevonden voor de dame in het rode shirt.
Dat vond ik heel gek, want de rolstoel is toch het meest kenmerkende en juist dat noemde hij niet. Dat is juist hetgeen wat iedereen altijd noemt.
Ik bedacht me vandaag dat die ‘zero tolerance’ waarschijnlijk voor de meeste bedrijven in Amerika geldt en dat hij dat dus waarschijnlijk niet mag zeggen, omdat dat als discriminerend betiteld zou kunnen worden.
Poe, poe, ik vind het meer gewoon een gegeven. Dat mag je toch gewoon zeggen? Het zou wat anders zijn als hij er een negatieve boodschap aan zou knopen, maar hier mag je dat dus blijkbaar niet benoemen.

Nadat we eindelijk klaar waren, vertrokken we naar Central Park. Wat hebben wij veel gelopen.
Gelukkig beginnen we de metro enigszins te snappen. We zijn uitgestapt bij 59th street (Columbus Circle) en zijn vervolgens Central Park in gegaan. We hebben zowat alle straatjes, inclusief de onverharde die niet op de kaart staan, gezien. We hebben meer dan eens moeten omdraaien, omdat er opeens trappen waren; wat niet gek was, want we namen alternatieve routes die niet voorzien zijn.
We hebben gelopen tot 88th street. Dat zijn jawel, negenentwintig blokken. Da’s best ver als je ze niet in een rechte lijn loopt.

Central Park is eigenlijk net het Vondelpark met heuvels, maar dan in het tig-kwadraat. Het is namelijk echt enorm groot. Je kan er als extra op de mogelijkheden in het Vondelpark ook nog met een op afstand bestuurbaar zeilbootje varen, of zelf een roeibootje huren. We hebben even staan uitpuffen op het bruggetje dat over het water heen liep om naar de roeiers te kijken. Ik schaamde me bijna om vrouw te zijn. Alle roeibootjes waar alleen maar vrouwen in zaten, werden achterstevoren geroeid. Ja achterstevoren. Met de punt naar achteren en de platte kant van het bootje naar voren.
Één van de bootjes had een dame die het wel heel spectaculair deed; ze roeide niet (trekbeweging naar achteren), maar duwde de roeispanen van zich af. Beschamend!
Ik heb haar imago gered door er maar van te maken dat ze vast haar andere armspieren wilde trainen.

Toen we aankwamen bij 88th street zijn we nog even langs het Guggenheim Museum geweest. Dat is prachtig om te zien met zijn abstracte vormgeving. Daar zouden we in ieder geval een mooi plaatje van kunnen maken. Zouden ja, als er niet een opname van een film of andersoortig iets zou zijn. De hele straat stond vol met trailers. Bovendien waren ze aan de buitenzijde van het pand aan het werk. Jammer joh. Onmogelijk om het plaatje te maken wat je graag wilt hebben.

Uiteindelijk moesten we al die blokken Central Park ook weer terug, omdat er geen toegankelijk metrostation in de buurt was.
We hebben dus zonder alle extra kilometers mee te rekenen in totaal achtenvijftig blokken Central Park gelopen. En dan nog van en naar de metro vanuit het appartement.
Wij krijgen onze beweging hier wel.

We gingen terug naar het appartement, waar Rich zijn voeten even rust kon geven. Niet veel later moest hij er alweer vandoor om zijn foto’s te maken vanaf de Top of the Rock.
Dat was wederom dik een half uur lopen naar 50th street. Hij wilde de metro niet nemen met al zijn cameraspullen bij zich, dus hij moest weer in de benen, om daar vervolgens de halve avond te staan en daarna weer terug te lopen. Arme voetjes en benen. Wat hebben die het zwaar gehad (en dus Rich ook, aangezien ze aan zijn lijf zitten).

