10-05-2011 Dag 1: Vlucht & aankomst

Vanochtend om 06.00 vertrokken richting Schiphol. Pa en ma brachten ons weg en Johnny (zwager) kwam ons uitzwaaien. Hij vond zes weken aan de lange kant om niet even persoonlijk gedag te zeggen.

Bij het inchecken bleek dat we eerst zelf onze e-tickets moesten omzetten naar een instapkaart. Juist ja… als je wilt vliegen moet je eerst min of meer een opleiding tot grondstewardess hebben gevolgd.
Binnen 10 minuten gingen we van stewardess naar crimineel, want toen we in de rij (lees als eerst wachtenden) stonden om in te checken, werden we uit de rij geroepen.
Ondanks dat ik wist dat er niets aan de hand kon zijn, gingen er toch van alles door mijn hoofd… Er bleek niets aan de hand, behalve dan dat er een ander loket geopend werd.

De douane in Nederland stelde niets voor, net als de winkels. Ik herinner me echt meer winkels op Schiphol. Zonder een enkele aankoop maar naar de gate vertrokken, waar we direct door konden met boarden. Pardon? Ik had mijn riem nog niet eens in mijn broek kunnen terugstoppen!
Alles ging verwonderlijk snel. Ook het boarden was voor mijn gevoel snel voorbij. Toch vertrokken we met vertraging. Ik geloof een half uur te laat. Mijn gevoel voor tijd was toen al voorbij.
Gelukkig maar, want vliegen naar Amerika is eigenlijk een soort timetravel… Je gaat zomaar negen uur terug in de tijd. En eerlijk gezegd heb ik dat ook wel gemerkt.

Overigens was mijn eerste vlucht met KLM een openbaring.
Er lag een kussentje en een dekentje klaar, we kregen een headset en we kregen de hele vlucht te eten en te drinken. Niet net als bij Transavia alles zelf aan boord kopen.
Ik moet toegeven dat het nog best smakelijk was. Van een warme maaltijd met rijst en kip tot ijs en pinda’s, maar ook pizza; I had it all… Tussendoor werden we voorzien van de nodige drankjes.
De vlucht was zo voorbij met twee films en anderhalf uur slapen onder het genot van een fout meditatiemuziekje op de achtergrond.

We hadden ons voorbereid op een lange wachttijd bij de douane in Amerika. We kwamen als laatste uit het vliegtuig, dus er stond een lange rij. Later hoorden we dat het drie vluchten waren die zojuist waren aangekomen.
Rich en ik werden direct naar de rij voor de American Citizens (Inwoners van Amerika) geleid, waar we er hooguit vijf minuten over hebben gedaan om door de paspoortcontrole te komen. Netjes goedemiddag wensen, paspoort overhandigen, vingerafdrukken achterlaten, fotootje maken, stempeltje in pasport laten zetten (een joehoe-eindelijk-die-stempel-in-mijn-paspoort-vreugdedansje maken in mijn hoofd) en klaar.
Dat ging snel… Ik verwachtte een controle elders, maar ook bij de volgende post mochten we direct doorlopen naar de bagageband. De tas zou vast doorzocht zijn. Bij aankomst in het hotel bleek zelfs dat niet te zijn gebeurd.

Ik was enigszins verward en gedesillusioneerd…
Helemaal niets, noppes, nada. Waar waren die chagrijnige douanebeambten geweest die je het hemd van het lijf vragen? Waar was ‘de strenge hondenkop’ waar zoveel mensen het over hebben? Waar was het briefje van de doorzochte koffer? Volledig in de war gingen we de auto ophalen.

Daarvoor moesten we met de ‘airtrain’… Oeps, daar hadden we niet op gerekend. We hadden geen idee hoe het werkte met een vervoersbewijs, maar aangezien iedereen rechtstreeks uit het vliegtuig en vermoedelijk zonder vervoersbewijs instapte, volgden we dat voorbeeld.
Dat bleken we niet nodig te hebben. Er was zelfs geen bestuurder of conducteur.

De auto ophalen ging even soepel. We leverden alle papieren in, gaven de creditcard, kregen wat folders en moesten mijn rijbewijs overhandigen. Mijn rijbewijs? Dat had ik niet bij me, want ik mag niet rijden. Dan wilde hij de creditcard van Richard, want deze stond op mijn naam. Richard heeft geen creditcard. De vraagtekens boven zijn hoofd waren duidelijk zichtbaar… Geen creditcard? Van welke planeet zouden we komen? Van de planeet Nederland meneer…
Dan moesten we maar contant betalen. Prima…
Gedoe, pogingen ons een duurdere, grotere en benzine slurpende auto aan te smeren. Nee dank u. Uiteindelijk dan toch het verzoek van de dame achter het loket om mijn creditcard te gebruiken. Ze wisten niet zo goed wat ze van ons wilden, maar we kregen een auto mee.

TomTom erin en gas met die kar. Bij aankomst bij het hotel in een jachthaven van Alameda even buiten San Francisco, zagen we dat de auto bio ethanol (flexi-fuel) rijdt. Geen punt, we zouden morgen wel zien waar we dat konden tanken.

Bij het inchecken in het hotel zat er een man die als typische Amerikaan gezien zou worden: erg vol van bouw, kortademig, nog maar een paar tanden in zijn mond. Daardoor was hij wat lastig verstaanbaar.
Hij kon de reservering niet terugvinden. De gegevens doorgegeven en enige toelichting over de prijs en boekingsperiode later, kregen we de keycard van kamer 112; een prima kamer, pal aan de haven, met uizicht op de jachtclub.

Op zoek naar boodschappen. Vanaf het moment dat we bij Trader Joe’s naar binnen stapten hadden we het Amerikagevoel dat tot die tijd was uitgebleven. Bij de kassa een vriendelijke Kantonees die razendsnel de boodschappen scande en in jawel, de typische bruine papieren zakken stopte.
De gruwelijk grote muffins die beloofde drie chocolades te hebben, konden we niet laten staan. We konden zelfs een soortgelijke pepermix kopen die thuis mijn favoriet is.

Omdat ik me na de vlucht niet zo lekker voelde en ik op de één of andere manier toch last had van het tijdverschil, lagen we al tegen 18.00 uur lokale tijd in bed. Wie zegt dat je op de heenweg geen last hebt van een jetlag?