31-05-2011 Dag 22: San Diego

We hebben gisteren een fantastische burger gegeten in een Ierse pub O’Leary. Het was echt weer zo’n typische tent waar lokaal publiek komt.
Een tent met donker eiken meubilair, meerdere pooltafels, met boven elke pooltafel een andere neonlamp; bijvoorbeeld in de vorm van een grote fles Budweiser en een Nascar.
De pub had diverse bekende Ieren aan de muur hangen en was volgeplakt met plakkaten uit de oude Ierse tijd. Er hing overal droge Ierse humor aan de muren. Teksten als “May those that love us; and those that don’t love us, may God turn their hearts; If he can’t turn their hearts, may he turn their ankles, so we’ll know them by their limping.” Ik vraag me af wat dat dan in mijn geval betekent… Sorry voor degenen die geen Engels kunnen, maar het laat zich nogal lastig vertalen (zonder de humor te verliezen).
De bardame was een typische cheerleader en haar vriendje (wij hebben hem daartoe gebombardeerd) een typische American football player; zo’n echte grote, brede kerel, met van die brede afgetrainde schouders en een V-vormig bovenlijf. Uiteraard hield hij zijn vriendinnetje van achter de pooltafel goed in de gaten.

Terug naar de burger. Zelfs hier moet je dus voortdurend keuzes maken in hoe je je hamburger wil; welk formaat, hoe wil je hem gebakken hebben, wel of geen sla, tomaat en augurk, zijn de standaard sauzen goed, of moet er iets anders op, is het oké als er standaard patat bij wordt geleverd met de standaard sauzen, welke kaas wil je er op? Wat is dat met die Amerikanen?
Ik heb geleerd dat ik een ‘slicer’ moet nemen, met cheddar. Dat is een normaal formaat hamburger (quarter pounder, ofwel 115 gram vlees) en cheddarkaas. Amerikaanse kaas is oranje en rubberachtig. Dat hoef je niet als je in een kaasland woont. Dan nemen we wel een rubberen variant. Die is vast te krijgen bij Tuincentrum Osdorp.
Rich nam de gewone burger, ook met cheddar. Dat is een dubbele quarter pounder (230 gram vlees). Daarbij kwam de gebruikelijke patat met ketshup. Rich kreeg hem niet op. Zijn ogen waren groter dan zijn buik. Ik heb zijn brood laten liggen, maar heb het restantje vlees opgegeten.

Richard vond de burger van Sourdough lekkerder; hij was beter gekruid en was sappiger. Dat laatste komt volgens mij gewoon doordat hij nu om een doorbakken burger had gevraagd. Ik heb geen vergelijkingsmateriaal, want ik had toen ribbetjes.

We gingen vandaag dus weg uit Palm Springs. Het is heel gek om opeens een groene oase in te rijden met palmbomen als je tot die tijd vooral bruine en dorre woestijn hebt gezien. We hebben wat rondgereden, maar één ding is duidelijk: hier zit geld.
Er staan immense huizen tussen de palmbomen. Ze doen hier niet aan straatverlichting, maar aan palmboomverlichting. Aan elke palmboom hangt een lamp die naar boven schijnt, zodat de kruin wordt verlicht.
Ik heb ook geleerd dat er veel verschillende manieren zijn om palmbomen te snoeien, of ontdoen van dorre bladeren. Bij sommige palmen zijn de bladeren heel kort langs de stam afgesneden, bij andere palmen hangt er een soort ‘rok’ onder. Weer anderen hebben een soort schubben langs de stam en zo zijn er nog wel meer varianten te bedenken.

Voor we Palm Springs uit reden hebben we de auto gewassen. Nou ja, laten wassen.
De bestuurder moet uitstappen en de sleutels in de auto laten zitten. Vervolgens neemt een mannetje van de wasstraat je de auto uit handen en rijdt hem door de wasstraat. Voor die tijd word je nog even geattendeerd op eventuele ruitschades.
Het mannetje zet je auto in de wasstraat, zoals wij die ook kennen. Bij het uitrijden is er een ander mannetje (in dit geval een kleine vliegensvlugge Mexicaan), die de auto met twee doeken in razend tempo voor je droog maakt.
Daar hebben wij de blazers voor. Hier hebben ze ook blazers, maar die laten behoorlijk veel water achter.
De borstels maken ook minder goed schoon. Ik had nog willen voorstellen dat ze een tripje naar Nederland maken om te leren hoe je een wasstraat bouwt die ook nog eens recyclet. Dat kan in een land met waterschaarste vast geen kwaad.

We moesten nog een hotel zien te vinden voor vannacht, dus we moesten weer op zoek naar een internet verbinding. De Starbucks bood uitkomst.
We vonden een motel in Zuid-San Diego. Het werd de Days Inn; goedkoop en prima recensies van de paar gasten die er iets over hadden geschreven. We besloten snel de boeking te maken en daar naartoe te rijden.

Kort nadat we Palm Springs uitreden, bleek al snel dat we weer een ander soort berg tegemoet gingen; de groene berg. Groene bergen met gele en knalrode bloemetjes.
Dat maakte het minder erg om wederom van boven naar beneden en andersom te rijden.

Ik ben overigens nog steeds niet gewend aan de drukverandering.
Wanneer je even niet oplet zie je een lavastroom aan lipgloss uit het tubetje stromen, waar geen eind aan komt.
Je kan het ook echt niet laten stoppen als de stroom eenmaal op gang is; als je de dop erop draait dan zit vervolgens echt alles onder. Het enige wat je kan doen, is hopen dat het snel stopt en dan datgene wat je nog kan redden vervolgens weer proberen op te zuigen in het tubetje. Tevergeefs, want je bent 80% gewoon kwijt.
Nu begrijp ik waarom alles hier in grootverpakking te koop is. Dat is speciaal gedaan voor de typische gevallen als ik, die dit soort dingen vergeten.