Rich heeft er 45 seconden over gedaan om met de lift naar de 67ste verdieping van de Rockefeller Tower (Top of the Rock) te komen. Het plafond van de lift is van glas, dus je ziet hoe snel je langs de verdiepingen naar boven raast. Heel fijn voor mensen die niet van liften houden.
Rich vond het uitzicht toch tegenvallen. Hij kon geen mooie platen maken, omdat er overal een muur in de weg zat. Een statief was verboden, maar hij had het wel mogen meenemen. Veel later op de avond, het was inmiddels al donker, had hij vriendjes gemaakt met de beveiliger. Hij mocht een statief gebruiken, mits hij zich aan strikte afspraken hield. Dat deed hij natuurlijk braaf.
Ik informeerde nog even bij Rich of hij wilde uitkijken naar het beeld dat is gemaakt van de lunchende mannen waarover ik gisteren al had. Ik zou wel even opzoeken waar het stond. Dat kon nooit ver zijn.
Na wat googlen, bleek dat het beeld op een auto stond. Dat had dus geen nut. Ik stuurde hem een fotootje om te laten zien wat het was. Misschien wist de beveiligingsvriend waar de auto stond. Helaas, die kende het niet eens.
Rich zou wel nog even langs Carnegie Hall gaan; dat was maar anderhalf blok opzij en lag bijna op de route.
Terwijl hij onderweg was, kwam de auto met het beeld van de lunchende mannen voorbij. Dat was toeval. Rich is er achteraan gerend en heeft een plaatje gemaakt. Of hij scherp is wachten we af.
Carnegie Hall stond in de steigers en was niet eens meer herkenbaar. Wat is dat toch, dat er overal tegelijk aan gewerkt moet worden? Een deel van Central Park werd ook al verbouwd, het Guggenheim had werkzaamheden en nu dus ook al de Carnegie Hall. Er zullen vast nog meer werkzaamheden opduiken.

In de tussentijd heb ik me bezig gehouden met wat opruimen, administratie (ja, dat moet hier ook gebeuren) en het bijwerken van het blog. Anders krijgen we ontevreden lezers en dat kan natuurlijk niet. Ik moet nog even volhouden en netjes over elke dag iets schrijven.
Al moet ik zeggen dat het niet meevalt om dat hier te doen. Er is zoveel te beleven en we zijn zo veel weg, dat het soms lastig is om tijd te vinden.
Ik maak af en toe maar een korte aantekening in mijn telefoon van dingen die ik echt niet wil vergeten, gewoon omdat ik merk dat dingen anders wegzakken. Heel idioot.

Het viel me nu pas op dat we eigenlijk nog maar heel weinig gekocht hebben. De drang is er op de één of andere manier ook niet echt. Natuurlijk zie ik dingen die ik mooi vind, maar ik hoef het ook niet allemaal te hebben…
Ik had gehoopt verliefd te worden op een paar geweldige schoenen. Als je van open tenen houdt, dan is het hier een paradijs. 95% is namelijk met open teen. Ik hou helemaal niet van open-teen-schoenen voor mezelf, want ik vind mijn tenen verre van mooi. Die hou ik liefst zo ver mogelijk verstopt. De schoenen heb ik dus al opgegeven; net als een aantal andere dingen die oorspronkelijk op mijn verlanglijstje stonden.
Dat is ook wel makkelijk, want het geld dat over blijft kan ik in Nederland gebruiken om te shoppen. Ook heeeeeel naar…

Oh ja, ik heb ook nog even heerlijk uit het raam gehangen om naar buiten te kijken. Dat gaat hier nooit vervelen. Het straatleven is hier altijd interessant en de stad ziet er steeds weer anders uit.

Overigens kreeg ik vandaag een berichtje over de Tioga Pass in Yosemite NP waar we aan het begin van onze vakantie waren. Deze gaat pas op 18 juni weer open. Dat is dus echt heel erg laat. Gelukkig ging hij niet drie dagen na ons vertrek open. Dat zou echt balen zijn geweest.