25-05-2011 Dag 16: Monument Valley

De wekker ging om half zeven om te vertrekken naar Monument Valley. Eerst gingen we het ontbijt testen. Het was bloedheet in de ontbijtruimte. Dat kwam vast door de twee wafelijzers die voluit stonden; ready to serve, met het ijzer open, dus de warmte verspreidde zich door het kleine kamertje.
Ik besloot eerst maar een sneetje brood in de broodrooster te doen. De wafels moesten maar even wachten. Een klein blond jochie van een jaar of zeven deed zijn boterham er ook in. Niet veel later popte mijn sneetje op; hij was klaar. Het jochie haalde mijn boterham eruit en kwam hem tussen twee vingertjes bungelend naar me toe brengen. Hoe schattig. Of ik er ook boter op wilde? Lekker. Hij twijfelde even, maar zei vervolgens dat ik dat beter zelf kon doen. Dat vond ik ook. Hij nam de boter weer mee toen zijn boterham klaar was. Terwijl hij wegliep zei ik tegen hem dat hij de beste was. Het jochie straalde helemaal. Hij was blij dat ik dat zei, want hij zou ook de beste zijn.

De man die het ontbijt verzorgde kakelde aan een stuk door over zijn vriendinnetje uit Maleisië, ruimteschepen en dat hij er ooit zelf een wilde hebben (dan kon hij makkelijk naar zijn vriendinnetje op en neer; moet dat met een ruimteschip dan? Dat lijkt me nogal omslachtig) en meer nutteloze onzin. Hij ging wel heel leuk met de kids om.

Na het ontbijt vertrokken we richting Monument Valley. Voor we vertrokken kwam een Turkse man nog even goedbedoelde tips voor onze reis geven. Ook hij begon honderd uit te praten. Ik hing de maatschappelijk werkster met het luisterende oor uit, terwijl Richard ongeduldig via zijn telefoon op het internet zat.
We konden eindelijk gaan.

We reden via Glen Canyon en Lake Powel. De route was best de moeite waard. Bij onze stop bij Lake Powel zagen we tientallen woestijnratjes lopen. Die gekke beestjes zijn alleen te snel om op beeld vast te leggen.
Onderweg zijn we nog even gestopt bij de Glen Canyon Dam, waar we ook maar gelijk een rondleiding hebben gevolgd.
Best grappig om door zo’n enorme dam te lopen. Eigenlijk is het systeem heel simpel. Rob (onze gids; typische Amerikaanse man qua bouw en gezicht in Van-Velzen-lengte) legde het fantastisch uit.
Er was één man bij van eind zestig. Hij volgde dezelfde rondleiding en moest even kwijt dat hij ons toch zo’n bijzonder stel vond. Er zijn volgens hem maar weinig mensen die net dat extraatje hebben en wij hebben dat volgens de man. Of hij even een foto van ons mocht maken. Als die man daar gelukkig van wordt…

We gingen door naar Monument Valley. We moesten door Navajo-gebied. Daar had ik best wat van verwacht: bergen, paarden, vee, trailers en mooie uitzichten.
Dat viel wel enigszins tegen. Er was vrij weinig te zien op de weg. Bovendien is alles vanaf een meter of tien naast de weg afgezet met paaltjes en draad. De inhammen die er zijn, zijn privéterrein. Eigenlijk was het een hele saaie weg die heel lang was.
We hebben een tijdje getwijfeld, maar besloten anderhalf uur voor onze bestemming om te keren. Dit werd het niet. Erg inspiratieloos en we wisten niet of er behalve de hoofden nog genoeg was om weer inspiratie van te krijgen.

Aangezien de koffer met schone kleren steeds leger werd besloten we dat we vanavond zouden gebruiken om te gaan wassen. Bij het hotel zelf was geen wasfaciliteit, maar een drie minuten verderop wel. We gingen het eens bekijken. Er was inderdaad een enorme wasserij. Die moesten we eerst maar eens bekijken voor we daar met ons hebben en houwen naartoe gingen.
Er stond een oudere dame met een indiaans uiterlijk achter iets wat een toonbank voorstelde. Ze had haar donkere haren in een knot achterop haar hoofd vastgebonden en had een brilletje halverwege haar neus staan. Ze keek er eens overheen toen we binnenkwamen.
We gingen eerst het wasmiddel maar eens bekijken. In de automaat zaten allemaal pakjes met wasverzachter, vlekkenverwijderaar en plastic zakken, maar waar was het wasmiddel? Dat vroeg ik maar even na bij de dame achter de toonbank.
Ze lachte toen ik uitlegde dat ik nog nooit in een wasserij had gewassen en dat ik een beetje hulp nodig had. Dat was geen probleem; ze zou wel helpen. Wasmiddel konden we voor 75 cent (54 cent in Nederland) bij haar kopen. Genoeg voor één wasbeurt. Het zou overigens ook in de automaat hebben gezeten. Prima, ik kocht het wel bij haar.
Ik had natuurlijk nog meer vragen over de duur van een programma en de temperaturen. De mevrouw hielp ons alleraardigst en met een glimlacht vanachter haar brilleglazen.

