15-05-2011 Dag 6: South Lake Tahoe

Vandaag zouden we naar South Lake Tahoe rijden. Aan de ontbijttafel zagen we op het nieuws dat er sneeuw was gevallen en dat er een omleiding was. Prima. De dame die in scheiding lag en een meisje dat er woonde lieten weten dat het geen probleem was om er te komen. Ze liet weten dat de winter dit jaar erg lang duurde. De dame van de scheiding liet weten dat we geen sneeuwkettingen nodig zouden hebben. Fijn! We besloten alsnog te gaan.

We vertrokken later dan gepland; tegen 11.00 uur.
Door een wegafsluiting moesten we binnendoor. We reden langs dorpen als El Dorado (langs de gelijknamige rivier) en Nashville.
Alle ingrediënten waren aanwezig: grote nieuwe en oude ranches, met grote stukken land die door hekken waren afgezet, pick-up trucks met een hijgende New Foundlander in de achterbak en een gunshop. Vergeet de ‘Food and Liquor shop’ en de ‘Spice it up sizzlin adultshop’ niet. Even verderop zit dan nog de ‘Gun and ammo shop’.
De brievenbussen langs de weg zijn al een attractie op zich. Helaas hebben we die niet kunnen vastleggen, vanwege het stopverbod langs de meeste wegen.

Na een flinke regenbui was het met een zwak zonnetje alsof alles in brand stond.
Niet veel verder zagen we de eerste sneeuw opkomen. We hadden nog vijf kwartier te gaan tot South Lake Tahoe. Inmiddels hadden we twee wegafsluitingen op de route gehad, dus we zijn een flink stuk om gereden.
Een uur voor ons hotel was de weg afgesloten. We mochten alleen door als we een 4x4 met pasje of sneeuwkettingen hadden. Helaas, geen van beiden. We moesten terug. De route die op de heenweg door de hevige sneeuwval zeker drie kwartier duurde, reden we op de terugweg in de helft van de tijd. Alle sneeuw was opeens verdwenen. De weg en de rivier leken in brand te staan. Uit de mist doken bomen op; sprookjesachtig.
Ik belde het hotel om te vragen tot wanneer we konden inchecken; dat kon 24 uur per dag. Hij vroeg hoe laat we dachten er te zijn. “Geen idee.” Waar we waren? Ik legde het uit. “Oh, over een uur of drie? Dat is geen probleem.”
We dachten nog dat hij zich had vergist, maar enige tijd later bleek ook de volgende weg afgezet. Weer een volgende route die inderdaad nog drie uur tot het hotel bleek.
Twee uur later (een uur voor onze bestemming) was de weg opnieuw afgesloten. Inmiddels reden we in het donker op aangevroren sneeuw bij -5 graden op bijna 2300 meter hoogte. Zonder sneeuwkettingen. Ja hoor daar was het bordje weer: “Chains required”. Nee!
We besloten het op te geven. We hebben het hotel gebeld om door te geven dat we er niet konden komen. De man aan de telefoon liet weten dat het ons een nacht zou kosten. Het was niet anders; we moesten echt terug. Het was een onmogelijke missie.
Om 22.30 kwamen we uiteindelijk aan in Jackson waar we een hotel vonden om de nacht door te brengen. We zagen dat de route die we hadden gereden ook daadwerkelijk twee keer op dezelfde hoogte was geëindigd; op de kaart zo dichtbij, met nog maar een uur te rijden.

We hebben onze bestemming van vandaag niet gehaald, maar wat hebben we veel gezien. We hebben vrijwel alle weersomstandigheden gehad: zon, sneeuw en hevige regen en temperaturen onder nul, maar wat was het mooi. Als toetje kregen we een regenboog. Geniaal!