San Diego inrijden is heel gek. Je komt vrijwel direct op zes rijstroken terecht die allemaal dezelfde kant op gaan. Niet veel later komen er nog eens twee bij. Acht rijbannen in dezelfde richting is echt veel. Zeker als die rijstroken gemiddeld de helft breder zijn dan in Nederland.
De entree waarbij we door Balboa Park reden was wel heel mooi. Veel groen en we moesten onder een brug door die opgebouwd was uit allemaal hoge, smalle bogen. Denk daar palmbomen en veel groen bij en het plaatje is compleet.

Het hotel was prima. De kamer was ruim en het was schoon, wat al heel wat was. De badkamer zou een opknapbeurt kunnen gebruiken, maar het was er niet vies.
We besloten te bekijken hoe het bed lag; dat lag prima. Afgezien van de matrasbeschermer met hygiënische hoes (wat wel fijn is, omdat je dan niet zo’n ranzig matras krijgt, maar wat minder fijn is, omdat het totaal niet ventileert en dus erg gaat zweten en bovendien ritselt. Je krijgt enigszins het idee dat je op een grote luier ligt.), was het allemaal in orde.
Fijn, we boekten direct een extra nacht. Morgen zouden we wel weer verder zien. Dat kon tegen hetzelfde tarief als deze nacht. Perfect, want ik had op internet gezien dat de prijzen elke dag zouden stijgen, maar daar zei ik uiteraard niets over.

Ik informeerde bij de receptionist of hij kon zeggen wanneer onze buren van nummer 116 zouden vertrekken. Hij grinnikte en vroeg wat er aan de hand was, waarop ik hem liet weten dat ze nogal luidruchtig waren. Hij grijnsde en zei dat het ‘gangsters’ waren, waarmee hij bedoelde dat het apart volk was die maling aan iedereen hebben. Nou en of. Ze bonzen om de paar minuten bij elkaar op de deur, praten niet, maar schreeuwen tegen elkaar (wel vriendelijk overigens, maar ze zijn gewoon erg luidruchtig) en hebben een kindje dat eveneens erg aanwezig is en veel aandacht vraagt van de dames.
De receptionist kon me vertellen dat ze net als wij, nog een extra nacht zouden blijven. Dat was balen. Als we wilden konden we omgeboekt worden. We zouden eerst de nacht wel afwachten om te zien hoe het ging. De jongen zou er in ieder geval een aantekening van maken voor de manager die er de volgende ochtend zou zijn, zodat hij ervan wist.

We besloten door te rijden naar Alamo (de autoverhuurder) om te informeren hoe het omruilen van de auto in zijn werk ging.
We konden de auto die we vanaf donderdag zouden krijgen ook gelijk wel even bekijken, want de man achter de desk dacht dat het een probleem kon worden.
Daar kon hij wel eens gelijk in hebben; mijn rolstoel zou er samen met alle bagage maar net in passen en dan nog alleen als het dak open zou zijn. Anders was het een verloren zaak. Het zou flink passen en meten zijn.
Onze huidige auto is misschien minder mooi en spannend, maar hij is wel degelijk en praktisch; het eten en drinken ligt onder de vloer van de auto in de kofferbak, hij heeft getint glas achter waardoor je niet ziet wat er in de auto ligt en we de koffers gewoon op de achterbank kunnen hebben en de rolstoel in de kofferbak kunnen leggen. We hebben er een handig systeempje voor.
Nou hadden we er natuurlijk voor kunnen kiezen om mij op de trein naar San Francisco te zetten en Rich in de cabrio langs de kust laten rijden, maar dat zou te hoog oplopen met twee hotels die we moesten betalen.
We informeerden nog even naar de annuleringsmogelijkheden, maar de man achter de desk deed zijn uiterste best dat uit ons hoofd te praten. Hij bood ons nog wat alternatieven die we konden bekijken. Deze hadden geen van allen de voordelen van onze huidige auto en bovendien hadden we het gevoel dat we daarmee ‘genaaid’ werden.
We besloten al snel dat we dat met het reisbureau zouden oppakken.

Nadat we San Diego ingereden waren en wat in de rondte gesnuffeld hadden, was het al na tienen en moesten we nog op zoek naar iets te eten. Tsja, als je je etenstijden steeds gaat verleggen, dan krijg je een keer het deksel op je neus. Alles was al gesloten. Zelfs de plek waar ze normaal tot middernacht eten serveren was al dicht, omdat het zo extreem rustig was. Jammer joh.
We hadden een avond die goed was voor de lijn, want na wat heen en weer gemok zijn we weer teruggegaan naar het motel.

We hebben een mail gestuurd naar Arke met onze bevindingen en wat vragen. Hopelijk krijgen we daar snel antwoord op.

San Diego lijkt ons een mooie stad. Vooral bij avondlicht. Overdag ziet het er wat grijzig uit. Tenminste, voor zo ver we nu kunnen zien. Op zich is dat geen probleem, want avondlicht kan juist heel mooi zijn.
Het zal jullie niet verbazen dat er in San Diego uitzonderlijk veel Mexicanen wonen. Dat is niet zo gek, aangezien de Mexicaanse grens bijna op loopafstand ligt. Het is zeven minuten met de auto vanuit ons hotel tot in San Ysidro; de officiële grensovergang tussen Amerika en Mexico.
De kans bestaat dat we daar even kort naartoe rijden, maar het is niet zo belangrijk dat we het niet willen missen. We zien wel.