We gingen de was ophalen. Dat was alles bij elkaar een driekwart koffer. Ik besloot er twee wassen van te maken. Bepakt gingen we terug. Of we genoeg kwartjes hadden wilde de vrouw weten? Geen idee, maar anders zou ik wel terugkomen.
Ze liep toch maar even mee om te instrueren hoe de machines werkte. Hoeveel graden het medium programma was wist ze niet. Zo werken de machines daar niet. Ze zou alles maar op medium wassen als ze ons was.
Ik wisselde tien dollar in kwartjes en deed braaf alles wat de dame me opdroeg.
Het programma zou een half uur duren, dus we besloten ondertussen eten te gaan halen. Het werd Mexicaans. Het wasprogramma was nog niet klaar, dus we konden het eerst nog opeten. Dat deden we op de parkeerplek van het winkelcentrum bij bankjes en tafeltjes van een terras dat dicht was.
Bij terugkomst was onze was klaar en konden we de handel in de droger stoppen. Alleen, thuis doen we bijna niets in de droger, maar nu hadden we onvoldoende ophangruimte. Wat nu? Dilemma.
We zetten een was aan met ondergoed en sokken en een broek van mij die aan de ruime kant was. Het programma op lage temperatuur. Gelukkig was de deur van glas, waardoor je kon voelen hoe warm het werd.
We besloten twee drogers te nemen; de shirtjes konden wel op de lage temperatuur tot het ergste nat eruit was, dan kon het ondergoed op medium gewoon drogen.
De drogers zijn overigens zo groot dat je er een volwassene in kan stoppen, ook wanneer die niet zo lening is.
Het is heel geinig om je was te zien drogen. Bij ons zijn de drogers gewoon dicht, dus je ziet niet hoe je was wordt rondgeslingerd. Het is heel grappig om alles door de trommel te zien vliegen. Vooral als het bijna droog is en dus niet meer zo zwaar is. Ik heb als een klein kind genoten van de droogrondes.
Elk kwartje was goed voor tien minuten drogen. De dame achter de toonbank had ons al geadviseerd om er drie in te doen, maar wij waren eigenwijs en deden kwartje voor kwartje. Daardoor duurde het natuurlijk ook langer, want hij ging de laatste paar minuten ook steeds afkoelen.
Al met al hadden we aan het eind van de avond alleen nog een paar broeken en een enkel shirtje dat niet in de droger mocht.
Rich had nog snel bij de supermarkt om de hoek een stuk touw gehaald, zodat we op de kamer de restanten te drogen konden hangen.
Toen we klaar waren was het bijna sluitingstijd (rond half negen). Bij vertrek bedankte ik de dame hartelijk voor haar hulp. Ze lachten en zei dat ze het graag had gedaan; nu wist ik tenminste hoe ik moest wassen. Ik kon het niet laten om te zeggen dat ik nu wist hoe ik in een wasserette moet wassen.

Het is best een hele ervaring. Het is ook grappig met al die verschillende mensen. Ik kan me voorstellen dat er in wasserettes relaties ontstaan. Je moet wachten op je was, zit er met lotgenoten onder elkaar en moet de tijd doden. Bovendien geeft iemands was je heel veel informatie over iemands leven.
Dus, als je vrijgezel bent, een berg was hebt en op zoek bent naar een relatie: probeer dan eens een wasserij uit. Die hebben we tenslotte in Nederland ook (het zij wellicht minder veel dan in Amerika).

Bij thuiskomst heeft Rich nog een bak ijs naar binnen gewerkt. Zoeen als van Ben en Jerry’s (een halve liter), maar dan van het huismerk. Heel knap dat hij die bak helemaal heeft weggekregen.
We hebben de blogs van de afgelopen dagen online gezet en zijn gaan slapen. Morgen mogen we uitslapen.