29-05-2011 Dag 20: Joshua Tree National Park

We hebben allebei erg onrustig geslapen. Wat was het hier heet. Normaal lig ik bij alle temperaturen onder een dekbed, maar vannacht heb ik alles van me af gesmeten.

Het is grappig dat we in kamer 101 zaten, want die zat naast de plek waar er steeds werkoverleg was. Daardoor kon je alle ins en outs van het hotel volgen. Niet dat dat de bedoeling was, maar toch. Erg grappig. Toestanden over het medepersoneel, reacties van klanten. Nathan was onze room attendant (schoonmaker zeg maar). Uit de gesprekken die buiten gaande waren, bleek dat Nathan erg vooruitstrevend was en erg goed luistert naar zijn gasten; de gasten vragen om dit of om dat, komen speciaal terug voor dat, dus dat moeten we verbeteren, etc.
Nathan is de eerste die fooi van ons heeft gekregen. Eerlijk is eerlijk, het was ook prima in orde.

Rich is er eindelijk achter dat hij te weinig drinkt. Hij heeft dus uitdrogingsverschijnselen, dus hij moet meer drinken en zoute dingen eten. We hebben dus extra water en een drinkfles voor Rich gekocht, zodat hij ook weet wat hij drinkt. De pretzels doen het goed voor het zoutgehalte.

We zijn laat vertrokken richting Joshua Tree, maar we zijn nog wel even in de buurt.
Met een beetje mazzel voelt Rich zich morgen weer wat beter en dan kunnen we er morgen een dagje tegenaan gooien.

Gelukkig gingen we weg uit de hitte van Needles. De temperaturen voor vandaag lagen tussen de 20 en 25 graden in Joshua Tree, dus dat was prettig.

Het inchecken bij het motel in Twentynine Palms kon al vanaf twaalf uur. Zodra we daar aankwamen hebben we onze spullen gelijk in de kamer achtergelaten.
De kamer klopte precies met de dame achter de receptie, die me aan Vrouwtje Theelepel deed denken. Ik vermoed dat ik haar niet meer hoef te beschrijven.
De kamer was klein en redelijk volgepropt. Je mocht vooral geen last van claustrofobie hebben, want dan zou je het zwaar hebben in de douche. Die was echt klein. Bovendien hing er een heel donkerpaars douchegordijn in, dus al het licht dat door het raampje naar binnen scheen, werd tegengehouden. En dan te bedenken dat het nog best licht was in de badkamer. Het raam waardoor licht naar binnen scheen was al heel wat.
Al met al had dit kneuterige hokje wel charme.
Het bed lag overigens prima.

Onderweg naar Joshua Tree kwamen we langs een benzinepomp die redelijk gunstig geprijsd was. Ik vond het wel een goed idee om daar te tanken, want dat moest toch gebeuren. Maar Rich reed door. Eenmaal bij het park aangekomen zat er niemand in het betaalhokje, dus we konden zo doorrijden. Tien minuten later bedacht Rich zich dat het toch wel handig kon zijn om toch even te tanken. Het was maar twintig minuten rijden. Ja dat klopt; de twintig minuten die we net hadden gereden, de twintig minuten terug en dan nog de twintig minuten weer tot waar we nu zijn. Da’s bij elkaar een uur. Mannen!
Bij terugkomst in het park (getankt weliswaar) zat er wel iemand in het hokje om de entree te ontvangen. Jammer joh…
Maar ach, anders hadden we die vast morgen moeten betalen. En nu heb ik tenminste mijn parkkaart met plattegrond en info. Think positive!

Ik wilde graag een foto van een Joshua Tree bij zonsondergang. Dat was pech, want de zon verdwijnt al snel achter de bergen, dus een echte zonsondergang zat er niet in.
Uiteindelijk hebben we wel de hele noordkant van Joshua Tree gezien en zijn we teruggereden naar het motel.
Het opvallende aan dit park vond ik dat je overal kan BBQ’en. Bij verschillende hotspots staan meerdere BBQ’s en zo’n houten tafel met bankjes eraan vast; die typische combinaties die je ook bij speeltuinen ziet. En werkelijk overal waren toiletten.
In die zin was het park erg toeristisch ingesteld; veel meer dan de andere parken tot nu toe.

Het is heel grappig om je te beseffen dat je anders naar je omgeving gaat kijken als je zo lang in een zelfde soort gebied zit. Dat weten we natuurlijk allemaal, maar we merken het nu ook echt.
We zien opeens allemaal bloemetjes in de woestijn en zien overal woestijnratjes, stokstaartjes en konijnen.
We vinden een hoogte van 1600 meter niet meer hoog, terwijl we in het grootste gedeelte van Nederland toch echt onder zeeniveau zitten.
Bergen hebben we inmiddels wel gezien, maar daar gaan we er nog veel meer van krijgen. We stoppen in ieder geval niet meer om er een plaatje van te maken of een filmpje te maken. Het is gewoon weer zo’n berg.
Al moet ik zeggen dat de bergen in Joshua Tree toch weer anders waren. Het waren enorme stenen die een rots vormden. Bovendien waren ze lichtgekleurd, dus die hadden wen wel weer wat.

Campers ter grootte van een vrachtwagen die een Hummer als aanhangwagen meetrekken doen ons niet zoveel meer. Net als de grote ‘tank’ waar de gemiddelde Amerikaan (inclusief de kleine, tengere meisjes) in rijdt. Je perspectief wordt opeens heel anders.
Wel blijf ik de trucks hier fantastisch vinden. Ze hebben stuk voor stuk een ‘neus’. Van die MAN-vrachtwagens. Het zijn niet van die platgeslagen blokkendozen als in Europa. Hoe meer chroom en lichtjes, hoe mooier ze doorgaans zijn.
Overigens zijn de vrachtwagens hier niet tot nauwelijks voorzien van een merknaam.

Op de kamer hebben we lui liggen kijken naar Undercover Boss. Rich is nog niet helemaal oké.
Morgen gaan we de weg naar het zuiden in Joshua Tree bekijken en rijden we door naar Palm Springs.